ในวันหยุดอันหน้าเบื่อหน่ายของเด็กคนหนึ่งที่ต้องรอส่งของขึ้นรถประจำทาง มันเป็นงานประจำของเขาในทุกๆวันหยุด หน้าที่ของเขาคือ รอ รอและรอ รถประจำทางที่วิ่งระหว่างอำเภอเป็นรถสองแถวคันเก่าๆสีส้มๆ สนิมเขรอะรอบคัน วิ่งด้วยความเร็วที่ช้าที่สุดเท่าที่จะช้าได้ และนานๆจะมาสักคันหนึ่ง ถนนที่ผ่านหน้าบ้านเป็นถนนเส้นเดียวที่ลากผ่านจากเมืองหลวงลงสู่ภาคใต้ แต่ถึงกระนั้นรถราก็ยังไม่มากมาย บางครั้งถนนก็เงียบเชียบ จนต้นไม้ริมทางเหงา ไอแดดระยิบระยับบนพื้นถนนราดยางมะตอย ให้ความรู้สึกร้อนกว่าที่สัมผัสหลายเท่า

เขานั่งเหม่อมองทอดออกไปตามทางของถนนใหญ่ จึงไม่ได้สังเกตุว่ามีหญิงวัยกลางคนพึ่งเดินออกมาจากซอย เพื่อรอรถประจำทางเช่นกัน เธออุ้มเด็กตัวเล็กๆอยู่ในอ้อมกอด มีผ้าเช็ดตัวหม่คลุมตัวเด็กเพื่อกันร้อน เธอคงเดินมาไกล เขารับรู้ได้ถึงเหงื่อที่ชุ่มเสื้อของหญิงสาววัยกลางคนนั้น สีหน้าของเธอดูไม่สู้ดีนัก

เขาขยับตัวลุกขึ้นจากพื้นดินที่มีรองเท้าวางไว้ เพื่อให้เธอเข้ามาพักที่ร่มไม้ใหญ่ เผื่อเธอจะได้คลายร้อนได้บ้าง หญิงวัยกลางคนส่งยิ้มแห้งๆมาให้แทนคำขอบใจ ลงนั่งใต้ร่มไม้ข้างๆเขา เอาผ้าขนหนูออกจากหน้าเด็กน้อยในขณะที่เด็กน้อยยังคงหลับอยู่  เธอเอาผ้าผืนเก่าๆชุบน้ำจากกระติกแล้วเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เด็กน้อย

"ป้าจะไปไหนหรือครับ"

"ป้าจะพาลูกไปโรงพยาบาล มันไม่สบายไข้ขึ้นสูง"

"ไม่พาไปอนามัยหรอครับ"

"ไปมาแล้วเมื่อวาน หมอให้ยามากินแล้วให้กลับบ้าน เมื่อคืนไข้มันไม่ยอมลด เลยว่าจะพาไปโรงพยาบาล"

เขานั่งเงียบๆไม่ได้ซักถามต่อ  เธอก็นั่งเงียบๆพยายามเช็ดตัวลูกของเธอด้วยผ้าเช็ดตัวผืนเก่าๆสีมอซอ ด้วยอาการร้อนรน  เกือบชั่วโมงแล้วที่เขาและเธอนั่งเงียบๆอยู่อย่างนั้น ยังไม่มีวี่แววของรถประจำทางจะผ่านมาซะที หญิงวัยกลางคนไม่มีทีท่าว่าสีหน้าของเธอจะดีขึ้นกระซิบกับลูกน้อยเบาๆ

"ลูกหนู อย่าพึ่งเป็นอะไรไปนะลูก แม่อยู่นี่แล้ว แม่จะพาหนูไปหาหมอ อดทนไว้นะลูก"

เด็กหนุ่มเองไม่แน่ใจว่าเด็กน้อยจะรับรู้ในสิ่งที่แม่เขาพูด เด็กยังคงนอนนิ่งและนิ่งอยู่อย่างนั้น

รถประจำทางมาแล้ว เป็นรถสองแถวบุโรทั่ง คันเก่าๆ มีผู้โดยสารอยู่สามสี่คน กับเข่งใส่ของสองสามใบ เขารอให้หญิงวัยกลางคนอุ้มลูกขึ้นไปนั่งบนรถเรียบร้อยแล้ว จึงช่วยกระเป๋ารถยกของขึ้นรถ จ่ายเงินและบอกชื่อร้านที่ต้องการให้เอาของไปส่งอย่างรู้กัน

เขายืนมองรถสองแถวที่ค่อยๆเคลื่อนตัวออกไปอย่างช้าๆ และวิ่งด้วยความเร็วที่ช้าที่สุดเท่าที่จะช้าได้ จนลับตา.................