บทสนทนาเล็กๆในซอกหรืบของสังคม...ยุติธรรมเจ้าเอย...

เช้าวันวุ่นวาย ที่คงจะเหมือนกับทุกๆวันบนโรงพักแห่งนี้  บรรยากาศก็คงจะเหมือนๆกับวันอื่นๆทั่วไป     มีคนมากหน้าหลายตาผลัดเปลี่ยนกันเข้ามาจนเป็นเรื่องปกติ  บ้างก็ทะเลาะเบาะแว้งกันมา บ้างก็มาร้องทุกข์ บ้างก็โดนจับมา บ้างก็มาด่าตำรวจซะอย่างนั้น แต่ที่แปลกตาไปกว่าวันอื่นๆก็คือ เสียงของสารวัตรสอบสวนดังลั่นออกมาจากห้องของแก

"ป้า...... นี่ป้าจะบ้าหรือ สามีป้าตายไปทั้งคนนะ  ป้าก็รู้อยู่ว่าแกถูกฆ่าตาย ก็รู้ทั้งรู้ว่าไอ้ขี้ยานี่มันฆ่าเขา  ป้ารู้มั้ยว่ามันยุ่งยากแค่ไหนกว่าที่จะควานหาตัวพวกมันมาได้ แล้วป้าจะมาบอกให้ผมลงความเห็นว่ามันเป็นอุบัติเหตุ"

สารวัตรยืนทุบโต๊ะดังลั่น ใบหน้าเกรี้ยวกราด ดูเหมือนว่าแกกำลังโกรธจนหน้าดำหน้าแดง  หญิงชราที่นั่งอยู่ตรงข้ามแกนั่งก้มหน้านิ่ง ตัวสั่นเทิ้มแหมือนลูกนกที่เปียกฝน หลานสาวของแกนั่งอยู่บนตักขวัญเสียกับเสียงที่ดัง

"เอาอย่างนี้ดีกว่า  ป้าบอกผมมาตรงๆเลย  พวกมันจ่ายเงินให้ป้าคนละเท่าไหร่  ป้าจึงมาบอกผมอย่างนี้  ป้ารู้มั้ยว่าพวกลูกน้องผมเขาสงสารลุงแค่ไหน  ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ อยู่ดีๆก็ถูกพวกชั่วมันตีหัวแล้วจับโยนลงน้ำจนจมน้ำตาย  เสียเวลาแค่ไหนกว่าจะจับตัวพวกมันมาได้หน่ะ ป้ารู้บ้างมั้ย"

"ถามจริงๆเถอะป้า  เงินมันมีอำนาจ มีความสำคัญกว่าสามีป้าเลยหรือ  ลุงแกตายไปทั้งคนป้าไม่รู้สึกรู้โสอะไรเลยหรือไง"

"....คุณตำรวจ  ช่วยฟังชั้นก่อน"

"ผมเองหน่ะคงยอมทำตามอย่างที่ป้าบอกไม่ได้หรอกนะ  ใครทำผิดมันก็ต้องได้รับโทษ  พวกมันฆ่าคนตายก็ต้องได้รับกรรมที่พวกมันทำไว้  จะให้ปล่อยไปไม่ได้หรอก"

" คุณตำรวจ  ช่วยฟังชั้นก่อนได้มั้ย"

"ทำไมชั้นจะไม่เสียใจที่ตาแสงมันตายไป  ทำไมชั้นจะไม่รู้สึก " 

"คุณรู้มั้ย บ้านเราก็มีชั้นกับแกแล้วก็หลานสาวอีกคน ที่ลูกสาวชั้นมันเอามาให้เลี้ยงตั้งแต่ตัวยังแดงแล้วมันก็หนีไปอยู่กับผัวใหม่มัน  ชั้นเองก็ไม่ได้ทำงานทำการอะไรต้องเลี้ยงไอ้ตัวเล็กนี่  มีแต่ตาแสงนั่นแหละที่อายุปูนนี้แล้วยังต้องไปเป็นยามเพื่อที่จะเอาเงินมาเลี้ยงดูเรายายหลาน แค่ค่าเเรงที่ได้มันยังจะไม่พอยาไส้เลย  แล้วนี่แกมาตายไปแล้ว จะให้ชั้นไม่รู้สึกได้ยังไง  เราสองคนยายหลานจะอยู่กันยังไง เราจะไม่เสียใจได้ยังไง"

"ชั้น.....ฮือๆๆ  ชั้นไม่ได้เป็นอย่างที่คุณว่า  ชั้นไม่ได้รับเงินพวกมัน   ถึงชั้นจะจนนะคุณตำรวจ  เงินมันไม่ได้มีค่าไปกว่าตาแสงหรอก ชั้นอยากจะถามพวกมันด้วยซ้ำว่า ตาแสงเขาไปทำอะไรให้พวกมัน มันถึงได้ทำกับเขาอย่างนี้  คุณรู้มั้ย หมอบอกกับชั้นว่า ในเล็บมือของตาแสงมีแต่ขี้โคลน  และในปอดของแกก็มีแต่ขี้โคลน หมอบอกว่าแกตะเกียกตะกาย ทรมานจนตาย  ตาแสงแกไม่เคยทำร้ายใคร แกก็แค่ยามแก่ๆที่พยายามหาเงินมาเลี้ยงพวกเรา  ทำไมต้องทำกับแกขนาดนี้...ฮือๆๆ ทำไม"

"คุณป้า....."

"ชั้นก็อยากให้พวกมันเข้าคุกเข้าตารางไม่แพ้คุณตำรวจหรอก แต่ที่ชั้นมาขอร้องคุณตำรวจในวันนี้ ก็เพราะว่า ตาแสงแกทำประกันอุบัติเหตุเอาไว้  แต่เขาจะไม่จ่ายเงินถ้าคุณตำรวจบอกว่าเขาถูกฆ่าตาย ชั้นถึงมาขอร้องคุณ"

"ชั้นรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้  แต่ชั้นกับหลานกำลังลำบากมาก ตาแสงมาตายไปแล้ว  ชั้นสองคนยายหลานก็ไม่เหลือใครอีกแล้ว วันนี้พรุ่งนี้จะกินอะไรเข้าไปยังไม่รู้เลย  แล้วจะเอาเงินที่ไหนไปจ่ายค่าผ่อนบ้าน  แล้วถ้าไม่มีบ้านหลังนี้ พวกเราจะไปซุกหัวอยู่ที่ไหน"

"คุณตำรวจ  ชั้นไหว้หล่ะ  จะให้ชั้นกราบชั้นก็ยอมคุณตำรวจ ชั้นขอร้อง....ฮือๆๆๆ"

"ป้า เดี๋ยวป้า ป้าอย่าทำอย่างนี้...ป้า"

เสียงที่ดังมาจากห้องสืบสวนสอบสวนสงบลงแล้ว  แต่ที่นี่ก็ยังคงมีเสียงเอะอะมะเทิ่งจากที่อื่นดังมากลบแทนอยู่ดี  สองป้าหลานกลับออกไปแล้ว  ไปอย่างเงียบๆ  พร้อมๆกับความเงียบของนายตำรวจท่านนั้น............

ถนนโบราณ