เมืองสะมาเรีย(Samaria)

กษัตร์อมรี (Omri) แห่งอิสราเอล ได้ตั้งเมืองสะมาเรีย ใน ค.ศ.867 โดยซื้อภูเขาจากเชเมอร์ (Shemer) จึงเป็นที่มาของชื่อเมืองนี้ภายในภาษาฮีบรูคือ "เชเมอรรอน" (Shomeron)

ชาวสะมาเรีย เป็นชุมชนเก่าแก่อาศัยอยู่ที่เมืองโฮลอน (Holon) ใกล้เมืองเทล อาวิฟ มีพิธีกรรมทางศาสนาและธรรมเนียมปฏิบัติตามประเพณีโบราณ พูดภาษาอาราบิค ยกเว้นในพิธีทางศาสนาจะใช้ภาษาพื้นเมือง เป็นคนมีใจเมตตากรุณา ศาสนิกชนกลุ่มนี้ยอมรับพระคัมภีร์เฉพาะ 5 เล่มแรก ได้แก่ ปฐมกาล อพยพ เลวีนิต กันดารวิถี และเฉลยธรรมบัญญัติ กับโยชูวาเท่านั้น

ชาวสะมาเรีย มีจำนวนเพียง 400 คน เป็นนิกายที่แปลกและเก่าแก่ที่สุดในโลก ที่ว่าแปลกก็คือ พวกเขาพยายามรักษาวงศ์ตระกูลโดยการสืบเชื้อสายนั้นจะไม่มีการแต่งงานกับกลุ่มอื่นๆ นอกจากคนในสกุลเดียวกัน และการกระทำเช่นนี้ถือปฏิบัติกันมาตลอด 2,500 ปี การแบ่งแยกระหว่างพวกสะมาเรียและชาวยิวได้เริ่มหลังจากการเป็นเชลยที่บาบิโลน ชาวยิวปฏิเสธไม่ยอมรับว่า ชาวสะมาเรียผู้ได้หลบหนีการกวาดต้อนการเป็นเชลยว่าเป็นชาวยิว เพราะชาวยิวได้ร่วมกับชาวอัสซีเรีย อีกทั้งชาวยิวยังห้ามพวกสะมาเรียไม่ให้มีส่วนร่วมสร้างพระวิหารขึ้นมาใหม่ ดังนั้นพวกสะมาเรียจึงแยกตัวจากชาวยิวด้วยความโกรธแค้นที่ไม่มีวันดับ ด้วยแรงแค้นนี้ ชาวสะมาเรียจึงสร้างวิหารบนภูเขากาลิซิมขึ้นมาแข่งกับชาวยิว

ชาวสะมาเรียส่วนใหญ่ยากจน และค่อนข้างจะปัญญาอ่อน อันเนื่องมาจากการสืบเชื้อสายระหว่างพี่น้องที่แต่งงานกันเอง แต่ละปีพวกเขาจะฉลองปัสกาโดยการบูชาลูกแกะบนยอดเขากาลิซิม

เมืองเยริโค (Jericho)
คำ "เยริโค" อาจหมายถึง "ดินแดนแห่งความหอม" (place of fragrance) หรือ "จันทรนคร" (moon city) ในพระคัมภีร์ระบุว่าเป็นเมืองแห่งปาล์มบุรี (the city of palm trees)

ในพระคัมภีร์ภาคพันธสัญญาเดิม เยริโคเป็นดินแดนที่ล้อมรอบด้วยเทือกเขา ตั้งอยู่บนเชิงเขาแห่งการประจญ (Mt. Of Temptation) ใกล้บริเวณน้ำพุเอลีชา ซึ่งน้ำมีรสกร่อย

ในพระคัมภีร์ภาคพันธสัญญาใหม่ เยริโค เป็นเมืองที่พระเยซูเจ้าผ่านบ่อยมากเมื่อทรงเดินทางไปยังกรุงเยรูซาเล็ม อยู่ห่าง 3.2 กิโลเมตร ไปทางใต้ของเยริโค ในพระคัมภีร์ภาคพันธสัญญาเดิมเมืองนี้สร้างขึ้นพร้อมกับการบังเกิดของพระเยซูเจ้า และรุ่งเรืองจนถึงปลายศตวรรษ ที่ 3 จากนั้นก็มีประชาชนอาศัยลดน้อยลงเรื่อยๆ จนในศตวรรษ ที่ 8 ชาวอาหรับได้เปลี่ยนสถานที่แห่งนี้เป็นค่ายทหาร

เมืองเยริโคตั้งอยู่ในหุบเขาจอร์แดน มีลักษณะคล้ายท้องกะทะที่ทางเหนือเริ่มจากภูเขาเฮอร์โมน ลงไปทางใต้ถึงอ่าวอะกะบะ คิดเป็นความยาว 448 กิโลเมตร ส่วนที่ต่ำที่สุดของหุบเขานี้คือทะเลตาย ตั้งอยู่ 1,300 ฟุต ใต้ระดับน้ำทะเล เป็นจุดต่ำที่สุดของโลก เมื่อเดินทางจากเยรูซาเล็มไปเยริโครวมระยะทาง 40 กิโลเมตร จากความสูง 2,500 ฟุตเหนือระดับน้ำทะเล จะต้องลงไปถึง 4,000 ฟุต ในระหว่างเดินทางร่างกายอาจจะรู้สึกผิดปกติ อันเรื่องจากความกดดันของอากาศ
เมื่องเยริโคเป็นแหล่งที่มีส่วนต่างๆ คล้ายกับพรมสีเขียวท่ามกลางทะเลสาบแห่งหุบเขาจอร์แดน ตั้งแต่สมัยโบราณเยริโคมีชื่อเสียงเพราะความมั่งคั่งของที่ดินที่อุดมไปด้วยน้ำ ผลไม้ประเภทส้ม กล้วย อินทผาลัม ในสมัยโบราณเรียกว่าเมืองต้นปาล์มบุรี ในฤดูร้อนเมืองเยริโคร้อนอบอ้าว ไม่ค่อยมีลมพัด ส่วนฤดูหนาวและฤดูใบไม้ผลิ อากาศจะดีมากและมักจะได้กลิ่นหอมหวนจากพันธุ์ไม้นานาชนิด เชื่อกันว่าเยริโคเป็นเมืองที่เก่าแก่ที่สุดในโลก

เมื่อชาวอิสราเอลได้เข้ามายังแผ่นดินศักดิ์สิทธิ์ เยริโคเป็นเมืองแรกที่พวกเขาเหยียบย่างเข้ามาหลังจากข้ามแม่น้ำจอร์แดน โยชูวาได้เผาทำลายเมืองนี้ และสาปแช่งผู้ที่พยายามจะสร้างขึ้นใหม่ โดยการร้องขอจากพลเมือง ณ ที่นี้ ประกาศกเอลีชาได้ทำน้ำพุที่เค็มเปลี่ยนเป็นน้ำจืดที่สามารถดื่มกันได้ โดยการโยนเกลือลงไป 1 กำมือ

พระเยซูเจ้าได้หยุดพักอยู่ที่เมืองเยริโคหลายครั้ง อย่างน้อยเมื่อครั้งที่พระองค์เสด็จไปเยรูซาเล็มเพื่อฉลองปัสกา เมืองเยริโคเป็นทางผ่านสำหรับชาวยิวที่เดินทางจากแคว้นกาลิลี คงจะเป็นที่เมืองนี้เองที่พระองค์ทรงตรัสกับบรรดาสาวก
ณ ที่นี้ศักเคียส คนเก็บภาษีร่างเตี้ยได้ปีนขึ้นไปบนต้นมะเดื่อ เพื่อจะได้มองเห็นพระเยซูเจ้า และภายหลังได้กลับใจ

ภูเขาแห่งการประจญ (Mt. Of Temptation)
หลังจากที่พระเยซูเจ้าทรงรับพิธีล้างที่แม่น้ำจอร์แดนพระองค์ถูกประจญ

"พระเยซูเจ้าทรงได้รับพระจิตเจ้าเต็มเปี่ยม ทรงพระดำเนินจากแม่น้ำจอร์แดน พระจิตเจ้าทรงนำพระองค์ไปยังถิ่นทุรกันดาร" (ลก 4:1)

ไม่มีหลักฐานใดจากพระวรสารหรือเอกสารอื่นๆ ที่จะบอกถึงสถานที่ที่แน่นอนที่พระเยซูเจ้าได้ไปอดอาหารตลอด 40 วัน จนถึงการถูกประจญตำนานในระยะหลังของคริสตชนได้ชี้ถึงภูเขาที่ขึ้นสูงด้านหลังของเมืองเยริโคเก่าว่าเป็นที่ของการประจญครั้งแรกและครั้งที่สาม ยอดภูเขาถือว่าเป็นที่แห่งการประจญสุดท้ายที่ปิศาจแสดงอาณาจักรต่างๆ ของโลกให้กับพระองค์ตามไหล่เขาด้านทิศตะวันออก

ในศตวรรษที่ 6 มีการสร้างวัดตรงถ้ำที่เชื่อว่าเคยเป็นที่อาศัยของพระเยซูเจ้า วัดนี้ถูกทิ้งร้างในศตวรรษที่ 13 แต่ในปี ค.ศ.1874 ฤาษีกรีกออร์โธดอกซ์ได้มาตั้งสำนักอยู่และสร้างอาราม

ทะเลตาย (The Dead Sea)
มีความยาว 75.2 กิโลเมตร กว้าง 16 กิโลเมตร มีพื้นที่ 576 ตารางกิโลเมตร อยู่ต่ำกว่าระดับน้ำทะเล 1,300 ฟุต อันเป็นพื้นที่ต่ำที่สุดของโลก ที่เรียกว่าทะเลตายเพราะในน้ำนี้ไม่มีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่เลย แต่มีสสารอยู่มากที่สุดในโลก มีอัตราความหนาแน่นเฉพาะมากที่สุดในโลกถึง 26% ที่กล่าวว่าทะเลตายมีสสารอยู่มากที่สุดเพราะน้ำมิได้ระบายออก อีกทั้งมีแม่น้ำจอร์แดนและแม่น้ำสายอื่นๆ ไหลเข้าสู่ทะเลตายโดยนำสารกำมะถันและดินประสิวจำนวนมาก และไม่สามารถไหลออกไปได้ มีเพียงแต่จะระเหย อันเนื่องจากความร้อนระอุที่มีอยู่ในหุบเขาจอร์แดน จึงทำให้เกิดการแข็งตัวของสารจำนวนมาก

น้ำในทะเลตายมีอายุภาพรักษาโรคอย่างชนิดไม่มีน้ำใดเสมอเหมือน ก็เพราะปริมาณสารต่างๆ จำนวนมากที่เจือปนอยู่นั่นเอง การวิจัยพบว่า น้ำนี้มีแคลเซียมคลอไรด์ แมกนีเซียมและโปรตัสเซียมปะปนกันในปริมาณมากมายมหาศาลด้วยความหนาแน่นมากเช่นนี้จึงทำให้รองรับน้ำหนักร่างกายได้อย่างง่ายดาย โดยไม่ต้องมีการเคลื่อนไหวเพื่อพยุงตัวแต่อย่างใด

กุมราน (Qumran)
ใน ค.ศ.1947 คนเลี้ยงแพะคนหนึ่งได้ออกตามหาแพะที่หายไปทางทิศตะวันตกใกล้กับชายฝั่งทะเลตาย ได้ค้นพบม้วนหนังสืออันลือชื่อของทะเลตาย เป็นการค้นพบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของศตวรรษ เขาได้ขว้างก้อนหินเข้าไปในรูที่นำเข้าไปในถ้ำและได้ยินเสียงของบางสิ่งบางอย่างแตก เขาวิ่งหนีโดยเร็วเพราะคิดว่ามีผีร้าย

วันรุ่งขึ้นเขาเข้าไปในถ้ำพร้อมกับลูกพี่ลูกน้อง และได้พบไหจำนวน 8 ใบ บางใบมีฝาปิดอยู่ เขานำนั้นออกมาจากถ้ำและตรวจดู คิดว่าจะพบทองคำ แต่เขาต้องผิดหวังเพราะเห็นว่ามีแต่ม้วนหนังสือ 7 ม้วน ที่มีแต่ตัวอักษร ซึ่งเขาอ่านไม่ออก
วันต่อมาคนเลี้ยงแพะก็นำสิ่งแปลกที่พบนี้ไปหาคริสตชนนิกายซีเรียน ที่มีชื่อว่า คาลิล กันโด และขายม้วนหนังสือทั้งหมดนี้ให้ กันโดนำม้วนหนังสือ 4 ม้วนไปแสดงต่อพระสังฆราชที่อยู่ในกรุงเยรูซาเล็ม พระสังฆราชรู้ทันทีว่า เป็นม้วนหนังสือที่เก่าแก่โบราณเขียนด้วยภาษาฮีบรู ท่านได้ซื้อไว้

ใน ค.ศ.1949 ต่อมาบางส่วนได้มีผู้นำไปขายในสหรัฐ และ ณ ที่นั้นศาสตราจารย์อีคาแอล อาร์ดิน ได้ซื้อไว้ด้วยเงินจำนวน 250,000 เหรียญสหรัฐ และนำไปที่อิสราเอล ในเวลาเดียวกันศาสตราจารย์เอเลซาร์ ซูเกนิก ผู้เป็นบิดาของอาร์ดิน ได้ซื้ออีก 3 ม้วน จากเบธเลเฮ็มไป

ปัจจุบันม้วนหนังสือเหล่านี้ประดิษฐานอยู่ที่พิพิธภัณฑ์ชื่อ "วิหารหนังสือ" ม้วนหนังสือที่มีชื่อที่สุดคือม้วนของประกาศกอิสยาห์ มีขนาดกว้าง 1 ฟุต ยาว 24 ฟุต ท่านศาสตราจารย์อาร์ดิน ผู้อำนวยการด้านโบราณคดีของจอร์แดน คุณพ่อเอโว่ อธิการบดีของวิทยาลัยศึกษาพระคัมภีร์ และผู้อาศัยในถิ่นทุรกันดาร เมื่อทราบถึงความเป็นมาของม้วนหนังสือเหล่านี้ก็ได้เริ่มค้นหาทั่วฝั่งตะวันตกของทะเลตาย สิ่งที่ได้พบคือชิ้นส่วนของม้วนหนังสือมากกว่า 900 ชิ้น ซุกซ่อนอยู่ตามถ้ำกว่า 30 แห่ง จำนวนที่มากที่สุดของเอกสารที่เขียนทำนองนี้ได้พบในถ้ำหมายเลข 4 ในปี ค.ศ.1952 ห่างกันเพียง 100 หลา จากซากกำแพงอารามกุมราน ม้วนหนังสือเหล่านี้ทำจากกระดาต้นกก มี 2 ม้วนที่จารึกไว้บนแผ่นทองเหลือง

โบราณสถานแห่งกุมราน (The Qumran)
สถานที่อาศัยของพวกเอสเซนีคือ กระท่อม กระโจม หรือถ้ำรอบๆ ศูนย์ของชุมชน ศูนย์นี้ได้ค้นพบและขุดอย่างละเอียดทั้งหมดระหว่างปี ค.ศ.1956 โบราณสถานนี้มีอาคารหลักยาว 120 ฟุต กว้าง 90 ฟุต สร้างด้วยหินขนาดใหญ่ มีเนื้อหยาบ ทิศเหนือมีหอคอยป้องกันภัย มีขนาดความสูง 3 ชั้น มีห้องยาว แคบ ใช้เป็นห้องอาหาร ภายในห้องได้ค้นพบจากเซรามิกจำนวน 1แถว ห้องด้านข้างสันนิษฐานว่าน่าจะเป็นโรงครัว เพราะพบเซรามิกจำนวนกว่า 1,000 ใบ

อีกห้องหนึ่งที่น่าในใจคือห้องที่ใช้นั่งเขียนซึ่งได้พบโต๊ะและที่นั่งสำหรับเขียน มีภาชนะใส่หมึก 2 อัน อันหนึ่งทำจากทองสัมฤทธิ์ อีกอันหนึ่งทำจากดินเหนียวที่ยังมีหมึกแห้งตกค้างอยู่

รอบๆ อาคารหลักที่ถือว่าสำคัญที่สุดยังมีห้องย้อมซึ่งเป็นโรงงานทำภาชนะดินเหนียวและที่โม่แป้ง ยังมีอ่างเก็บน้ำ 7 แห่ง เต็มไปด้วยน้ำฝนที่ไหลลงตามร่องจากภูเขา ซึ่งยังคงสามารถพบเห็นสิ่งที่หลงเหลืออยู่ในปัจจุบันทางทิศตะวันออกของอาคารนี้ยังมีป่าช้า มีหลุมศพกว่า 1,100 หลุม

อารามนักพรตอาภรณ์ขาว (The monastery of the Men in White)
เป็นชุมชนสันโดษชาวปาเลสไตน์ในสมัยโบราณ อาศัยบริเวณเชิงหน้าผาสูงทางตะวันตกเฉียงเหนือของทะเลตาย ใกล้ๆ กับสถานที่นักบุญยอห์นบัปติสต์ใช้ทำพิธีล้าง นักพรตคณะนี้มีชื่อเสียง

ค.ศ. 1947 ได้ค้นพบ "อาราม" (Monastery) และห้องสมุดของคณะในถ้ำที่อยู่ใกล้ๆ กัน ห้องสมุดที่กล่าวถึงนี้ได้แก่ "โบราณสถานแห่งกุมราน" นั่นเอง

สมาชิกคณะเป็นกลุ่มที่แยกตัวจากพระอาวุโสของวัดในกรุงเยรูซาเล็ม เนื่องจากไม่พอใจในการบริหารที่ไม่เป็นระบบ กลุ่มเคร่งศาสนาชาวยิวผู้รักสันโดษนี้จึงแยกตัวไปอาศัยในที่เงียบสงบและจัดตั้ง "ชุมชนแห่งพันธสัญญา" (Community of the Covenant) โดยมีผู้อาวุโสที่เที่ยงธรรมเป็นผู้นำ

สมาชิกคณะถือโสด และความยากจน ของทุกสิ่งใช้ร่วมกันเป็นของกลาง ปฏิบัติกฎของคณะอย่างเคร่งครัด ชำระตนให้บริสุทธิ์โดยการรับพิธีล้าง

ทำกิจวัตรประจำวันด้วยตนเองเรียนรู้พระคัมภีร์โตราห์ (Torah) (ตอนแรกในจำนวน 3 ตอนของพระคัมภีร์ฉบับเก่าของยิว) และสวดภาวนา

ชาวเอสซีน (Essene)
ตามบันทึกของโยเซฟุส ฟลาวิอุส และปลีนี่ ผู้ที่เขียนหนังสือม้วนแห่งทะเลตายนี้คือ ชาวเอสซีน พวกเขาเป็นสมาชิกนักบวชนิกายหนึ่งซึ่งหนีจากความเสื่อมของโลกไปอาศัยอยู่ในแถบทะเลทรายที่ร้อนระอุใกล้ชาย ฝั่งทะเลตาย พวกเขาละทิ้งกรุงเยรูซาเล็มเพื่อไปเจริญชีวิตที่เคร่งครัดแห่งการภาวนา การศึกษา การรำพึง ปฏิบัติความยากจนและช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ผู้ที่จะเข้าเป็นสมาชิกของคณะนี้จะต้องมอบทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นกรรมสิทธิ์ให้แก่คณะ เพราะเขาจะเจริญชีวิตรวมกันอย่างครบครัน พวกเอสซีนเหล่านี้ ได้ตั้งหลักแหล่งที่กุมรานในราว 1 ศตวรรษ ก่อนคริสตกาล ในปี ค.ศ.31 พวกเขาละทิ้งสถานที่ที่อาศัยอยู่เพราะถูกทำลายจากแผ่นดินไหว

สามสิบปีต่อมา สมาชิกนิกายเดียวกันนี้ได้กลับมา และซ่อมแซมหมู่บ้านของพวกเขาพร้อมกับอาศัยอยู่ที่นั่นต่อไป ราวปี ค.ศ.68 ชาวเอสซีนทั้งหมดถูกสังหารโดยฝีมือของทหารของจักรพรรดิติตัส ซึ่งกำลังไปปราบกบฏชาวยิวที่กรุงเยรูซาเล็ม เมื่อทหารโรมันเคลื่อนทัพใกล้เข้ามา พวกเอสซีนได้นำสมบัติอันประเสริฐสุดของตนคือ พระคัมภีร์ นำไปซ่อนไว้ในถ้ำใกล้ๆ กัน เพราะยากที่ผู้คนจะไปถึง ที่เปล่าเปลี่ยวนี้เก็บรักษาความลับของพวกเขาตลอด 2,000 ปี จนได้ค้นพบโดยบังเอิญในปี ค.ศ.1947

เบธเลเฮ็ม (Bethlehem)
มาจากคำ Bayt Lahm ในภาษาอาราบิค หมายถึง "บ้านเนื้อ" (House of Meat) หรือ คำ Bet Lehem ในภาษาฮีบรู ซึ่งหมายถึง "บ้านขนมปัง" (House of Bread)

เบธเลเฮ็ม ตั้งอยู่บนเขายูเดีย ห่างจากกรุงเยรูซาเล็มไปทางทิศใต้ 8 กิโลเมตร อยู่บนเนินเขาสูง 2,600 ฟุต เหนือระดับน้ำทะเล มีพลเมืองราว 30,000 คน ผู้คนส่วนหนึ่งมีอาชีพทำสวนตามเนินเขา และคนส่วนใหญ่มีอุตสาหกรรมเล็กๆ ที่เกี่ยวกับเครื่องศาสนภัณฑ์ โดยใช้ไม้มะกอกตกแต่งประดับประดาด้วยหอยมุกเพื่อจำหน่ายแก่ผู้แสวงบุญ อุตสาหกรรมหอยมุกถูกนำเข้มาในสมัยพวกครูเสด

ประวัติศาสตร์ของเมืองเบธเลเฮ็มย้อนหลังถึงสมัยของอัยกา หนังสือพระคัมภีร์ได้อ้างถึงเบธเลเฮ็มเมื่อพูดถึงความตายของเรเชล เบธเลเฮ็มเป็นบ้านเกิดของตระกูลดาวิด ด้วยเหตุนี้เองยอแซฟซึ่งสืบเชื้อสายของดาวิด ต้องเดินทางมายับเบธเลเฮ็มเพื่อลงทะเบียนสำมะโนครัว ที่เบธเลเฮ็มนี้กษัตริย์ดาวิดได้บังเกิดมา และเจริญวัยด้วยการเลี้ยงฝูงแกะตามเนินเขาแห่งยูดาห์ พระองค์ถูกเรียกและรับการเจิมเป็นกษัตริย์ของอิสราเอลโดยประกาศกซามูเอล

อันเนื่องจากเหตุการณ์นี้ซึ่งเชื่อระหว่างพันธสัญญาเดิมกับพันธสัญญาใหม่ เมืองเบธเลเฮ็มนี้มีบ้านหลายหลังที่สร้างครอบถ้ำไว้ ถ้ำเหล่านี้เก่าแก่มีรูปทรงคล้ายคลึงกับถ้ำที่พระกุมารน้อยทรงบังเกิด พระเยซูเจ้าคงได้บังเกิดในถ้ำแห่งหนึ่งที่มีลักษณะเช่นเดียวกันนี้

ในปี ค.ศ.135 จักรพรรดิเอเดรียน หลังการปราบปรามการกบฎของชาวยิวได้ทำทุราจารทั้งเมืองเบธเลเฮ็มและเมืองเยรูซาเล็ม โดยนำการกราบไหว้พระเท็จเทียมเข้ามาที่เบธเลเฮ็ม พระองค์ได้สร้างสักการสถานถวายแด่เทพเจ้าอาโดนิส ซึ่งเป็นเทพแห่งความสวยงามและความรัก การทุราจารเช่นนี้ได้ช่วยรักษาความทรงจำ วิหารของจักรพรรดิเอเดรียนนี้คงอยู่ตลอดเวลา 2 ศตวรรษ จงถึงการทำลายโดยคำสั่งของพระราชินีเฮเลน พระราชมารดาของจักรพรรดิคอนสแตนติน ที่ 1 มหาราช ซึ่งได้กลับใจในปี ค.ศ.313 และประกาศให้ศาสนาคริสต์เป็นศาสนาประจำจักรวรรดิโรมัน

ในปี ค.ศ.325 พระราชินีเฮเลนทรงเสด็จเยี่ยมแผ่นดินศักดิ์สิทธิ์ ทรงสร้างอาสนวิหาร 3 แห่ง หลังแรกบนเนินเขากัลวารีโอ และพระคูหาของพระคริสตเจ้า ณ กรุงเยรูซาเล็ม หลังที่สองบนถ้ำแห่งการบังเกิด ณ เมืองเบธเลเฮ็ม หลังที่สามบนยอดเขามะกอกเทศ

สำหรับเบธเลเฮ็มและเยรูซาเล็ม ไม่มีปัญญาใดๆ ในการกำหนดสถานที่ที่ถูกต้อง เพราะมีการถ่ายทอดความทรงจำ เกี่ยวกับสถานที่เหล่านี้อย่างต่อเนื่อง ตำนานของคริสตชนถือกันว่าถ้ำที่พระเยซูเจ้าบังเกิดนั้นตั้งอยู่ด้านตะวันออกของตำบล ใต้มหาวิหารของจักรพรรดิเอเดรียนพอดี เมื่อได้รื้อถอนวิหารของพระเท็จเทียม และขุดลงไปก็พบถ้ำที่ยังคงสภาพเดิม จักรพรรดิคอนสแตนตินได้สร้างพระวิหารที่สง่างามประดับประดาด้วยรูปโมซาอิกหินอ่อนและภาพวาด พระองค์ให้เกียรติกับสถานที่แห่งนี้โดยมอบเครื่องทองคำ เงิน และพรมชนิดดีเลิศ พระองค์ปรารถนาให้วัดพระกุมารบังเกิดนี้เป็นอนุสาวรีย์ที่ยืนยันถึงความศรัทธาของพระราชมารดา

ในปี ค.ศ.529 ชาวสะมาเรียเป็นกบฎต่อผู้ปกครองไบเซนไทน์ และปล้นสะดมเมืองเบธเลเฮม อาสนวิหารพระกุมารบังเกิดจึงถูกปล้น และเผาทำลายไปด้วย

รูปโมซาอิกที่พื้นของอาสนวิหารของคอนสแตนติน ที่ได้ค้นพบเมื่อไม่กี่ปีก่อนนี้ ปรากฏว่ามีขี้เถ้าและแผ่นกระเบื้องที่ถูกเผาไหม้ทับถมกันอยู่ พระอัยกาแห่งกรุงเยรูซาเล็มได้ส่งนักบุญซับบาให้ไปเข้าเฝ้าจักรพรรดิจัสติเนียน ขอความช่วยเหลือในการบูรณะอาสนวิหารนี้ พระองค์ทรงส่งเจ้าหน้าที่พร้อมกับมอบเงินจำนวนมหาศาล และมีพระราชสาสน์ไปยังผู้ปกครองปาเลสไตน์ เพื่อขอให้คืนสถานที่เพื่อดำเนินการก่อสร้างวัดให้ใหญ่และสวยงามกว่า ภายหลังจักรพรรดิไม่ทรงพอพระทัยในงานที่ได้ทำและตรัสสั่งประหารชีวิตเจ้าหน้าที่ เพราะทรงทราบว่า มีการยักยอกเงิน อาสนวิหารจัสติเนียนเป็นวิหารที่เราได้เห็นในปัจจุบันนี้ แม้ภายในขอมหาวิหารจะถูกทำลาย แต่รูปทรงก็มิได้เปลี่ยนแปลงไป

ในปี ค.ศ.614 ชาวเปอร์เชียได้บุกรุกแผ่นดินศักดิ์สิทธิ์ และทำลายวัดวาอาราม แต่วัดพระกุมารบังเกิดแห่งนี้มิได้ถูกทำลายเพราะมีรูปโมซาอิกที่พญา 3 องค์ ในชุดชาวเปอร์เชียโบราณกำลังนมัสการพระกุมาร ในยุคของพวกครูเสด อาสนวิหารนี้ได้รับการบูรณะปรับปรุงเป็นส่วนใหญ่ หินอ่อนเก่าๆ ที่มีอยู่บนพื้นได้รับการเปลี่ยนแปลง หลังคาทำจากไม้ซีดาร์ (ต้นสนเลบานอน) หุ้มด้วยแผ่นดีบุก ผนังด้านข้างหุ้มด้วยหินอ่อน และส่วนลนในช่องกลางประดับด้วยโมซาอิกที่สวยงาม
ในวันพระคริสตสมภพของปี ค.ศ.1100 กษัตริย์โบดวง ที่ 1 ของอาณาจักรละตินได้รับสวมมงกุฎในอาสนวิหารแห่งนี้ พระองค์ปฏิเสธไม่ยอมสวมมงกุฎทองคำที่กรุงเยรูซษเล็มเพราะที่นั้นพระเยซูเจ้าได้รับสวมมงกุฎหนามกษัตริย์โบดวง ที่ 2 ได้รับการสวมมงกุฎที่นี่เช่นเดียวกันในปี ค.ศ.1109

จากพระวรสารตามคำเล่าของนักบุญมัธทิว และนักบุญลูกา เบธเลเฮ็ม เป็นสถานที่บังเกิดของพระเยซูเจ้า (มธ 2, ลก 2) นักเทววิทยาได้เชื่อมโยงข้อพระวรสารนี้กับข้อคำสอนที่ว่า การบังเกิดมาของพระเยซูเจ้าเพื่อให้สำเร็จไปตามคำทนายของประกาศกมีคาห์ที่ว่า "ผู้ปกครองของชาวอิสราเอลในอนาคตเกิดที่เมืองเบธเลเฮม"

การปกครองของผู้ช่วยกู้ซึ่งมาจากเบธเลเฮ็ม

ปัจจุบันเมืองเบธเลเฮ็มปกครองโดยปาเลสไตน์ ระหว่าง ค.ศ.1923-48 ภายหลังสงครามระหว่างชาวอาหรับและอิสราเอล ใน ค.ศ. 1948-49 ทำให้ดินแดนนี้มีจอร์แดนผนวกเข้าด้วยใน ค.ศ.1950 และอยู่ภายใต้การปกครองของรัฐบาลเยรูซาเล็ม ตั้งแต่สงคราม 6 วัน ใน ค.ศ.1967 เบธเลเฮมรวมเข้ากับ เวสต์ แบงค์ (West Bank) ได้แก่ ยูเดียและสะมาเรีย และอยู่ภายใต้การปกครองของอิสราเอล

ในพระคัมภีร์ภาคพันธสัญญาเดิม เบธเลเฮ็มมักเรียกในชื่อ เบธเลเฮ็ม เอฟราธาห์ หรือ เบธเลเฮ็ม ยูดาห์ เมืองเบธเลเฮ็มกล่าวถึงเป็นครั้งแรกในพระคัมภีร์เกี่ยวกับราเชล ซึ่งตายใกล้ๆ เมืองนี้

นางราเชล ก็สิ้นชีวิต เขาฝังศพไว้ริมทางที่จะไปบ้าน เอฟราธาห์ คือ เบธเลเฮม (ปฐก 35:19)

เบธเลเฮ็ม เป็นท้องเรื่องของประวัตินางรูธ เป็นสถานที่เกิดของเธอและกษัตริย์ดาวิด ผู้สืบทอดตระกูลต่อมาดังมีบันทึกใน (1 ซมอ 16) เหตุการณ์ที่ดาวิดได้รับเจิมเป็นกษัตริย์

เมื่อชาวยิวกลับมายังปาเลสไตน์ หลังจากถูกเนรเทศไปยังเมืองบาบิโลเนีย (ค.ศ.516) ก็เริ่มมีประชาชนอาศัยในเมืองนี้อีกครั้งหนึ่ง

เบธเลเฮ็ม เป็นเมืองศูนย์กลางอารามนักพรตนานหลายศตวรรษ นักบุญเยโรม (St. Jerome) ได้สร้างอารามในเมืองนี้ และด้วยความช่วยเหลือของพระรับบีชาวปาเลสไตน์ ท่านได้แปลพระคัมภีร์ภาคพันธสัญญาเดิมจากต้นฉบับฮีบรู ให้เป็นภาษาละติน และได้ผนวกกับพระคัมภีร์ภาคพันธสัญญาใหม่ที่ท่านแปลจากภาษากรีกก่อนที่จะเดินทางมายังปาเลสไตน์รวมเล่มเป็นพระคัมภีร์ฉบับภาษาละติน ซึ่งพระศาสนจักรโรมันคาทอลิกใช้จนทุกวันนี้

เบธเลเฮ็มในปัจจุบันเป็นศูนย์กลางการค้าผลผลิตด้านเกษตรกรรมและติดต่อค้าขายกับเยรูซาเล็มที่อยู่ไม่ห่างกัน นอกนั้นยังเป็นสถานที่สำคัญที่ผู้แสวงบุญจำนวนมากมาเยือน ด้านอุตสาหกรรมมีโรงงานผลิตศาสนภัณฑ์ และงานแกะสลักจากไม้มะกอก ประชาชนส่วนใหญ่นับถือศาสนาคริสต์

มหาวิทยาลัยเบธเลเฮ็ม สร้างในปี ค.ศ.1973 เปิดสอนทั้งภาคภาษาอาราบิค และภาษาอังกฤษ

คนเลี้ยงแกะ (Shepherd)
บรรพบุรุษดั้งเดิมของประชาชนอิสราเอลเป็นคนเลี้ยงแกะที่ท่องท่องหญ้าเขียวชอุ่มและธารน้ำนิ่ง จากที่หนึ่งไปยังทุ่งหญ้าอื่นๆ นำแกะและแพะไปเลี้ยงพระวรสารได้เปรียบเทียบพระเยซูเจ้าเป็นนายชุมพาบาลที่ดี

"ผู้เลี้ยงแกะ" ที่ดี

"เราบอกความจริงแก่ท่านทั้งหลายว่า ผู้ที่ไม่เข้าคอกแกะทางประตู แต่ปีนเข้าทางอื่น ก็เป็นขโมยและโจร ผู้ที่เข้าทางประตูก็เป็นผู้เลี้ยงแกะ คนเฝ้าประตูย่อมเปิดประตูให้เขาเข้าไป บรรดาแกะก็ฟังเสียงเขา เขาเรียกชื่อแกะของตนทีละตัวและพาออกไปข้างนอก เมื่อเขาพาแกะออกไปหมดแล้วเขาจะเดินนำหน้า และแกะก็ตามไปเพราะจำเสียงของเขาได้ แกะจะไม่ตามคนแปลกหน้าเลย แต่จะหนีจากเขา เพราะไม่รู้จักเสียงของคนแปลกหน้า"

พระเยซูเจ้าตรัสอุปมาเรื่องนี้ให้คนเหล่านั้นฟัง แต่เขาไม่เข้าใจว่าสิ่งที่พระองค์ตรัสนั้นหมายความว่าอะไร พระเยซูเจ้าตรัสกับเขาอีกว่า

"เราบอกความจริงแก่ท่านทั้งหลายว่า เราเป็นประตูคอกแกะ ทุกคนที่มาก่อนหน้าเราเป็นขโมยและโจร แต่แกะมิได้ฟังเสียงของเขาเหล่านั้น เราเป็นประตู ผู้ที่เข้ามาทางเราก็จะรอดพ้น เขาจะเข้าจะออกและจะพบทุ่งหญ้าขโมยย่อมมาเพื่อขโมย ฆ่าและทำลาย

เรามาเพื่อให้แกะมีชีวิต และมีชีวิตอย่างสมบูรณ์" (ยน 10:1-16)

ทุ่งของคนเลี้ยงแกะ (Shepherd's Field)
ถึงแม้พระวรสารมิได้บอกสถานที่ที่คนเลี้ยงแกะพักแรมอยู่อย่างแน่นอน ตั้งแต่โบราณตำนานถือสถานที่ที่เรียกว่าทุ่งของคนเลี้ยงแกะ ซึ่งอยู่ห่างราว 3.2 กิโลเมตร ทางด้านตะวันออกของเบธเลเฮ็ม สถานที่ซึ่งเทวดาได้แจ้งข่าวการบังเกิดของพระเยซูเจ้าแก่พวกเขา ณ ที่นี้มีถ้ำหลายแห่งและฤาษีฟรันซิสกันได้สร้างวัดที่สวยงามเป็นรูปทรงกระโจม ซึ่งทำให้คิดถึงเต้นท์ของคนเลี้ยงแกะ

ธรรมเนียมคริสตชนในอดีต เชื่อว่า ทุ่งของคนเลี้ยงแกะเป็นสถานที่ซึ่ง "นายชุมพาบาลเฝ้าดูแลฝูงแกะของพวกเขาในเวลากลางคืน"

ใกล้ๆ ทุ่งของคนเลี้ยงแกะ ทางตะวันออกของเบธเลเฮ็ม เป็นทุ่งที่นางรูธ ได้พบกับผู้ที่จะเป็นสามีนางในเวลาต่อมา
ในพระคัมภีร์บันทึกโดยนักบุญลูกาเปรียบเทียบพระเยซูเจ้าเป็น นายชุมพาบาลที่ดี (Good Shepherd) และเรื่องแกะที่พลัดหลง

ภาพคนเลี้ยงแกะที่มานมัสการพระกุมาร (Adoration of the Shepherds) กลายเป็นเรื่องราวที่บรรดาจิตกรถ่ายทอดลงในภาพวาด เนื้อหาตามบันทึกของนักบุญลูกา ภาพนักปราชญ์ 3 คน ที่เดินทางมาจากตะวันออกเพื่อนมัสการพระเยซูผู้เสด็จมาบังเกิด สัญลักษณ์ของการเผยแผ่พระวรสาร จิตกรบางท่านได้วาดภาพลูกแกะที่ถูกมัดขาไว้เป็นหนึ่งในบรรดาของที่นำมาถวาย ซึ่งเป็นเครื่องหมายของการทนทุกข์ทรมานของพระเยซูเพื่อชดเชยบาปของมนุษยชาติ

ถิ่นทุรกันดาร (The Desert)
ถิ่นทุรกันดารมีบทบาทสำคัญในพระคัมภีร์ เป็นดินแดนที่ชาวฮีบรูเดินทางอพยพข้ามมาจากประเทศอียิปต์ เหตุการณ์นี้เป็นเครื่องหมายที่มีคุณค่าอย่างยิ่ง เป็นดินแดนแห้งแล้ง เต็มไปด้วยความหิวโหยและกระหาย หรืออาจกล่าวได้ว่า เป็นดินแดนแห่งการทดลอง

ถิ่นทุรกันดารนอกจากเป็นดินแดนแหงการทดลองยังเป็นที่มนุษย์พบกับพระเป็นเจ้า เป็นที่ซึ่งพระเยซูเจ้าใช้เวลาสันโดษ 40 วัน และเป็นสถานที่ที่นักบุญยอห์น บัปติสต์ ได้เทศน์สอน

วัดพระกุมารบังเกิด (The Church of The Nativity)
วัดพระกุมารบังเกิด เป็นวัดโบราณและน่าสนใจมากที่สุด เป็นที่รวมของวัดและอาราม ของคริสตศาสนานิกายกรีกออร์โธดอกซ์ โรมันคาทอลิกและอาร์เมเนียน ในยุคแรกเริ่มศตวรรษศาสนิกชนเชื่อว่า ณ สถานที่แห่งนี้เป็นถ้ำที่โยเซฟและพระนางมารีย์ได้ให้กำเนิดพระกุมารในค่ำวันพระคริสตสมภพ บนรางหญ้าที่ซึ่งเคยใช้ให้อาหารสัตว์

เมื่อจักรพรรดิคอนสแตนติน ซึ่งเป็นจักรพรรดิองค์แรกที่นับถือศาสนาคาทอลิก ทรงตัดสินใจสร้างวัดในเมืองเบธเลเฮ็มเพื่อให้มีสถานที่ที่เหมาะสมจะบูชาพระเป็นเจ้า พระองค์ได้เลือกสถานที่แห่งนี้สร้างวัดเพื่อระลึกถึงการบังเกิดมาของพระเยซูเจ้า

วัดพระกุมารบังเกิดมีรูปทรงด้านนอกคล้ายกับป้อมที่แข็งแรงของสมัยกลาง วัดแห่งนี้มีกำแพงของอาราม 3 แห่งล้อมรอบ ตอนแรกมี 3 ประตู แต่สองในสามได้ถูกปิดจากกำแพงที่สร้างด้านหน้า ส่วนตรงประตูกลางเหลือแต่ช่องแคบๆ เตี้ยๆ เพื่อผ่านเข้าไปภายใน ช่องทางนี้ปรับให้เตี้ยลงถึง 2 ครั้ง เพื่อป้องกันพวกโจรที่มาปล้นไม่ให้ขี่ม้าผ่านเข้าไปได้ ทุกวันนี้พอ ที่จะเห็นขอบของจั่วหน้าวัดและซุ้มวัดของพวกครูเสด

อาสนวิหารแห่งนี้มีรูปทรงเป็นกางเขนยาว 170 ฟุต กว้าง 80 ฟุต อาคารวิหารแบ่งเป็น 5 ส่วน จากแนวต้นเสา 4 แถว ที่ทำด้วยหินแดงจากประเทศปาเลสไตน์ ในปี ค.ศ.1936 ได้พบเศษของโมซาอิกในศตวรรษที่ 4 ปัจจุบันนี้ปิดอยู่ใต้ฝาไม้ ในกำแพงส่วนบนมองเห็นบางส่วนของรูปโมซาอิก ซึ่งเป็นสิ่งเดียวที่ยังหลงเหลืออยู่ที่เป็นงานประดับของพวกครูเสด ส่วนด้านหน้าที่ใช้เป็นที่ประกอบพิธี อยู่เหนือถ้ำพระกุมารพอดี ทำด้วยไม้ซีดาห์ (ต้นสนเลบานอน) ที่แกะสลักด้วยมือ บันไดสองข้างนำลงไปสู่ถ้ำที่เป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า ยาว 35 ฟุต กว้าง 10 ฟุต มีตะเกียงจุดอยู่ 48 ดวง มีดาวเงิน ซึ่งมีคำจารึกภาษาละตินว่า

"HIC DE VIRGINE MARIA JESUS CHRISTUS NATUS EST"

แปลว่า "ที่นี่พระเยซูเจ้าได้ทรงบังเกิดจากพระนางพรหมจารีมารีย์"

บอกถึงสถานที่บังเกิดของพระเยซูเจ้า รางหญ้าอยู่ด้านขวา หินเดิมซึ่งดำเพราะควันจากเขม่าเทียน และตะเกียงสามารถมองเห็นได้เหนือรางหญ้านี้ เพดานเดิมของถ้ำเปลี่ยนจากเดิมเมื่อมีการก่อสร้างในศตวรรษ ที่ 4 กำแพงด้านข้างปกปิดไว้ด้วยแผ่นแร่ไยหินเพื่อป้องกันไฟไหม้

ทางเข้าวัดพระกุมารบังเกิดอยู่ด้านทิศตะวันตก ส่วนกลางของวัดและบริเวณอาคารที่เป็นมุขยื่นออกไปเป็นสักการสถานของพระศาสนจักรกรีกทางตะวันออกเฉียงเหนือของวัดเป็นสักการสถานของนิกายอาร์เมเนียน

ดาวแห่งเบธเลเฮ็ม (The Star of Bethehem)
ดาวแห่งเบธเลเฮ็ม เป็นดาวสีเงินอยู่ในถ้ำของวัดพระกุมารบังเกิด ภายในถ้ำใต้พระแท่นกลางมีดาวเงิน นับได้ 14 แฉก รอบๆ ดวงดาวมีอักษรจารึกไว้ว่า "ที่นี่ พระเยซูเจ้าได้บังเกิดจากพระนางพรหมจารีมารีย์" เพื่อระลึกถึงการบังเกิดของพระเยซูเจ้า ตำนานและศิลปะต่างๆ ของคริสต์ชนเกี่ยวพันกับดวงดาว

โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ