เลิกงานแล้ว ผมขับรถไปยังร้านอาหารแห่งหนึ่งที่นัดกับเธอไว้ เป็นร้านเล็กๆ ซึ่งเหมาะแก่การเคลียปัญหาคาใจของเราสองคน ระหว่างที่รถติดๆขัดๆอารมณ์ผมขุ่นมัวขึ้นเป็นทวีคูณ เธอกำลังจากไปแล้วเพื่ออนาคตที่ดีกว่า เพื่อการเริ่มต้นใหม่ ตามที่เธอบอก

'ทำไม เธอไม่บอกเราตั้งแรก มาบอกอะไรป่านนี้วะ'

'เอ๋า...ก็แกไม่ใช่คนสำคัญไง'

'ชั้นเนี่ยนะไม่สำคัญ เรารู้จักกันมากว่าสิบปีแล้วนะ'

'ปีที่แล้วแกยังลืมวันเกิดเธอเลย'

'โอ้ย...สับสนว่ะ เอางี้เดี๋ยวเจอเธอก็ถามให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยแล้วกัน'

ผมมาถึงร้านที่เรานัดกันไว้ช้าไปเกือบครึ่งชั่วโมง เธอนั่งรออยู่ในมุมเล็กๆของร้านส่งยิ้มมาทักทายซะแก้มปริ จริงสิเราไม่ได้เจอกันมาเป็นปีแล้ว

"เจ้....."ผมทัก

"แกมาสายอีกแล้วนะ เป็นอย่างนี้ทั้งปีเลยชั้นน่ะหิวจนไส้กิ่วแล้ว"

"เอาน่าๆอย่าบ่นรถมันติด แล้วก็อย่าเฉไฉ ชั้นมีเรื่องจะถามเยอะแยะเลย"

"ใจเย็น  สั่งอาหารก่อนเถอะ"

"รับอะไรดีคะ"

"ผมเอา......แล้วก็......เจ้แกกินอะไร"

"แกเลี้ยงหรอ"

"เออ"

"งั้นเอา.......อีกที่หนึ่ง ข้าวเปล่า และน้ำเปล่าสอง"

"ทีนี้คุยกันได้ยัง"

"เรื่องอะไรหรอ"

"อย่ามาทำเป็นตลก แกคิดอะไรของแกน่ะเจ้ แกจะไปสวิสแกไม่บอกชั้นซักคำ แล้วแกจะแต่งกับเขาจริงๆหรอ เจ้ามิสเตอร์บีนอะไรนั่นน่ะ เค้าจะดูแลแกได้หรอ แล้วไปต่างบ้านต่างเมืองอย่างนั้นหนะแกจะอยู่ยังไง"

"แกจะบ้าหรอ ชั้นอายุสีสิบกว่าแล้วนะ แก่จนป่านนี้แล้วไม่เห็นมีคนไทยมาจีบซักคน แล้วพอชั้นจะแต่งกับฝรั่งแกก็ทำเป็นจะเป็นจะตาย ถ้าชั้นขึ้นคานมาแกจะทำยังไง"

"นี่ชั้นก็ไม่ได้ว่าจะไปแล้วไปลับซักหน่อย ชั้นไปเที่ยวแค่เดือนเดียว เดี๋ยวก็กลับมาแต่งที่นี่แล้วจากนั้นค่อยว่ากันอีกที"

"แล้วไอเจ้ามิสเตอร์บีนมันดีหรอ"

"ไอบ้า...ไปว่าเค้า เค้าก็เป็นคนดี เราคบกันมาจะสามปีแล้ว เค้าก็ไปๆมาๆอยู่บ่อยๆ"

"สามปีเนี่ยนะ แกไม่บอกชั้นซักคำ"

"ก็ชั้นกลัวแกบ่นหน่ะ แกขี้บ่นยิ่งกว่าแม่ชั้นอีกนา"

"เออๆๆ แล้วนี้เตรียมข้าวของเสร็จหรือยัง เงินทองล่ะมีหรือเปล่าเตรียมไปให้พอนะ"

"แกจะให้ยืมหรือไง"

"เออ"

"ชั้นเตรียมของชั้นเรียบร้อยแล้ว พรุ่งนี้ชั้นจะบินแล้ว"

"........"

"เอาน่าๆ แกอย่าทำหน้าอย่างนั้น ชั้นไปแค่เดือนเดียวเดี๋ยวก็กลับมาแล้ว อีกอย่างชั้นตัดสินใจดีแล้ว แกไม่ต้องเป็นห่วงหรอก"

"เจ้....เราเป็นพี่น้องกันมาสิบกว่าปีแล้วนะ จะไม่ให้ชั้นห่วงแกได้ไง"

"เออ...ชั้นรู้ พอไปถึงแล้วชั้นจะรายงานแกเป็นระยะก็แล้วกัน พอใจมั้ยเจ้านาย"

"สัญญานะ"

"เออ....ไอขี้บ่น  กินข้าวเถอะหิวแล้ว"

...............................

ปล.1 ในวันรุ่งขึ้นผมก็ไม่ได้ไปส่งแก ได้แต่โทรไปหา รู้สึกเหงาๆเหมือนอะไรบางอย่างหายไป ทั้งๆที่ตอนอยู่ก็แทบไม่ค่อยได้เจอกัน

ปล.2 ตอนนี้พี่สาวคนดีของผมดูเหมือนจะมีความสุขมากกับการเริ่มต้นชีวิตใหม่ในต่างแดน