“ถึงไหนแล้วลูก”

“ออกจากวังมะนาวแล้วแม่  แม่เป็นไงมั่ง”

“ก็ปวดกระดูกน่ะ แต่กินยาแก้ปวดแล้ว  ลูกขับรถดีๆล่ะ ทำไมต้องกลับมืดๆค่ำด้วยก็ไม่รู้”

“ไม่เป็นไรหรอกแม่ ผมชินแล้ว แม่พักผ่อนเถอะ ผมจะรีบไป”

นี่เป็นอีกครั้งที่พร้อมหน้าพร้อมตาของลูกๆทุกคนในครอบครัวที่ไม่ปกตินัก  โดยปกติแล้วเราจะนัดกันกลับบ้านในวันหยุด บรรยากาศภายในครอบครัวจะดูอุ่นหนาฝาคั่ง  และแม่จะต้องโชว์ฝีมือการทำกับข้าวอันแสนภาคภูมิใจของแกให้ลูกๆกิน  ลูกๆก็เออออห่อหมกตามแกไปด้วยเพราะติดรสฝีมือแม่มาตั้งแต่เล็กจนโต  ครั้งก่อนแม่ตั้งใจทำยำหมูยออย่างสุดฝีมือ  แต่ทุกคนในครอบครัวทำหน้ามึนๆชิมของแกคนละคำสองคำ  ทำให้ยำหมูยอของแกเหลือมากมายก่ายกอง แม่ก็เลยออกอาการงอนไม่ยอมพูดด้วยกับลูกๆ     ร้อนตัวถึงลูกๆทุกคนเลยพากันไปง้อแม่ซะยกใหญ่ พร้อมกับโยนบาปไปที่มะนาว  อาจเป็นไปได้ที่มันไม่อร่อยเพราะมะนาว ไม่เกี่ยวกับแม่ซะหน่อย  ลับหลังแม่ได้ยินเสียงน้องสาวมาแอบกระซิบกระซาบกับพ่อ

“สงสัยแม่ฝีมือตกนะป๋า”

“อย่าเอ็ดไป แม่แกน่ะทำฝีมือตกไปตั้งหลายปีแล้ว   ป่านนี้ยังหาไม่เจอเลย”

แม่เป็นคนชอบคิดคำนวณ  โดยเฉพาะไพ่รัมมี่  แกชอบเป็นชีวิตจิตใจ  แต่แกก็ไม่ชอบการพนันขันต่อ ก็เลยไม่มีใครมาเล่นด้วยกับแก  แกแก้ปัญหานี้ได้ง่ายๆ   มันจะยากอะไรก็สอนให้ลูกๆทุกคนเล่นให้เป็นให้หมด  เวลากลับบ้านมาครั้งหนึ่งก็จะมานั่งล้อมวง ช่วยกันคิดเลขซะทุกครั้ง  ผมเองเป็นคนเล่นไพ่ได้ห่วยกว่าทุกคนในบ้าน  จึงต้องอาศัยนับโกงบ้าง  แอบดูของคนอื่นบ้าง จนเป็นที่ไม่ไว้วางใจของสมาชิกในวง ขนาดน้องสาวลุกไปรับโทรศัพท์ยังเอาไพ่ไปด้วยเลย

“นี่ๆพวกแก ไม่คิดจะปิดหน้าต่งหน้าต่างก่อนหรอ”

“แม่ แม่จะกลัวอะไร แค่เล่น เล่นๆ”

“จะบ้าหรอ ตำรวจเค้าไม่สนใจหรอกว่าเล่นจริงหรือเปล่า  แล้วถ้าโดนจับกันหมดทั้งบ้าน แล้วจะทำยังไง ใครจะทำกับข้าว”

เอ้า.....แล้วใครจะกินล่ะแม่

แต่ครั้งนี้ผมต้องขับรถกลับบ้านด้วยความร้อนรน  แต่คิดอีกที พี่ชายกับน้องๆคงใกล้จะถึงแล้ว  ผมออกจากกรุงเทพฯช้ากว่าคนอื่นๆ เพราะกว่าจะจัดการงานเสร็จก็มืดแล้ว  กะว่าจะลางานซักสองสามวันด้วย   ปกติแล้วแม่เป็นคนแข็งแรง ร้อยวันพันปีไม่ค่อยได้เห็นว่าเกป่วยเป็นอะไร จะมีบ้างก็แค่แกหกล้มบ้างละเดินชนโน่นชนนี่บ้างละ  ครั้งนี้ก็เหมือนกันน้องบอกแค่ว่าแกล้มแล้วปวดข้อมือได้สองสามวันแล้ว แต่ไม่ยอมไปหาหมอ พวกเราจึงพากันกลับบ้าน  ทันทีที่ผมไปถึง ทุกคนนั่งล้อมแม่อยู่กลางบ้าน แม่หน้าตาดูเศร้าๆ ข้อมือด้านขวามีผ้าพันเอาไว้

“แม่เป็นไงบ้าง”

“ก็ปวดที่กระดูกตรงนี้แหละ”

“แม่ล้มวันไหน”

“ก็เมื่อวานซืนน่ะสิ  มีแม่ค้ามาขอซื้อใบมะกรูด แม่เลยไปช่วยเขาเก็บ ก็ว่าจะยืนเก็บบนเก้าอี้  แต่มันลื่นเลยล้มข้อมือไปกระแทกกับฝาโอ่ง”

“เฮ้อ.... คุ้มมั้ยล่ะเนี่ย  แล้วขายใบมะกรูดได้เท่าไหร่”

“20”

“ยี่สิบ”ลูกๆทุกคนแทบจะอุทานพร้อมกัน

“แล้วป๊าพาแม่ไปให้หมอตรวจดูยัง”

“แม่แกไม่ยอมไปน่ะสิ”

“ก็ป้าพามาบอกแม่ว่าที่ข้างบ้านแกมีหมอชาวบ้าน แกเก่งเรื่องรักษากระดูก แกบอกว่ามาให้แกเป่าครบสามวันก็หาย”

“เป็นงั้นไป แล้วหายมั้ยล่ะ”

“จะหายได้ยังไงล่ะ หมอแกพึ่งมาตายไปเมื่อวาน  นี่ยังเป่าไม่ครบสามวันเลย”

เอ๋าแม่.....ไปโรงพยาบาลเถอะแม่

...............................................................