ขอบอกก่อนเลยค่ะว่า โหมดนี้มีแต่ความบ้า คลั่ง เพราะความคิดถึงเท่านั้น ใครอยากได้สาระผิดหวังชัวร์ แต่ถ้าจะให้ความสมเพชคนเขียนอาจได้เต็มร้อย

เมื่อสูญเสียความโศกเศร้ามักถาโถม...นั่นอาจสำหรับคนจิตปกติหลายๆ คน อต่กับฉันไม่ใช่

ในวันที่ฉันสูญเสียผู้ที่รักยิ่งอย่างไม่มีวันกลับ...ความเข้มแข็งกลับเข้ามาแทนที่ แม้จะมีน้ำตาและใบหน้าที่เศร้าหมองตลอดเวลาแต่กลับสามารถยืนและทำทุกอย่างให้ผ่านพ้นไปได้อย่างเรียบร้อยชนิดที่เรียกได้ว่าคนใกล้ชิดทุกคนยกนิ้วให้และชื่นชมในความเข้มแข็งที่ฉันมี...แต่พวกเขาหารู้ไม่ว่าความจริงแล้วฉันเป็นอย่างไร

อาจจะเพราะตั้งแต่เล็กจนโตพ่อสอนเสมอว่า อย่าอ่อนแอใครเห็น

พ่อสอนเสมอว่า จงทำทุกอย่างให้ดีที่สุดเพื่อที่จะได้ไม่เสียใจภายหลัง

พ่อบอกเสมอว่า การเป็นคนดีคือการทำให้พ่อภูมิใจ

พ่อบอกเสมอว่า ฉันโตแล้วแต่ยังทำตัวเป็นเด็กให้ท่านห่วงเสมอ

พ่อบอกเสมอว่า อยากเห็นฉันเป็นผู้ใหญ่

พ่อบอกเสมอว่า ถ้าจากโลกนี้ไปแล้วพ่อยากขึ้นสวรรค์

ทุกๆ คนรอบตัวบอกฉันเสมอว่า อย่าอ่อนแอ

ทุกๆ คนรอบตัวบอกฉันเสมอว่า ยิ้มซิ ชอบที่เห็นฉัน ยิ้ม

ทุกๆ คนรอบตัวบอกฉันเสมอว่า ในวันที่พ่อจากไป ฉันต้องเข้มแข็ง ห้ามร้องไห้ ห้ามร้องเรียกให้ท่านกลับมา ห้ามทำตัวให้ท่านเป็นห่วง ต้องส่งท่านขึ้นสวรรค์ให้ได้

และทุกๆ คนรอบกายบอกฉันเสมอว่า ฉันต้อนคนต้องทำได้

ในวันที่ฉันเสียคุณพ่อไปความเข้มแข็งและการจัดการงานทุกอย่างจึงอยู่ในความรับผิดชอบของฉัน นับตั้งแต่เรื่องทางวัด ไปจนกระทั่งดอกไม้หน้างานและการอ่านคำสำนึกในงานพระราชทานเพลิงศพที่ฉันขอมาให้คุณพ่อได้ ทั้งหมดฉันทำและฉันก็เป็นคนเขียน-อ่านสำนึกนั้นด้วยตัวเอง ไม่มีแม้น้ำตาหรือน้ำเสียงที่สั่นเครืออย่างที่ใครๆ กลัวว่าฉันจะทำงานล่ม...ไม่มี ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี

แต่วันนี้...100 วันของการจากไปผ่านไปแล้ว แต่ฉันซิภายใต้ท่าทีของคนเข้มแข็งที่ทุกๆคนรับรู้ มีใครรู้และเข้าใจฉันบ้างไหมว่า ความเศร้าโศกและทุกข์ทรมานไม่เคยลดลงเลย ความเศร้าที่เคยถูกแทนที่ด้วยความเข้มแข็งในวันที่ศูญเสียพ่อไปใหม่ๆ กำลังถาโถมเข้าใส่ฉันเหมือนพายุร้ายหลังจากที่อากาศรอบตัวนิ่งเงียบอย่างผิดปกติ

แทบทุกคืนที่ฉันร้องไห้เพียงคนเดียวและหลับไปพร้อมน้ำตา ตื่นเช้ามาพร้อมกับการร้องเรียกพ่อทั้งๆ ที่ไม่มีวันได้พบกัน

ฉันไม่รู้ทางออก ไม่รู้หรอกว่าเมื่อไหร่จะดีขึ้น ไม่รู้แล้วจริงๆ ว่าจะทำอย่างไร เพื่อนบอกว่าทุกคนอยู่ข้างๆ ฉัน แต่ฉันรู้ว่าไม่มีทางดีขึ้นได้ถ้าฉันไม่ช่วยตัวเอง...แต่จะช่วยอย่างไร ฉันก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ ฉันไม่อยากร้องไห้กับใครๆ เพราะเกลียดเหลือเกินที่จะได้ยินคำว่า "ต้องทำได้" ฉัน...แม้ภายนอกเข้มแข็ง และยังมีรอยยิ้ม แต่อยากบอกว่า ได้โปรดเถิดจริงๆ แล้วฉันนั้นอ่อนแอเหลือเกิน...