หอมเหย..สะเลเต (๓๓ไทไฮกุ)

หอมเหย..สะเลเต..(๓๓ไทไฮกุ)
..
เกดแก้ว..สะเลเต

แมนกกเซ..กลีบส่อย กะหอม

แมงวัน เจิดบินกาย..

:-)

ศัพท์
..
เกดแก้ว=ยอดดวงใจ

สะเลเต=ชื่อดอกไม้ของพืชตระกูลข่า,ขิงสีขาวมีกลิ่นหอมมาก

แมนกกเซ=ถึงแม้นว่าลำต้นจะไม่ตรง,ระเกะระกะ

กีบส่อย=กลีบดอก,ใบขาดวิ่นรุ่งริ่งไม่สวย

กะ=ก็

เจิดบินกาย= ร่อนผินบินผ่านไม่สนใจใยดี

:-)

(โครงสี่ตรีพิธพรรณ)

หอมเอ๋ยหอมดอกเจ้า..สะเลเต

กอกกเซ เอียงเอน..กลิ่นซ้อน

ใจใดบ่รวนเร..รวมเล่ห์ ลีลาลวง

นั่นค่าหมายเพียบพร้อม..รักแท้ สะเลเต

:-)

(กลอน๙เค้าเทียมแอก)

ลมอารมณ์..พัดซ้ำ
เนกหน่ำถั่งนำ

อยากมันตำ ..ตอกใจ
ยากไขกว่าไข้

ไผ๋เมามาย..หมายคว้า
หลงไหลแลนไล่

สวรรค์ลวงป่วนให้..
กิเลสก้ำก่อกรรม
บาปห่าก้อม..

:-)

ศัพท์
..
เนก=ย้ำ,ซ้ำ,ทำอย่างจริงจัง

หน่ำ=กระหน่ำซ้ำเติมรุนแรง

ถั่ง=กระแทกแดกดัน

ยากไข=ยากจะแก้ไขเปลี่บนแปลง,ยุ่งยาก

กั่ว,=กว่า,เหนือ

ไข้=เจ็บไข้ได้ป่วย

ก้ำ=กำเริบเสิบสานขยายตัวเพิ่ม

บาปห่าก้อม=ความเลวระยำตำบอนสารพัดชนิด(กิเลสกามที่ตนหลงเสพจนเมาติด)

...

เพราะหลงกลิ่นหอม เราจึงเกลียดกลิ่นเหม็น

ถ้าไม่หลงกลิ่นหอม
ก็ย่อมไม่มีกลิ่นเหม็น

หอมของผึ้ง,ผีเสื้อย่อมต่างจากหอมของแมลงวันอย่างแน่นอน

หอม-เหม็นล้วนเป็นกามราคะ

หอม เป็นราคะจริต
เหม็น เป็นโทสะจริต

ดอกสะเลเตมันไม่รู้ดอกว่า..กลิ่นมันหอม
ดอกหว่านขี้..มันก็ไม่ได้ขยะแขยงเหม็นกลิ่นของมันเอง

คน..ที่เข้าไปคิดและตีความนั่นต่างหาก
ที่มี
หอม
มี
เหม็น

คิดเบิ่งคักๆ..กะเป็นตาอยากหัวร่อเป็นภาษาอะลิดตะปึดเด้เนาะ..สหายเจนบี