“เงินหาย มันหายไปได้ยังไงว๊ะ” เสียงตาโวยวายตั้งแต่เช้าตรู่

“หาดีหรือยัง ตาเฒ่า ใต้หมงใต้หมอนนั่นหน่ะหาดูให้ทั่วๆ” 

เสียงยายตะโกนมาจากในครัว ฉันงัวเงียตื่นขึ้นเก็บมุ้งพับผ้าห่ม เดินออกไปนั่งตรงชานหน้าบ้าน ได้ยินเสียงยายโขลกน้ำพริกพร้อมๆกับเสียงบ่นของแก

“หาให้มันดีๆตาเฒ่า แก่แล้วหูตาฝ้าฟาง ไม่รู้จักเก็บให้เป็นที่เป็นทาง แล้วนี่หายไปเท่าไหร่หล่ะ”

“หายไปหมดเลย เงินที่ข้าขายข้าวในยุ้งเมื่อวันก่อนที่จะเตรียมไปใช้หนี้หลวงเขานั่นแหละ หายหมดเลย”

“ตายแล้ว แกเก็บเอาไว้ตรงไหน มันจะหายไปได้ยังไง แล้ววันนี้จะเองเงินที่ไหนไปใช้หนี้” ยายรีบวางมือจากการทำกับข้าวเข้าไปช่วยตาหาเงินตรงที่นอนอย่างร้อนรน ฉันยังคงนั่งเหม่ออยู่ที่เดิมอย่างนั้น

“อ้าว...แป้ง มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้ลูก เห็นเงินที่ตาเขาเก็บเอาไว้หรือเปล่า มาๆๆ มาช่วยยายหาหน่อย”

“จ๊ะยาย” ฉันลุกขึ้นตามหลังยายเข้าไปให้ห้อง เห็นตารื้อข้าวของกระจัดกระจายใบหน้าตาดูเครียดมาก

“ไหนๆ แกเก็บไว้ตรงไหน” ยายถาม

“ก็ตรงใต้หมอนที่เดิมนั่นแหละ เมื่อวานข้ายังเห็นอยู่เลย แป้งเห็นเงินของตามั้ยลูก แล้วนี่ไอ้ป๋องมันไปไหน” ตาถามหาน้องชายของฉัน

“แป้งไม่เห็นจ๊ะตา ป๋องมันยังไม่กลับบ้านตั้งแต่เมื่อคืนแหนะ”

“ไอ้นี่ชักจะเอาใหญ่แล้ว เอาแต่เที่ยวเตร่ทั้งคืนบ้านช่องไม่กลับ หรือว่ามันขโมยเงินข้าไป”

“ไม่หรอกมั้ง แกก็พูดเรื่อยเปื่อยไป ป๋องมันก็หลานเรา มันจะขโมยเงินเราทำไม”

“ไม่งั้นเงินมันจะหายไปได้ยังไง วันก่อนที่ข้าขายข้าวมันก็มาเซ้าซี้ให้ข้าซื้อรถเครื่องให้ ข้าบอกมันว่าจะเอาเงินไปใช้หนี้ มันก็ไม่ฟังตีโพยตีพายว่าข้าไม่รักมัน รักแต่เจ้าแป้ง ดูมันพูดเข้า ตั้งแต่แม่มันคลอดมันมาก็เอามาโยนแหมะไว้ที่นี่ แล้วแม่มันก็ไม่โผล่หัวมาอีกเลย ไม่ใช่ข้ารึที่ทำนาหลังขดหลังแข็ง หาข้าวหาน้ำมาป้อนเลี้ยงมันโต มันยังกล้าพูดอย่างนี้ แล้วนี้มันยังบังอาจขโมยเงินข้าอีก สันดานพ่อมันไม่มีผิด เลี้ยงไม่เชื่อง”

ฉันยืนก้มหน้านิ่งหน้าแดงกล่ำ ฉันเองก็รู้สึกโกรธทุกคร้งที่ตาด่าพ่อ ตาเกลียดพ่อ ตาด่าพ่อให้ฟังตั้งแต่ฉันยังเล็กๆ จนทุกวันนี้ถ้าป๋องมันทำเรื่องอะไรไม่ดีหน่อยตาจะด่าว่าสันดานไม่ดีเหมือนพ่อ

“แกก็ใจเย็นๆหน่อยตาเฒ่า หลานมันอาจจะไม่ได้เอาไปจริงๆก็ได้ โน่น มันเดินมาโน่นแล้ว”

“ไอ้ป๋อง แกเอาเงินข้าไปไว้ที่ไหน” ตาชี้หน้าถามทันทีที่ป๋องมันก้าวพ้นบันไดขึ้นมาบนบ้าน

“อะไรตา เงินแงนอะไรกัน ฉันไม่ได้เอาไปซะหน่อย”

“ ก็เงินที่ข้าขายข้าวได้ยังไง ถ้าแกไม่เอาไปแล้วมันจะหายไปได้ยังไง แกยอมรับมาซะดีๆ”

“ ฉันไม่ได้เอาไปตา เงินของตาฉันจะเอาไปทำไม”

“ไอ้โกหก” ตาตะโกนลั่น   ฝ่ามืออันหยาบกร้านของแกฟาดลงไปที่หน้าน้อง  จนหน้าของน้องฉันสะบัด ป๋องยืนกำมือแน่น กัดฟันกรอด มองหน้าตาอย่างโกรธแค้น

“ฉันไม่ได้เอาไปตา” ป๋องตะโกนโต้ตอบ

“ไอ้เลว ไอ้โกหก” ตาคว้าไม้ได้ ฟาดไปอย่างไม่ยั้งมือ ป๋องยกมือขึ้นป้องปิด แต่ก็ยังไม่วายที่จะบวมช้ำไปทั้งตัว ยายเข้ามาห้ามกอดเแขนตาเอาไว้ ฉันยืนตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูกตั้งสติได้จึงตะโกนบอกน้องออกไป

“ป๋องๆ ออกไปก่อน” ป๋องกระโจนลงจากบันไดบ้านแล้ววิ่งหนีออกไป ตาตะโกนไล่หลัง

“ไปเลยไป แกไปให้พ้นจากบ้านข้า ไอ้เด็กเลว อกตัญญู เลี้ยงเสียข้าวสุก ไป”

“ตาเฒ่า พอแล้วๆ หลานมันไปแล้ว”

“แกก็อีกคน คอยถือหางมันอยู่นั่นแหละ ตามใจมันจนเคยตัว แล้วทีนี้จะทำยังไง จะเอาเงินที่ไหนไปใช้หนี้เขา ข้าวในยุ้งก็จะไม่พอกินอยู่แล้ว มันจะอดตายกันทั้งบ้านอยู่แล้ว”ตาตวาดยายแล้วเดินลงเรือนไปทางทุ่งนา

ยายก้มหน้านิ่ง ฉันสงสารยายจับใจเดินเข้าไปกอดยายแน่น

“ยายจ๋า”

“ยายไม่เป็นไรหรอกลูก” ยายลูบหัวฉันเบาๆ

“สงสารแต่ป๋องมัน มันจะจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ แป้งไปอาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียนเถอะลูก สายมากแล้ว”

“จ๊ะยาย”

วันนี้ฉันเข้าเรียนสายมากแล้ว ฉันไปขอครูเข้าห้องเรียน เล่าถึงเหตุผลที่มาสายให้ครูฟัง ครูอนุญาตให้เข้าเรียนได้ ฉันนั่งเหม่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น มันไม่น่าจะลุกลามบานปลายถึงเพียงนี้มันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วและสับสนไปหมด ฉันทนนั่งเรียนรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้างจนหมดวันและเตรียมตัวกลับบ้าน

“แป้งๆ เราขอยืมยางลบเธอหน่อยสิ”

“เอาสิหวานอยู่ในกระเป๋าหยิบเอาเลย”

“โอ้โห มีมือถือใหม่ด้วยแป้ง รุ่นใหม่เลยนะเนี่ยขอเราดูหน่อยนะ” 

“ไหนๆ” เพื่อนๆต่างกรูกันเข้ามามุงดูโทรศัพท์มือถือของฉันกันอย่างสนใจ

“ไงล่ะยัยแก้ว เธอชอบดูถูกว่าแป้งมันจน วันนี้แป้งมันมีมือถือใหม่กว่าเธอซะอีก”หวานตะโกนใส่แก้วที่ยืนอยู่ท้ายห้อง แก้วทำหน้าหงิกสะบัดหน้าเดินออกไป 

ฉันแอบอมยิ้มอย่างพอใจ...........................  

                                                                                                                                                                 ถนนโบราณ