"พี่...ผมอกหัก"

"อ่าว  ทำไมหล่ะ  ก็เห็นยังดีๆกันอยู่นี่หว่า  แล้วนี่แกอยู่ที่ไหน  เสียงไม่ค่อยดีเลยนี่หว่า"

"ตอนนี้อยู่ที่.....คนเดียว แล้วพี่จะให้ผมนั่งหัวเราะหรือไง อกหักเนี่ย  ที่เป็นอย่างนี้เพราะพี่นั่นแหละ"

"เฮ้ย...แกมาโทษอะไรชั้นว๊ะ  เออๆเดี๋ยวชั้นไปหา" 

และแล้วคืนนี้ผมก็มีงานเข้า  ไม่ต้องหลับไม่ต้องนอนกันพอดี  'แล้วเราไปเกี่ยวอะไรด้วยว๊ะเนี่ยทำอย่างเป็นมือที่สาม'  ด้วยความอยากรู้และสงสารเลยต้องไปดูให้เห็นกับตา  และภาพที่ผมเห็นเมื่อไปถึงก็คือ ชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ในมุมเล็กๆของร้าน เอาคางหนุนโต๊ะอยู่ หน้าตาเหมือนผ่านสงครามเกาหลีมาสดๆร้อนๆ ทั้งๆที่ดนตรีภายในร้านก็เป็นเพลงฟังสบายๆน่ารื่อนรมย์  แถมโต๊ะข้างๆก็กำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน  บนโต๊ะมีขวดน้ำเมายี่ห้อต่างประเทศวางอยู่(ไม่ได้รักชาติเล้ย  ทำไมไม่กินของไทยว๊ะ) ทันทีที่เขาเห็นหน้าผมก็ทำหน้าทำตาเหมือนเด็กอยากร้องไห้

"เป็นไงๆ"

"พี่ สงสัยผมจะอดมีเมียแล้ว  เธอบอกเลิกผมวันนี้เอง"

"แล้วทะเลาะกันเรื่องอะไร  ก้เห็นกำลังไปขออยู่แล้วไม่ใช่หรอ"

"ก็เรื่องพี่นั่นแหละ ผมไม่น่าเล่าให้เธอฟังเลย"

งานเข้าจริงๆด้วย เรื่องมันเกิดเมื่อวันก่อน เรานัดนัดเจอกัน  โทพาแฟนมาโชว์ผมแถมโม้ว่ากำลังจะแต่งงาน ก็ดูหวานชื่นดี  พอลับหลังสาวเจ้า โทก็ถามผมว่าแฟนเขาเป็นอย่างไรบ้าง ผมเลยบอกไปว่า

"น้องเขาก็น่ารักดี แต่การแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่นะโว้ย"

"ยังไงพี่"

""โท...แกต้องเลือกสาวที่จะแต่งงานด้วยที่สูง170cmขึ้นไป"

"ทำไมอ่ะพี่"

"แกคิดดูดีๆ ยังไงซะแกก็เสียค่าสินสอดทองหมั้นเท่าเดิม แต่ถ้าแฟนแกเตี๊ยไป 10 cm  ทำให้พื้นที่ผิวในการกอดหายไปเยอะเลย  ไม่เชื่อแกลองเอาความสูงที่หายไปคูณเส้นรอบวงดูสิ  ถ้าเทียบกับคนที่เขามีแฟนสูงๆแกขาดทุนจมเลย" 

โทอึ้ง

"แล้วนี้แฟนแกเริ่มอ้วนนิดนึงแล้วนะ"

"แล้วไม่ดีหรอพี่"

"มันก็ดีในตอนต้นๆ แต่นานไป จะทำให้เราเสียค่าใช้จ่ายรายเดือนมากกว่าปกติ และจะค่อยๆเพิ่มขึ้นทุกๆเดือน  มันก็เหมือนการเสื่อมสภาพของเครื่องจักรนั่นแหละ ต่างกันตรงที่เคื่องจักรเก่าๆเอาไปขายเป็นเศษเหล็กได้  แต่เมียเอาไปขายต่อไม่ได้  แค่นั้นเอง"

โทอึ้ง

"แล้วผมต้องทำไงต่อพี่"

"เอ๋า....แกก็เอาเหตุผลนี้ไปต่อรองขอลดราคาค่าสินสอดลงสิ  เอาให้เหมาะสม ถ้าพ่อแม่เขาไม่เข้าใจแกก็คำนวนให้เขาดูไปเลย"

"พอเถอะพี่ เธอเดินมาโน่นแล้ว"

....................................

ผมไม่คิดว่าโทจะเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้แฟนเขาฟังเรื่องเลยบานปลายไปไกลเลย

"แล้วแกไปเล่าให้เขาฟังทำไมว๊ะ"

"ผมคิดว่าเธอจะขำๆ  แต่เธอไม่ขำด้วย เธอโกรธใหญ่เลย บอกให้ผมไปขอแม่ยีราฟมาแต่งงานด้วยจะได้สูงๆตามใจชอบ หรือไม่ก็ไปตายซะ  เออแล้วเธอฝากมาบอกพี่ด้วยว่าเฮงซวย"

เวรกรรมเลย  อยู่ดีๆก็โดนด่าซะงั้น

"ใจเย็นๆ  พี่ว่านะความรักก็เปรียบเหมือนการปลูกกล้วยไม้นั่นแหละ  เรารดน้ำเหมือนคนอื่นๆ  ให้ปุ๋ยเหมือนคนอื่นๆ  แต่อาจจะไม่ได้ชมดอกกล้วยไม้เหมือนคนอื่นก็ได้"

"แต่เรื่องนี้มันเกิดขึ้นเพราะพี่นะ"

"เอ่อ.............................."

และแล้วคืนนี้ก็ยาวนาน ผมเองก็พยายามหาเหตุผลต่างๆนานามาอธิบายว่า  ผมแกล้งพูดเล่นๆแต่แกเอาไปเป็นจริงเป้นจังไปเอง เพื่อที่จะชี้ประเด็นให้เห็นว่าผมผิดเล็กน้อย แค่รอลงอาญาก็พอ  แต่แกเอาไปขยายความให้แฟนแกฟังเองดังนั้นแกสมควรโดนลงโทษประหาร

เวลาผ่านไปยาวนานจะเด็กในร้านทำตาขุ่นๆ  โทเองก็เมาน้ำเมาต่างชาติสมประสงค์  และผมก็ง่วงเต็มทีแล้ว

"เพ่.....ผมร๊ากพี่" เวรแล้วไงมันจะมารักอะไรผมตอนเมาเนี่ย  ขนลุก

"เอ้ย  แกเมาแล้ว กลับบ้านนอนเถอะ อย่าคิดมากเดี๋ยวก็เช้าแล้ว"

"พี่ค้างกับผมนะ  ผมไม่อยากอยู่คนเดียว"  แล้วสิมรึง เอาไงดีว๊ะเนี่ย

"เออ...ก็ได้ๆ  กลับกันเถอะ" ผมพลาดพลั้งรับปากไปเมื่อเห็นมันทำหน้าเบ้ๆเหมือนจะร้องไห้  เพราะถ้ามันร้องไห้ในร้าน ผมจะงานเข้ามากกว่านี้อีก.....กรรม...

ปล.เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ถ้าไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญเฉพาะทางก็อย่าไปให้คำปรึกษาใครส่งเดช โดยเฉพาะเรื่องความเป็นความตายของชีวิตคนๆหนึ่ง

ปล.2 ผู้หญิงเข้าใจยากกว่าที่คิดมากมาย