กาลครั้งหนึ่ง มีช้างป่าเที่ยวหากินตามทาง แต่ละก้าวย่างที่ช้างเดินไป มันสร้างแรงสั่นสะเทือนและเหยียบย่ำมดตัวน้อยๆจำนวนมากที่ทำรังอยู่บริเวณนั้น

     “ท่านช้าง... พวกเราขอร้องท่านไปหากินเส้นทางอื่น หรือไม่ก็โปรดระมัดระวังเวลาท่านก้าวเดิน เพราะพวกเราถูกท่านเหยียบตายไปมากมายแล้ว” ฝูงมดขอร้อง

      ช้างใหญ่ตอบ “ข้าไม่สน ข้าจะผ่านที่นี่ ถ้าพวกเจ้ากลัวก็จงย้ายออกไปซะ”

     “แต่พวกเรามีกันหลายครอบครัวและเราก็อยู่ที่นี่มานาน ท่านเพียงตัวเดียวช่วยเลี่ยงไปที่อื่นจะสะดวกกว่า” มดน้อยยังวิงวอน แต่ช้างกลับส่ายหัวปฏิเสธ งวงกวัดแกว่งไม่พอใจ และเริ่มยกเท้ามหึมาเพื่อก้าวเดินไป

     มดเห็นดังนั้นจึงพร้อมกันรุมกัดช้าง กัดที่เท้า ที่ท้อง ที่งวง เข้าไปกัดในรูหูและทุกๆ ส่วน จนช้างใหญ่มิอาจก้าวเดินต่อไปได้ มันแผดเสียงด้วยความเจ็บปวด

     “เรายอมแล้วๆ โปรดหยุดกัดเถิด จากนี้ไปเราจะระวังไม่ให้เหยียบเจ้าอีก” นับจากนั้น... ช้างใหญ่ก็เป็นเพื่อนกับเหล่ามดน้อยอยู่ในเส้นทางเดียวกัน

     นิทานเรื่องนี้ เป็นของ “น้องพริม” อายุ ๑๒ ขวบ หนึ่งในสมาชิกกลุ่มลูกเหรียง เธอมาเล่านิทานให้ฟังในรายการจมูกมด พร้อมโชว์ภาพวาดประกอบ

     ก่อนจะ ๑๒ ขวบ พริมเสียคุณพ่อไปต่อหน้าต่อตา ขณะที่เธอนั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ตามคุณพ่อไปกรีดยาง โจรใต้ขี่มอเตอร์ไซค์ตามประกบยิงคุณพ่อเสียชีวิต พริมนั่งร้องไห้เฝ้าร่างพ่อบนถนนนั้นอยู่นาน จนฟ้าสาง... เด็กคนนี้กลายเป็นคนซึมเศร้า ก่อนมาพบพี่เป๊าะ

     พี่เป๊าะ วรรณกนก เองก็ได้สูญเสียพี่ชายอันเป็นที่รักถึง ๓ คน จากฝีมือโจรใต้ เธอเป็นประธานกลุ่มลูกเหรียง เป็นแกนรวมกลุ่มเด็กกำพร้าทั่วยะลาและอีก ๒ จังหวัดภาคใต้ ซึ่งปัจจุบันมีเด็กกำพร้ามากกว่า ๔ พันคน ตั้งเป็น “กลุ่มลูกเหรียง” คอยทำกิจกรรมเพื่อบำบัดจิตใจตนเอง เด็กๆจะวาดรูป แสดงออกทางศิลปะ เด็กๆจะแต่งนิทานขึ้นมาเป็นนิทานยุติความรุนแรง เป็นนิทานเพื่อสันติสุข

     เป๊าะเล่าถึงที่มาของชื่อกลุ่ม “ลูกเหรียงคล้ายลูกสะตอ เป็นฝักอยู่บนต้นไม้ พอแก่ได้ที่จะร่วงลงมา เราต้องเอาไปเพาะก่อนถึงกินได้ รสชาติเหมือนสะตอ ดูไปก็คล้ายพวกเรา...ชาวเด็กกำพร้า เราผ่านการบ่มเพาะมาจากเหตุการณ์ที่โหดร้าย แม้ชีวิตจะแสนเศร้า แต่พวกหนูจะพยายามยืนหยัดให้อยู่ได้”

     ในกลุ่มตอนนี้มีเด็กๆอยู่ ๙๖ คน เป๊าะหาเงินไปเช่าบ้านหลังหนึ่งเป็นที่บ่มเพาะ ทุกคนจะถูกเยียวยาโดยใช้ศิลปะ วาดรูป เล่านิทาน ออกไปเยี่ยมบ้านสมาชิก เอาข้าวของไปให้ที่บ้าน แค่ค่าเช่าบ้านตกเดือนละ ๔ พันบาทแล้ว ไหนจะค่าน้ำค่าไฟ ทุกวันนี้อยู่ได้ด้วยความเสียสละของทั้ง ๙๖ คน และเงินบริจาคจากผู้ใจบุญ บางคนให้สตางค์ บางคนให้เป็นเครื่องเขียน อุปกรณ์งานศิลปะ เช่นดินสอสีต่างๆ ให้เป็นการ์ตูนก็มี

      ท่านผู้อ่านครับ เด็กๆ กลุ่มนี้เกือบทั้งหมด “ซึมเศร้า นานๆ ทีจึงจะยิ้ม” ในใจเค้ามีคำถามค้างคาว่า “เขามาทำพ่อหนู...แม่หนูทำไม ?” เวลาเด็กๆเหม่อลอย นั่นคือ เค้ากำลังเห็นภาพพ่อแม่คนในครอบครัวถูกกระทำ ถ้าพวกเราพอมีกำลังเหลือ โปรดช่วยกันลบภาพโหดร้ายนั้นออกไปจากกลุ่มลูกเหรียงนะครับ

     ท่านสามารถส่งต่อความช่วยเหลือได้ที่...       

     ชื่อบัญชี กลุ่มลูกเหรียง เลขที่บัญชี 485–0-04645–2
     ธนาคารกรุงไทย สาขาย่อยโคลีเซี่ยมยะลา ซีนีเพล็กซ์

     ผู้ใหญ่ใจดีท่านใดที่สนใจเข้าร่วมสนับสนุนการทำงานของเยาวชน“กลุ่มลูกเหรียง” สามารถติดต่อได้ที่ ...