ในเช้าวันจันทร์แสนที่รีบเร่ง ผมเดินทางตามปกติด้วยสมองอันเอื่อยเฉื่อย อาจจะเป็นเหตุผลที่ว่า สมองน้อยๆที่ไม่เอาถ่านของผมยังไม่ได้สัมผัสคาเฟอีนที่ได้จากกาแฟในทุกๆเช้าเหมือนอย่างที่เคยได้รับ จึงง่วงเหงาหาวนอนไปตลอดทาง  ซึ่งมันสวนทางกับเวลาที่รู้สึกว่าจะเดินอย่างรวดเร็วผิดปกติ 

และบรรยากาศข้างทางแลดูวุ่นวายเหมือนทุกๆเช้าที่ผมขับรถผ่าน จนทำให้ผมอดสงสัยไม่ได้ว่า ใครเป็นคนแรกที่กำหนดให้ต้องเริ่มทำงานตอนแปดโมงเช้า ทำไมไม่เริ่มงานกันซักสิบโมงจะได้ไม่ต้องรีบร้อนกันมากนัก

และในขณะที่ผมชมบรรยากาศข้างทางนั้นเอง สายตาผมก็เหลือบไปเห็น เด็กผู้หญิงคนหนึ่งนอนคว่ำใบหน้าตะแคงแนบกับพื้นอยู่ที่ริมฟุตบาต สมองอันไม่เอาถ่านของผมตื่นทันที เด็กเป็นอะไร ทำไมถึงมานอนอยู่ตรงนั้น แล้วทำไมไม่มีใครสนใจเธอเลย หรือว่าเธอพึ่งจะล้มลง คำถามอันมากมายก่ายกองผุดขึ้นในหัว และคำถามสุดท้ายจะเอายังไงดี จะกลับรถเข้าไปช่วยเธอดีไหม คำตอบที่ได้จากสมองน้อยๆซึ่งได้มาอย่างรวดเร็วพอๆกับคำถามเลยคือ ไม่ดีแน่ เพราะผมเองไม่ได้มีความสามารถในการปฐมพยาบาลใครมาก่อนเลยในชีวิต นอกจากจะไม่ได้ทำอะไรให้มันดีขึ้นแล้วอาจจะทำให้เรื่องมันเลวร้ายลงไปอีกก็ได้ 

ตำรวจ ตำรวจอยู่ไหน ผมเริ่มมองหาตำรวจที่อาจจะหลงเหลืออยู่บ้างตามสองข้างทาง แต่ไม่มี เป็นปกติของชีวิตผมอยู่แล้ว ถ้าต้องการอะไรก็จะไม่ได้มา แล้วถ้ามีปัญหาอย่างนี้จะต้องปรึกษาใคร ใช่แล้ว....191

ทางออกที่ดีที่สุดที่ผมคิดได้ตอนนั้นคือแจ้ง191 แต่ก่อนอื่นต้องขอสารภาพว่านี่เป็นครั้งแรกในชีวิตของผม  ที่โทรไปหา191 ใช่ล่ะผมยังไม่เคยพบเหตุอะไรที่กะทันหันก็เลยไม่คิดจะไปขอรับบริการจากเขา แต่คนเราต้องมีครั้งแรกในชีวิตเสมอ  

โทรไม่ติด ไม่มีคนรับสาย พยายามอยู่ซักพักใหญ่ก็ไม่ติด อะไรกันนี่ ถ้าประชาชนเดือดร้อนฉุกเฉินแล้วติดต่อไม่ได้จะทำยังไง แล้วเด็กผู้หญิงคนนั้นจะเป็นยังไงทำไมช้าอย่างนี้ ความหงุดหงิดเริ่มก่อตัวมากขึ้นเรื่อยๆ และซักพักก็มีเจ้าหน้าที่สาวเสียงสวยรับสาย ผมเริ่มเล่าเหตุการณ์ต่างๆให้เธอฟังอย่างรวดเร็ว สงสัยจะเร็วมากไปจนเธอต้องร้องขอให้ผมเล่าใหม่อีกครั้งอย่างช้าๆ ผมตั้งสติและเริ่มเล่าตั้งแต่แรกอย่างช้าๆ เธอรับปากว่าจะแจ้งให้เจ้าหน้าที่รีบไปตรวจสอบอย่างเร็วที่สุด ตามที่ผมร้องขอ  และแล้วครั้งแรกในชีวิตผมก็ผ่านพ้นไป

หลังจากที่วางสายจากเจ้าหน้าที่สาวเสียงสวยได้สักพักก็เอะใจ ถ้าตำรวจไปช้าน้องเขาจะเป็นอย่างไร และก็นึกขึ้นได้ ว่ามีรุ่นน้องทำงานอยู่ใกล้ๆกับที่ผมประสบเหตุ จึงโทรไปหารุ่นน้องคนนั้นช่วยให้เขาไปดูให้ พอรุ่นน้องรับสาย ผมก็เล่าเรื่องราวต่างๆให้รุ่นน้องฟังอย่างรวดเร็ว จนรุ่นน้องผมขอให้เล่าให้ฟังใหม่อย่างช้าๆ 

เฮ้อ...ผมเลยเริ่มเล่าใหม่อย่างช้าๆ รุ่นน้องรับปากว่าจะชวนเพื่อนๆเดินออกไปดูให้แล้วจะโทรมารายงานผลให้ฟังอีกครั้ง ผมทำได้แต่เพียงรอ และรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ จนเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

“ฮัลโหล พี่ผมมาถึงที่ที่พี่บอกแล้วและเจอเด็กผู้หญิงคนนั้นแล้วนะพี่”

“เออๆ เจอแล้วหรอ แล้วน้องเขาเป็นยังไงบ้าง”

“ใจเย็นๆพี่ เด็กผู้หญิงที่พี่พูดถึงหน่ะ อายุประมาณห้าหกขวบใส่เสื้อสีขาวกระโปรงสีชมพูใช่ไหม”

“ใช่ๆ น้องเขาอาการหนักไหม”

“ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรนี่พี่ น้องเข้าก็วิ่งเล่นอยู่ที่ฟุตบาตนั่นแหละ  สงสัยเป็นลูกของคนงานก่อสร้างที่ทำงานอยู่ตรงนี้มั้ง พี่วิตกจริตมากไปเปล่าเนี่ย”

หวา..............ตายแหลว แล้ว191ที่โทรไปแจ้งหละ

เอ่อ...191ครับ ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ