วันหยุดยาวช่วงสงกรานต์ที่ผ่านมานั้น

เป็นช่วงที่เราต้องทำงานหนักและเหนื่อยทุกวัน

พอหมดช่วงเทศกาลอย่างในขณะนี้นี่แหละที่ศัลยแพทย์อย่างเรา

ถึงจะมีโอกาสได้ลาพักร้อนกับเหมือนชาวบ้านเค้าบ้าง

เฮ้อ !! ดีใจจัง ...

จะได้รีแลกซ์เสียทีจากอะไรๆ ที่มันดูวุ่นวายในชีวิต

เราจัดโปรแกรมในการเที่ยวกันไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ

ซึ่งกว่าจะลงตัวได้ก็แทบจะฆ่ากันตายไปข้างหนึ่ง

เขา ... หลงใหลเสน่ห์ของภูเขาและธรรมชาติ

เรา ... หลงใหลในทะเลที่ทอดยาวสุดสายตา

แต่ในที่สุดฉันก็เลือกที่จะตามใจเขาด้วยการขึ้นเขา

แม้ไม่ชอบสักเท่าไหร่ ... แต่ฉันก็ชอบที่จะอยู่กับเขา

เพราะฉันแน่ใจว่าถึงต้องอยู่ในที่ๆ ฉันไม่ชอบ

แต่แค่ได้อยู่กับเขาฉันก็มีความสุขแล้ว

มาคิดๆ ดูแล้วมันคงไม่ต่างอะไรกัน

กับตอนที่ฉันเดินช้อปปิ้งในห้างสรรพสินค้า 

ฉันก็มีเขาคอยเดินตาม คอยถือถุง คอนเข็นรถใส่สินค้า 

คอยยื่นมือพร้อมด้วยเครดิตการ์ดของเขาให้กับพนักงานขาย 

ซึ่งบางครั้งฉันก็รู้ได้ด้วยญาณวิเศษว่าเจ้าของบัตรใบนั้น

คงไม่ค่อยเต็มใจจ่ายเท่าไรนักแต่ก็จำใจ  ( อิ-อิ ) 

จำนนหรือจำเป็นก็เป็นไปได้ที่ต้องควักจ่ายให้แต่โดยดี

ฉันจึงได้เรียนรู้ว่า .....

ไม่มีคู่ใดพึงใจในความชอบของกันและกันไปซะทุกเรื่อง

เพียงแต่ความชอบที่แตกต่างกันมากมายนั้น

จะสามารถจัดการได้หรือปล่อยไปแบบต่างคนต่างชอบ 

การจัดการกับความต่างนั้นให้เป็น .. ความสุข 

โดยอีกฝ่ายหนึ่งยินยอมพร้อมใจยอมรับ

และร่วมเป็นผู้หนึ่งในนั้นด้วยแต่โดยดี ^__^