บทสนทนาของมดปลวกเล็กๆในซอกหรือบของสังคม

ผมชื่อแสง  เป็นคนบ้านนอกน่ะคุณ  ผมเข้ามาอยู่ที่นี่นานแล้ว  กว่ายี่สิบปีเห็นจะได้ สมัยก่อนนะที่ทางแถวๆนี้ยังเป็นทุ่งอยู่เล้ย  ผมพาครอบครัวมาตั้งหลักปักฐานเป็นรุ่นแรกๆเลยนะ ดูตอนนี้สิ ที่นี่ดูวุ่นวาย ผู้คนก็ไม่รู้มาจากไหนมากมาย เต็มไปหมด  ผมเคยทำงานในโรงงาน เป็นโรงงานแรกและโรงงานเดียวเลยนะตั้งแต่ผมมาอยู่ที่นี่ ทำมายี่สิบปี ค่าแรงขึ้นแต่ละทีบางปียังไม่พอซื้อปลากระป๋องเล้ย แต่มันก็ต้องทนเอา เรามันพวกมีแต่แรง ก็ต้องใช้แรงแลกเงินอย่างนี้แหละ

สงกรานต์หรอ  ปกตินะผมต้องพาครอบครัวกลับบ้านนอกทุกปีแหละ มันเหนื่อยมากเลยนะ ต้องนั่งรถเป็นวันๆกว่าจะถึงบ้าน ค่าจ้างเหมารถก็แพงอยู่ แต่ก็ต้องเหมา จะได้ขนข้าวของไปฝากปู่กับย่าไอสวยมัน พวกเขาก็รอให้พวกเรากลับไปนะ นานทีปีหนจะได้เจอหน้าเจอตากัน แต่ปีนี้ผมไม่ได้กลับไปหรอก....สวยมันท้อง.....

ผมมีลูกสาวคนเดียว ก้อเจ้าสวยนี่แหละ มันเป็นเด็กตั้งใจเรียน ตอนเด็กๆมันเรียนดี  วันประชุมผู้ปกครองน่ะครูเขาชมให้ผมฟังบ่อยๆ  ผมเองก็ภูมิใจในตัวมันนะ เราก็ยังชื้นใจถึงแม้เราจะจนแต่ลูกเราก็เรียนเก่ง สมัยเรียนมอสามน่ะ สวยมันรับจ้างเพื่อนทำรายงานด้วย  ผมยังว่าดีเลยที่มันหาตังส์ได้ด้วยตัวเอง แต่พอโตมานี่สิ มันเริ่มดูหนังดูละครโทรศัพท์ เล่นไอคอมพิวเตอร์อะไรนั่นจนดึกๆดื่น บางทีนะ ผมหลับแล้วตื่นมาเข้าห้องน้ำมันยังไม่นอนเล้ย

ดุหรอ  ก็มีนะผมเองก็ปรามๆมันบ้าง บางทีมันก็กระทืบเท้าปึงปัง ทำท่าทำทางไม่พอใจผม บางครั้งผมก็ทะเลาะกับแม่มันบ่อยๆ ก็เรื่องมันนี่แหละ ผมทำงานโรงงานกว่าจะเลิกงานเข้าบ้านก็ค่ำมืดดึกดื่น  เลิกงานมาก็เหนื่อย ไอเราก็อยากพักผ่อน แม่เจ้าสวยมันนี่สิ รับจ้างเย็บผ้าอยู่กับบ้านมีเวลาอยู่กับลูกมากกว่าผม ยังไม่ดูไม่แล ไม่สอนสั่งลูกบ้าง แถมยังแอบไปซื้อคอมพิวตงคอมพิวเตอร์กันสองคนอีกนะ ไม่ยอมให้ผมรู้กลัวผมว่า พอว่าให้แม่มันก็บอกว่าลูกมันต้องเรียนต้องใช้ หาว่าผมเต่าล้านปี ตามไอเทคโนโลยีไม่ทัน ผมเห็นมันเล่นแต่เกมส์เล่นอะไรทั้งวัน ไม่เห็นมันเรียนอย่างที่แม่มันว่าเลย

แต่มันก็เอ็นติดนะ  แม่มันดีใจมากเลยคุยไปสามบ้านเจ็ดบ้าน ผมก็พลอยดีใจไปด้วย แต่ก็ไม่ได้เห่อเหมือนแม่มันร๊อก ปีที่แล้วผมกลับบ้านไปเล่าให้ปู่กับย่าของไอสวยมันฟัง พวกเขาดีใจใหญ่  แต่ไอมหาลัยที่มันเรียนนี่สิ มันอยู่ต่างจังหวัดต้องไปเช่าหออยู่ ผมกับแม่มันก็เป็นห่วงนะ ตอนแรกๆน่ะ แม่มันไม่ยอมท่าเดียว ยังไงก็ไม่ให้ไป ก็สวยมันไม่เคยออกจากบ้านไปไหนไกลนี่นา ผมก็พยายามอธิบายให้แม่มันฟัง ลูกเราน่ะโตแล้ว มันก็ตั้งใจเรียนดี จะให้มัวแต่จมปลักอยู่กับบ้านได้ยังไง มันเรียนสูงๆจะได้เป็นเจ้าคนนายคน จะได้ไม่ต้องลำบากอย่างเราไง พูดไปพูดมาซะหลายวัน  แม่มันเลยยอม ผมยังจำได้เลยวันที่ผมไปขอยืมเงินเถ้าแก่เพื่อไปเป็นค่าลงทะเบียนมันน่ะ ซ้อแกยังชมเลยว่าสวยมันเก่ง ลูกๆแกเรียนไม่เอาไหน เลยต้องไปเข้ามหาลัยเอกชน ซ้อแกเลยให้เงินใส่ซองฝากมาให้สวยมันพิเศษอีกสองพันแหน่ะ

ตอนมันเรียนน่ะ มันไม่ค่อยได้กลับบ้านร๊อก นานๆจะกลับมาที ก็มันไกล แม่มันเลยบอกว่าไม่ต้องกลับบ่อยก็ได้ มันสงสารลูก ผมก็คิดถึงมันนะ ....โทรไปคุยกับมันบ้าง ก็ไม่กี่ครั้งหรอก ไม่เหมือนแม่มัน โทรแทบทุกวัน แต่ก็เข้าใจ มันก็คงคิดถึงลูกเหมือนผมนั่นแหละ ตอนปิดเทอมใหญ่นี่สิ สวยมันกลับบ้าน มันเปลี่ยนไป   มันโมโหง่ายขึ้นคุยเล่นน้อยลง แม่มันก็สงสัยว่าทำไมท้องมันโตผิดปกติ ก็เลยพามันไปให้หมอตรวจ ตอนมันพากันไปมันไม่บอกผมร๊อก ผมมารู้เอาวันวันที่ผมเลิกงานกลับเข้าบ้านเห็นแม่มันกำลังตบตีสวยมันใหญ่  ผมเข้าไปห้ามทั้งสองคนร้องกันใหญ่ ผมเลยถามความเอาจากแม่มัน แม่มันเลยยอมบอก ........สวยน่ะมันท้องได้ 5 เดือนแล้ว

ผม...ช๊อกเลยนะคุณ ทำอะไรไม่ถูก มือไม้มันชาไปหมด ผมเข่าอ่อนทรุดตัวลงกับพื้นโดยไม่รู้ตัว ผมไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง ทำไมมันถึงเกิดกับครอบครัวผม ผมถามแม่เจ้าสวยมันไปว่าใครคือพ่อของเด็ก  แม่มันว่าสวยมันไม่ยอมบอก แล้วจะเอายังไง  แม่มันบอกว่าสวยมันจะเอาลูกออก  เท่านั้นแหละคุณ ...เชื่อมั้ยผมโกรธมากจนหน้าแดง ผมเดินไปกระชากคอเสื้อลูกขึ้นมา เงื้อมือขึ้นไปสุดแรง  แม่เจ้าสวยก็ตกใจคลานไปกอดขาผมแน่น.....แต่ก็ได้แค่นั้นแหละ  ผมตบลูกไม่ลง  ผมทำไม่ได้จริงๆ  น้ำตาผมเริ่มไหลนะ  ผมไม่เคยร้องไห้มานานมากแล้ว มันไหลออกมาดดยผมไม่รู้ตัวเสียด้วยซ้ำ

ผมไม่พูดหามันเป็นอาทิตย์ๆเลยนะคุณ  ตอนนั้นผมยังทำใจไม่ได้  คุณจะให้ผมทำใจง่ายๆได้อย่างไง กว่ายี่สิบปีมานี่เราสองคนผัวเมียก้มหน้าก้มตาทำงานงอกๆๆ  เก็บเงินเก็บทองเพียงเพราะเรามีความหวังอยู่สองอย่าง อย่างแรกคือบ้านที่คุ้มกะลาหัวเราหลังนี้นี่แหละ กะว่าซักวันคงผ่อนหมดและจะได้เก็บไว้เป็นสมบัติให้ลูกมัน  อย่างที่สองก็สวยมันนั่นแหละ ผมไม่ได้หวังอะไรมาก แค่ให้มันเรียนสูงๆมีการมีงานดีๆทำ จะได้ไม่ต้องลำบากเหมือนพ่อกับแม่มัน ผมก็หวังแค่นั้นแหละ  บางครั้งเห็นเพื่อนๆเขามีรถกระบะก็อยากได้นะ  แต่ก็ตัดใจเก็บเงินเก็บทองไว้ค่าเทอมลูก เมื่อต้นปีเถ้าแก่แกบอกว่าเศรฐกิจไม่ดี งานก็น้อยลง โอทงโอทีก็ไม่มี อาจต้องปลดคนออกจากงาน ไอผมก็ปรึกษากับแม่สวยมันว่า ถ้าไม่รอดจริงๆ เราก็จะขายบ้านหลังนี้ ใช้หนี้ค่าบ้าน คงเหลือเงินราวๆแสนนึงก็กะว่าจะเก็บเอาไว้ไห้มันเรียนต่อให้จบ ผมสองคนผัวเมียก็จะกลับไปอยู่บ้านนอก...แล้วสวยมันมาเป็นอย่างนี้ คุณจะให้ผมทำใจง่ายๆได้ยังไง....

ผมสงสารแม่ไอสวยมัน มันนอนร้องไห้ทุกคืน ก็มันเลี้ยงของมันมา มันหวังของมันมาก จะว่าไปนะ ตั้งแต่ไอสวยมันเกิด ผมเองก็ไม่เคยซื้อแป้งผัดหน้าให้แม่มันซักกระปุก เก็บเงินเก็บทองเอาไว้ก็เพื่อลูก  แม่มันก็ไม่เคยบ่นนะ นั่งเย็บผ้าทั้งวัน  เลิกงานก็ทุ่มสองทุ่ม  จะบ่นบ้างก็เรื่องปวดขานั่นแหละ  ผมเองก็นอนไม่หลับนะ มันเครียด คิดวกไปวนมาทั้งคืน เลิกงานก็กินเหล้าบ้าง  แต่มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก ปวดหัวหนักกว่าเก่าอีก ใจนึกก็อยากส่งมันไปบ้านนอกซะให้พ้นหูพ้นตา อายชาวบ้านชาวช่องเขา ตอนนั้นบ้านทั้งบ้านเงียบมาก ไม่มีใครคุยอะไรกันเลย แค่ผมเห็นหน้ามันผมก็โกรธแล้ว มันขวางหูขวางตาไปหมด

ผมทำยังไงหนะหรอ....ผมทำใจอยู่นาน ครั้นจะให้ลูกมันไปทำแท้ง ผมทำไม่ได้หรอก เด็กมันไม่ผิดอะไร มันก็แค่อยากเกิดตามเวลาที่มันต้องเกิด  จะให้ผมตีลูกจนตายมันก็ไม่ทำให้อะไรดีขึ้น จะนั่งร้องห่มร้องไห้ทุกวันเหมือนแม่มันก็คงไม่มีอะไรดีขึ้นอีกนั่นแหละ วันนึงเมื่อต้นอาทิตย์นี่แหละ ผมเรียกสวยมันเข้ามาคุย  สวยมันเดินเข้ามาตัวสั่นๆตามันแดงๆ แล้วนั่งลงบนพื้นข้างหน้าผม ผมพยายามคุยด้วยน้ำเสียงที่เรียบที่สุดนะ ผมบอกว่า สวย สวยรู้มั้ยว่าพ่อกับแม่เสียใจแค่ไหน ถ้าเลือกตายได้พ่อกับแม่คงเลือกที่จะตายดีกว่ารับรู้เรื่องที่เอ็งทำอย่างนี้ เอ็งทำลายความหวังทั้งชีวิตของพ่อ เอ็งไม่รู้หรอกว่าพ่อหวังในตัวเอ็งมากขนาดไหน ที่พ่อทำงานหนักทุกๆวันก็เพื่อเอ็ง พ่ออยากให้เอ็งสบาย ไม่ต้องมาลำบากเหมือนพ่อ พ่อผิดใช่มั้ยที่คิดอย่างนี้  พ่อผิดเองที่เลี้ยงเอ็งมาไม่ดี พ่อเองแหละที่เลี้ยงให้เอ็งเป็นคนดีไม่ได้  เอ็งดูแม่เอ็งสิ ทุกวันนี้มันเหมือนผู้เหมือนคนเขาที่ไหน มื้อๆนึงเขากินข้าวได้สักกี่คำ คืนๆนึงเขานอนหลับกี่มะน้อย เอาแต่ร้องจนตาบวม เอ็งทำกับเขาอย่างนี้ได้ลงคอได้อย่างไร เอ็งรู้มั้ยพ่อกับแม่ทนอดทนอยากทุกข์ยากเพียงไรก็ไม่เคยจะปริปากบ่น ทนทำทุกอย่างก็เพื่อเอ็ง ก็แค่อยากให้เอ็งเป็นคนดี แล้วเองทำกับพ่อกับแม่อย่างนี้ได้ยังไง... เอ็งทำได้ยังไง

สวยมันก็ก้มหน้าร้องไห้แล้วมันก็ก้มกราบตีนผม  มันว่า พ่อหนูขอโทษ ....ผมเองก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ มือไม้มันสั่นไปหมด  ผมลูบหัวมันเบาๆ  นานแค่ไหนแล้วที่ผมไม่ได้ลูบหัวมันอย่างนี้  สวยเอ็งฟังพ่อนะ  เอ็งเป็นลูกของพ่อ แล้วลูกในท้องเอ็งก็เป็นหลานของพ่อ เด็กมันไม่ผิดอะไร  เอ็งจะทำร้ายมันได้ลงคอหรือ หมามันยังรักลูกของมัน แล้วเอ็งเป็นคน เอ็งจะฆ่ามันได้ลงคงได้ยังไง ถึงพ่อจะเลี้ยงเอ็งมาได้ไม่ดีพอ ซักวันนึงเอ็งก็จะรู้ว่าพ่อกับแม่รักเอ็งมากแค่ไหน พ่ออยากให้เอ็งรักลูกของเอ็งเหมือนที่พ่อกับแม่รักเอ็ง  พ่ออยากให้เอ็งเลี้ยงเขาให้ดีให้ได้     ให้เอ็งจดเอ็งจำเอาเรื่องนี้เอาไว้เป็นบทเรียนให้ดี   เอาไว้สอนลูกอย่าให้ทำผิดเหมือนเอ็งอีก  สอนลูกให้ดีกว่าที่พ่อสอนเอ็ง ให้มันเป็นคนดี.......

ถามว่าผมทำใจได้ไงหรอ  ผมพึ่งรู้เดี๋ยวนี้แหละคุณ ว่าการให้อภัยมันยิ่งใหญ่มากกว่าที่ผมเคยรับรู้มา จนผมอายุแก่ปูนนี้แล้ว แค่ผมให้อภัยมันก็ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น เรื่องมันเกิดขึ้นมาแล้ว ก็คงต้องปล่อยให้มันเกิด ถึงผมจะอับอายขายขี้หน้าคนอื่นเขา และคงไม่ได้เห็นไอไบปริญญาของลูกอย่างที่เคยฝันไว้ แต่ไอสวยมันก็ลูกผม จะให้ผมปล่อยทิ้งขว้างไปตามยะถากรรมได้ยังไง สวยมันเลือกที่จะเดินทางนี้เอง มันคงต้องก้มหน้าก้มตาหางานทำเพื่อเลี้ยงลูกมันนั่นแหละ วันก่อนพามันไปหาหมอ หมอเขาก็ตรวจดูลูกในท้องมัน ว่าเเข็งแรงดี และก็หกเดือนแล้วด้วย ปลายกรกฎาก็คงคลอดแล้ว  หมออยากให้บำรุงเยอะๆหน่อย เด็กมันตัวเล็ก  ผมก็หานมหาอะไรให้มันกินอยู่นะ เด็กมันเกิดมาจะได้แข็งแรง...แต่แม่ไอสวยน่ะสิมันยังทำใจไม่ได้ มันยังไม่ยอมรับหลานคนนี้อยู่ดี ผมคงต้องค่อยๆพูดให้มันเข้าใจแหละ ยังไงๆมันก็หลานของเรา

ตอนนี้หรอ...พอดีเถ้าแก่แกให้คนงานลออกแบบสมัครใจหน่ะ  ผมเลยลาออกมาได้เงินก้อนชดเชยนิดหน่อย เลยมาซื้อมอเตอร์ไซด์มือสองเอาไว้วิ่งวิน เหลือเงินก็กะว่าจะเก็บเอาไว้เป็นค่าคลอดลูกให้ไอสวยมัน หมาล่าเนื้ออย่างผมมันก็ได้แค่นี้แหละ มีแรงก็เอาแรงแลกเงิน หมดแรงแล้วใครมันจะจ้าง ก็ว่ากันไป ว่าแต่คุณเถอะจะไปที่ไหนหละเดี๋ยวผมจะไปส่ง.................................