ฉันยืนสับสนอยู่ตรงหน้าช่องขายตั๋วที่ขนส่งเพียงลำพัง  หลังจากที่ตัดสินใจเก็บผ้าเก็บผ่อนกลับบ้าน  ที่นี่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยนับตั้งแต่วันที่ฉันย่างก้าวเข้ามาเมืองกรุง  ยังวุ่นวายและผู้คนยังโหวกเหวกโวยวายเหมือนเดิม  นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันกลับบ้าน

ห้าปีมาแล้วที่ฉันออกจากบ้าน  จำได้ว่าวันที่ฉันตัดสินใจออกมามีเพียงเสื้อผ้าเก่าๆสองสามชุดกับเงินอีกสองสามร้อยบาท  พร้อมกับคำประกาศกร้าวอย่างทระนงว่าถ้าฉันไม่สามารถลบคำสบประมาทของพ่อได้   ฉันจะไม่กลับบ้าน

ฉันได้ตั๋วแล้ว  กำลังยืนเบียดเสียดกับผู้คนที่มายืนออกันเพื่อรอรถปรับอากาศที่มาเทียบท่าช้ากว่ากำหนด  รอบๆตัวฉันมีตั้งแต่พระสงฆ์  ขี้เมาที่ลมหายใจคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นเหล้า  เด็กน้อยที่กำลังกระจองอแงให้พ่ออุ้มทั้งๆที่พ่อกับแม่หอบข้างของพะรุงพะรัง   นี่อาจเป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ฉันไม่อยากเดินทางกลับบ้าน  มันดูวุ่นวายเสียนี่กระไร

รถปรับอากาศกำลังค่อยๆพาฉันเดินทางออกจากเมืองหลวงไปอย่างช้าๆ   ความวุ่นวายทั้งหมดกำลังจะค่อยๆหายไป  ความสงบก็เริ่มคืบคลานเข้ามาหาฉันอย่างช้าๆเช่นกัน  มันทำให้ฉันมีเวลาคิดถึงพ่อ  ห้าปีแล้วสินะที่ฉันออกจากบ้าน และเป็นห้าปีเดียวกันที่ฉันไม่ได้คุยกับพ่อ  เราทะเลาะกันอย่างรุนแรง  และนั่นเป็นเหตุผลที่ฉันออกจากบ้าน

วันนั้นฉันเลิกเรียนแล้วแวะไปหาคนรักที่บ้าน  เขาเป็นรุ่นพี่ของฉันกำลังจะเดินทางไปทำงานในเมืองกรุง ฉันกลับรู้สึกว่าโลกของฉันกำลังจะหมองลง  ฉันไม่อยากให้เขาจากไป  เราอยากอยู่ด้วยกัน  คุยกัน  หยอกกันเหมือนทุกวันที่ผ่านมา  แต่ที่บ้านเราไม่มีงานให้เขาทำ  ไม่มีอนาคตสำหรับเขาที่นี่นอกจากชาวนาจนๆ  เราสัญญากันว่าถ้าฉันเรียนจบ  จะตามไปทำงานด้วยกันและใช้ชีวิตคู่กันที่นั่น 

ฉันกลับบ้านดึก พ่อนั่งรออยู่หน้าบ้านอย่างอารมณ์เสีย  พ่อโกรธมากที่ฉันไปหาผู้ชายที่บ้านและกลับมามืดๆค่ำๆ พ่อบอกว่าส่งให้ฉันไปเรียนหนังสือ  ไม่ได้ให้ไปหาผัว  ฉันโกรธมากสวนคำพ่อกลับไป  ฉันโตแล้ว  คิดเองได้แล้ว ถึงจะมีผัวมันก็เรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับพ่อ   พ่อโกรธมาก   มากจนคิดว่าตั้งแต่ฉันเกิดมาไม่เคยเห็นพ่อโกรธมากขนาดนี้มาก่อน   พ่อตบหน้าฉัน   และไล่ฉัน   นั่นแหละเป็นสาเหตุให้ฉันออกจากบ้านในคืนนั้น

จะเรียกว่าฉันหนีตามเขามาก็ไม่ถูกนัก   แต่ก็นั่นแหละฉันหนีมากับเขา  เช่าห้องอยู่ด้วยกัน   ฉันเริ่มหางานทำเป็นพนักงานรายวัน  ใช่สิอย่างฉันจะไปทำอะไรได้  เส้นสายก็ไม่มี  เรียนหนังสือหนังหาก็ไม่จบ   และที่หนักไปกว่านั้น ชายในดวงใจของฉัน  กลับกลายเป็นคนห่วยแตกภายในเวลาไม่ถึงหกเดือน  เขากินเหล้าทุกวัน  ติดพนันบอล    เล่นสนุกเกอร์   เราทะเลาะกันทุกวันและเขากลับกลายเป็นคนแปลกหน้าลงไปทุกวันด้วย   ลงท้ายด้วยเขาก็กลายเป็นคนที่ฉันรังเกียจในที่สุด และความฝันในวัยเยาว์ของฉันก็พังทลายลง เราเลิกกัน เขาจะไปตายที่ไหนก็ไป

ฉันไม่คิดจะยอมแพ้โชคชะตา  ไม่สนใจคำนินทาที่เป็นสาวใจแตกหนีตามผู้ชายและสุดท้ายก็โดนทิ้ง   ฉันไม่คิดจะหันหลังกลับบ้าน ถ้าจะกลับไปต้องได้ดีกว่าตอนที่ฉันเดินจากมา  ฉันทนทำงานและทำทุกๆอย่างที่นายใช้  ยอมทนให้หัวหน้าด่า  ยอมผิดใจกับเพื่อนร่วมงานเพียงเพื่อสักวันฉันจะได้ทำงานในตำแหน่งที่ดีขึ้น   เริ่มไต่เต้าตั้งแต่เด็กในลายการผลิต   จนเป็นผู้ช่วยหัวหน้างาน  เป็นหัวหน้างาน  ผู้ช่วยหัวหน้าแผนก   และจนได้เลื่อนเป็นหัวหน้าแผนกในปีนี้ จนเมื่อเช้าแม่โทรมาบอกให้กลับบ้าน

ฉันนั่งตาสว่างบนรถทั้งคืน นอนไม่หลับ แอร์ของรถปรับอากาศหนาวมาก ทำให้ฉันขดตัวอยู่ภายในผ้าห่มที่พนักงานแจกให้ เป็นเรื่องปกติในเวลาที่เราอยากให้เวลาเดินเร็ว มันกลับเดินช้าอย่างเอื่อยเฉื่อย ไม่สนใจต่อความต้องการของเราเสมอๆ  ฉันรอเวลาอย่างกระสับกระส่าย   นึกถึงคำของแม่ที่ขอให้ฉันเลิกทิฐิและกลับบ้าน  ฉันบอกแม่ไปว่าที่ฉันทิฐิก็เพราะว่าฉันเป็นลูกของพ่อ

รถปรับอากาศจอดที่ตัวจังหวัดตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง  ฉันนั่งรอที่ขนส่งประจำจังหวัดเพื่อที่จะต่อรถสองแถวเข้าบ้าน ที่นี่ครั้งหนึ่งฉันเคยนั่งพลอดรักกับคนรักเฮงซวยที่นี่   แค่นึกถึงเรื่องเก่าทำให้ฉันรู้สึกเจ็บแปรบขึ้นมาทันที   ฉันโง่เองที่เลือกเขาและคิดว่าเข้าจะเข้ามาเป็นจ้าวชีวิตฉัน  คนเฮงซวย   พ่อพูดถูก  ถ้าฉันเชื่อพ่อ  เรียนจนจบ ฉันอาจได้ทำงานดีๆกว่านี้ และพบเจอคนดีๆกว่านี้ก็เป็นได้

รถสองแถวบุโรทั่งใช้เวลานานมากกว่าที่จะพาฉันออกจากตัวจังหวัด วิ่งปะเลงปะเลงไม่เคยเปลี่ยนแปลงตั้งแต่สมัยฉันยังเป็นนักเรียนแล้ว แต่แปลกตรงที่เมื่อก่อนฉันไม่ได้รู้สึกว่ามันช้าขนาดนี้ อาจเป็นเพราะฉันยังมีความสุขกับการที่ได้นั่งคุยกับเขาไปเรื่อยๆ จนไม่อยากรีบให้ถึงบ้าน แต่วันนี้มันต่างกัน ฉันอยากกลับบ้าน

รถจอดที่หน้าบ้านฉัน ซึ่งดูแปลกตาไปจากเมื่อก่อนมาก ตัวบ้านดูโทรมไปอย่างผิดหูผิดตา ต้นมะม่วงหน้าบ้านแลดูใหญ่ขึ้น แต่ที่แปลกไปกว่านั้นก็ตรงที่ มีเพื่อนบ้านหลายคนมาที่บ้าน มีเต๊นเก่าๆตั้งอยู่หน้าบ้าน แม่รีบเดินออกมารับฉันในทันที่ที่เห็นฉันลงจากรถ แม่เข้ามากอดฉันแล้วร้องไห้  แม่ดีใจที่เห็นฉันกลับบ้าน แม่นึกว่าฉันจะไม่กลับมาซะแล้ว  แม่คิดถึงฉันมาก นานแค่ไหนแล้วที่ฉันไม่ได้กอดแม่ นานเหลือเกิน 

แม่จูงมือฉันเข้าบ้าน บอกว่าจะพาไปไหว้พ่อ แม่พาฉันเดินผ่านญาติพี่น้องและเพื่อนบ้าน ทุกคนมองฉัน แต่ไม่มีใครทักฉันเลย ฉันเดินตามแม่ไปอย่างงงๆ จนมาถึงกลางบ้าน ฉันยืนตะลึงอยู่อย่างนั้นทำอะไรไม่ถูก จนแม่ลูบหลังฉันแล้วบอกฉันเบาๆ ให้เข้าไปกราบพ่อ

ภาพที่อยู่ข้างหน้าของฉัน  คือโลงศพที่ตั้งอยู่กลางบ้านประดับประดาด้วยดอกไม้และไฟหลากสี มีกระถางธูป และมีกรอบรูปของพ่อ พ่อนอนอยู่ในโลงนั้น

พ่อของฉันที่เคยหยิ่งทระนง   และรักฉันมากกว่าใครในโลกใบนี้นอนอยู่ในนั้น

พ่อของฉันที่อุ้มฉันวิ่งไปหาหมอที่อนามัยกว่าครึ่งกิโล เมื่อครั้งที่ฉันเหยียบตะปูที่เป็นสนิมจับเขลอะนอนอยู่ในนั้น

และพ่อของฉันที่ทำทุกอย่างเพื่อฉันมาชั่วชีวิตนอนอยู่ในโลงนั้น

ฉันคุกเข่าลงที่หน้าโลงศพอย่างอ่อนแรง น้ำตาเริ่มไหลอย่างช้าๆและดูเหมือนว่ามันจะไหลออกมาเรื่อยๆอย่างไม่มีวันสิ้นสุด แม่จุดธูปมาให้ แม่บอกกับฉันว่า ก่อนตายพ่อบ่นคิดถึงฉันมาก อยากให้ฉันกลับบ้าน พ่อบอกว่าพ่อเสียใจที่ตบหน้าฉันวันนั้น ถ้าพ่อไม่ทำอย่างนั้นคงไม่เสียฉันไป พ่ออยากขอโทษฉันแต่ก็ไม่ทันได้พูด

“พ่อจ๋า...พ่อไม่ได้เสียหนูไปไหน   หนูกลับมาแล้ว หนูขอโทษ ...พ่อ หนูขอโทษ”