ความทรงจำ ด้วยความระลึกถึง ที่มีต่อคุณนุ “บล็อกเกอร์ คนช่างเล่า”

ฉันรู้จักคุณนุ “บล็อกเกอร์ คนช่างเล่า” จากแวดวงของสังคมบล็อกเกอร์ใน OKNation เมื่อหลายปีมาแล้ว และพบปะกันบ้างในกิจกรรมต่างๆที่ฉันมีโอกาสได้เข้าไปร่วมทำ

คุณนุ เคยเป็นลูกหม้อของไปรษณีย์ไทยมายาวนาน และดำรงตำแหน่งหัวหน้าสำนักงานไปรษณีย์แห่งหนึ่งก่อนที่จะเกษียณอายุเมื่อไม่นานมานี้ … พร้อมกับความภาคภูมิใจของการได้เป็นส่วนหนึ่งของไปรษณีย์ไทยที่ติดตัวไปด้วยอย่างไม่เสื่อมคลาย

ด้วยความที่อยู่ในแวดวงไปรษณีย์และความสนใจอย่างลึกซึ้งมานานในเรื่องของตราไปรษณียากร คุณนุจึงมีเรื่องราวที่น่าสนใจ น่าทึ่ง รวมถึงเกร็ดเล็ด เกร็ดน้อยที่น่าสนใจของเรื่องราวของแสตมป์มาฝากพวกเราอยู่บ่อยๆ ซึ่งทำให้เราหลายคนที่สนใจ รวมถึงฉันที่เฝ้าเพียรสะสมแสตมป์มายาวนานติดตามผลงานเขียนของคุณนุอยู่เป็นประจำ

นอกจากเรื่องราวของแสตมป์แล้ว คุณนุยังมีความสนใจส่วนตัวในเรื่องของศิลปวัฒนธรรม สถานที่เก่าแก่ที่เปี่ยมคุณค่าที่เป็นโบราณสถาน … หลายครั้งที่เอื้อเฟื้อนำชม และบรรยาย ในแบบเล่าให้ฟังอย่างสนุกสนาน เราจึงได้ทั้งความรู้ที่ลึกซึ้ง และข้อมูลที่บางครั้งอาจจะไม่สามารถรู้ได้จากที่อื่นๆ

ฉันรับรู้ถึง “ความเจ็บป่วย” ที่มาเยือนคุณนุ ผ่านช่องทางบทความในบล็อก และ Facebook … เพื่อนๆหลายคนได้ให้ความช่วยเหลือ ดูแล คุณนุด้วยความรักและห่วงใย จนกระทั่งคุณนุถูกส่งตัวมารับการรักษาที่โรงพยาบาลศิริราช

เพื่อนๆในกรุงเทพฯไปเยี่ยม ไปให้กำลังใจ … ส่วนฉันได้แต่ส่งกำลังไปให้ ด้วยไม่สามารถไปเยี่ยมด้วยตนเองได้ในขณะนี้

เช้านี้ … ทราบข่าวการจากไปของคุณนุด้วยความเศร้าหมอง

การมีชีวิต คือ ความสุข … ความตาย คือ ความสงบชั่วนิรันดร์

ขอให้ดวงวิญญาณของคุณนุ รับทราบถึงความระลึกถึงที่เรายังคงมีต่อคุณนุเสมอ … ขอให้ดวงวิญญาณไปสู่ดินแดนแห่งความสงบชั่วนิรันดร์

จดหมายถึงเพื่อน

เพื่อนที่รัก

เพื่อนของเราที่เป็นคนดีนั้นจากไปพร้อมกับร่างกายที่ดับลับเท่านั้น … ความสดชื่นในสายตาในเวลาที่เราพบกันจะอยู่ไปเป็นนิรันดร์ .. ความตายได้ประพรมน้ำตา .. ราวหยาดฝนจากฟ้าที่ดับดวงไฟแห่งชีวิตลง .. และฝนจากฟ้าเดียวกันนั้นเอง จักเป็นลมฝนที่มอบแก่ผู้ครองคุณงามความดีได้เช่นกัน .. โดยเราขอเมล็ดพันธุ์ที่กำเนิดจากคุณงามความดีของผู้จากไป .. บรรจงปลูกในใจเรา .. สิ่งที่เป็นความใฝ่ฝันของบรรดาเพื่อนผู้ล่วงลับมีที่ไปสองทาง …

ทางหนึ่งแตกดับไปตามร่างไร้รู้สึก .. ทางหนึ่งมาลงรากแตกยอดทอดกิ่งเติบโตจนออกดอกกำเนิดผลให้โลก .. ในวันข้างหน้า .. ที่เรา หน่อพันธุ์คุณวามความดีที่ต้องมีที่ปลูก .. ต้องมีผู้ดูแลให้เติบใหญ่ .. ถ้าไม่ใช่เราผู้เป็นมิตร .. ก็จะไม่มีผู้อื่นสืบทอดต่อไป ..

เพื่อนเรา .. เพื่อนผู้จากไปนั้น ไปร่วมทางกับความตาย .. สู่ที่ที่พ้นความรู้ของเรา .. เราไม่รู้ .. แต่คุณงามความดีของเขาจะเติบโตต่อไป .. ถ้าคราตั้งใจบ่มเพาะความดีนั้น .. นั่นเราทุกคนรู้แน่ชัด ความตายได้ทำทุกอย่างที่เป็นความใฝ่ฝันของเพื่อนผู้พ้นเพื่อนผู้พ้นโลกวันนี้ไปแล้ว .. ให้กลายเป็นสิ่งที่สุกสว่าง

เรื่องใดที่เพื่อนฝากไว้ .. ไม่ได้กลบฝังไปพร้อมกับร่างที่ผุพัง .. ความตายรับผิดชอบร่างกายอันไม่จีรังไปเรียบร้อยแล้ว .. เราควรรักความตายอย่างที่เรายินดีกับการถือกำเนิด .. เพราะความตายมอบความใฝ่ฝันจากเขา .. สู่เรา ..

จากวันนี้เรามีความใฝ่ฝันอีกอันที่ต้องดูแล .. ความใฝ่ฝันจากคนรุ่นหนึ่ง .. สู่อีกรุ่นหนึ่งอยู่พ้นเงื้อมมือของความเสื่อมของรูปกาย .. บัดนี้เพื่อนผู้นั้นมิได้เป็นเพื่อนของเราอีกต่อไป .. บัดนี้เขาคือหนึ่งในบรรพชนผู้ที่เราเคารพได้ด้วยเต็มใจ .. เขาจากโลกที่เราเคยเคียงบ่าเคียงไหล่ .. สู่โลกของผู้มีชีวิตนิรันดร์

บทปลอบโยนความตาย

ความตายเอย .. เรามิได้ร้องไห้เพราะโทษเธอที่พรากเพื่อนผู้เปี่ยมความดีงามไปจากเรา .. เราเพียงร้องไห้คิดถึงเขาผู้จากไปเท่านั้น .. เจ้าความตาย อย่าร่ำไห้ไปเลย .. ฝากส่งเพื่อนเราสู่ดินแดนที่งดงามสมคุณความดีของเขา ..

แด่ความตาย .. ผู้ทำให้คุณความความดีทั้งหลายอยู่พ้นกับความเสื่อมสลายของร่างกายเรา …

ดอกไม้ที่สุสานปลอบความตาย 

ความเอย .. ความตาย .. อย่าร่ำไห้ทุกข์ตรมโศกหม่นหมอง …

แม้โลกนี้ .. น้อยผู้ ... มารับรอง .. แต่ฉันเองมาคลี่ป้องฉลองกัน …

ฉันคือดอกไม้บานในหน้าร้อน ..

มาโปรยป้อนกลีบสวยด้วยสุขสันต์ …

พอหน้าหนาวตายจาก .. พรากไปพลัน ..

ไม่นานฉัน คลี่บานสรรพ รับพอดี ..

มาเถิดมา ความตายอย่าไห้โหย ..

ฉันมาโดยร่วมทางด้วยสุขศรี …

ฉันคือดินที่กลบหน้า .. คือธุลี ..

ที่ตั้งมั่นอยู่ที่นี่อยู่ชั่วกาล …

เถิดความตายอย่าสะอื้นด้วยขื่นขม ..

ฉันคือลมที่พัดมาที่สุสาน ..

บัดเดี๋ยวพัด บัดเดี๋ยวหยุด สุขสำราญ ..

เบิกบันเทิงให้ผู้ผ่านโลกมนุษย์ …

ขอบคุณ : บทความบางส่วนในหนังสือ “เล่นกับโลกไกลบ้าน” โดย กิจการ ช่วยชูวงศ์