ฉันรู้สึกเป็นอิสระอีกครั้ง เมื่อได้กลับมาเดินลำพังเพียงคนเดียว

ทำไมฉันจึงเป็นเช่นนี้นะ..เมื่อมีเพื่อนมากมายอยู่รอบข้าง ฉันก็สนุกสนานและเข้ากันกับพวกเขาได้ดี แต่เมื่อได้อยู่กับตัวเองตามลำพัง ฉันกลับรู้สึกเหมาะเจาะกับความเป็นตัวเองเสียมากกว่า

“ตั๊กแตน เอ๋ย..เจ้าชอบโบยบินใช่ไหม”...ฉันตอบว่าใช่ และก็ใช่ ฉันชอบบิน

+++++++++++++++++++++++++++++++

ณ ลานกว้างของ Groenplaats มีการจัดงานคล้ายงานวัดในเมืองไทย

ที่นี่มีเกมส์ต่าง ๆ ให้เล่น มีการแสดงบนเวที และมีปืนยาวอัดลมขนาดใหญ่ เอาไว้ให้มนุษย์สูงใหญ่อย่างคนฝรั่งได้ลองยิงเล่น ฉันชอบยิงปืน แต่สาวเอเซียอย่างฉัน..แค่คว้าปืนขึ้นมาประทับบนบ่าก็เล่นแทบไหล่หลุดแล้ว..ส่วนเรื่องมือนิ่งตอนยิงเป้านั้นไม่ต้องพูดถึง..ความหนักของปืน เล่นเอามือฉันส่ายเป็นงูเชียวหล่ะ...แต่จนแล้วจนรอด..ก็มีคนมาขโมยยิงเป้าของฉันให้ไม่อายใคร..หรือหากจะเป็นฝีมือของฉันเอง ก็ถือว่าไม่เสียแรงที่เกิดเป็นลูกทหาร

ภาพบน : อยากใส่ชุดแบบนี้ แล้วยิงบ้างอ่ะ

+++++++++++++++++++++++++++++++

ท่ามกลางเสียงอึกทึกของรถราและผู้คนที่ขวักไขว่อยู่บนท้องถนนในเมืองแอนท์เวิร์ป

1 ในหลายหมื่นพันห้องพักของอพาร์ทเม้นท์นั้น กำลังมีมนุษย์ที่เรียกเชื้อสายเผ่าพันธุ์ตัวเองว่า “คนไทย” รวมตัวกันอยู่ 5 ชีวิต พวกเราทุกคนรวมการเฉพาะกิจเพื่อ “ทำอาหารไทย” เลี้ยงเจ้าของบ้านผู้ใจดี

พริกแกงเขียวหวานที่ฉันพกมาจากบ้าน ได้ออกมาเผยโฉมและทำหน้าที่เผยแพร่ความเป็นไทยในวันนี้ โดยเมนูที่เราลงมือทำได้แก่ แกงเขียวหวานผัก ไข่เจียวหอมใหญ่ ไข่เจียวมะเขือเทศ ผัดผักรวมน้ำมันหอย ผัดผักรวมพริกแกง และ ข้าวสวยร้อน ๆ

อันย่า เชื้อเชิญคนไทยที่พักอาศัยอยู่ในแอนท์เวิร์ปมาร่วมวงด้วยอีกคน ดูเหมือนว่าพี่คนนี้จะเป็นฮีโร่มาช่วยกู้หน้าให้พวกเราได้มาก เขาเอาเครื่องปรุงต่าง ๆ มาเสริมทัพและแก้รสชาดที่เราทั้ง 5 ทำกันตามมีตามเกิด

ภาพบน : คนไทยช่วยกันคนละไม้ละมือ..แต่ไม่มีใครทำเป็นสักคน

ภาพบน : ดีกว่าเอาปากอมลิ้นหน่อยนึง...

ภาพบน : เปล่าค่ะ...อันนี้เปล่าทำ...แหะ แหะ

สิ่งที่ฉันภาคภูมิใจมากที่สุดก็คือฉันได้แสดงฝีมือการหุงข้าวแบบเช็ดน้ำ ให้กับทุกคนได้กิน ไม่เสียแรงที่เกิดเป็นลูกหลานชาวนา ความทรงจำที่เคยเห็นแม่ใช้ไม้ขัดหม้อเอาไว้ดงข้าวและบางคราวก็เอามาใช้ตีก้นฉันนั้น มันทำให้ฉันได้ใช้วิชาเก่า ๆ ในยามที่เราขาดหม้อหุงข้าวไฟฟ้าในประเทศเบลเยี่ยมนี่เอง

เสียงเพลงสไตล์ Techno dance กระหึ่มดังอยู่ในห้องโถงเพื่อเรียกร้องความคึกคัก แต่หัวใจของฉันกำลังร้องเพลงชาติไทย “ประเทศไทย รวมเลือดเนื้อชาติเชื้อไทย....”

ฉันมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก กับการที่ได้เห็นคนไทยหลาย ๆ คนมารวมอยู่ด้วยกันในบ้านเมืองที่ต่างเชื้อชาติ ศาสนาและพระมหากษัตริย์ ถึงเราคนไทยจะมาจากต่างที่ต่างถิ่น...แต่เมื่อได้รวมกัน...ไม่ว่าจะเป็นที่ไหน ๆ คนไทยมองหน้าก็รู้ใจ แถมรอยยิ้มใส่เข้าอีกนิดหน่อย ยิ่งอร่อยเหาะ

ค่ำคืนนี้...ดูเหมือนว่าทุก ๆ คน จะมีความสุขในวิถีของตนเอง บางคนก็จับคู่นั่งคุย บางคนก็กินดื่มและแดนซ์ ส่วนฉันได้เพื่อนใหม่เป็นคนไทยที่อยู่ที่นั่น ไม่รู้ว่าฉันเหมือนกะเทยมากไปหรือเปล่า แต่ที่รู้คือฉันมักเข้ากันได้ดีกับมนุษย์ลักเพศโดยเฉพาะ “เกย์” เพื่อนใหม่คนไทยของฉัน

ภาพบน : คนหล่อ ๆ แต่ไม่เป็นเกย์ยังมีหลงเหลืออยู่บ้างไหมนะ

งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา ฉันท์ใด บ้านยูริก็เงียบสงบลงได้ฉันท์นั้น

พวกคนรุ่นใหม่วัยคะนองคึก ปิดโปรแกรมสนุกสนานด้วยการออกไปดื่มกินและท่องราตรีกันต่อ

ส่วนฉัน คนรุ่นใหม่แต่วัยดึก ไม่นิยมความอึกทึกของแสงสีเสียงในยามค่ำคืนมากจนเกินไป จึงขอตัวนอนพักเอาแรงเพื่อแสงและสีเสียงของธรรมชาติในวันพรุ่ง...ราตรีสวัสดิ์....

Create a playlist at MixPod.com