ชั้นทำงานสองอาชีพค่ะ

อาชีพหนึ่งเป็นพนักงานบริษัท
อีกอาชีพคือเป็นแม่

อาชีพแรกเพื่อเลี้ยงครอบครัว และมีสังคม
อาชีพหลังเป็นชีวิตที่รักมากก

หนูอยากให้แม่ไม่ไปทำงาน ลูกสาวบอกในวันนึง
อ้าว ทำไมหล่ะคะลูก... ชั้นถามลูกสาวตัวน้อย

แม่จะได้ไปรับหนูที่โรงเรียน ทีแม่น้องปอเค้ายังมารับน้องปอทุกวันเลย

ก็แม่ไปส่งหนูทุกวันแล้วไง 

แต่หนูอยากให้แม่มารับ บ้าง แม่ไม่ต้องทำงานไม่ได้เหรอ

แหมมม ลูกเอ๋ย ถ้าแม่ทำได้ แม่ก็อยากจะลาออกมาเป็นแม่บ้านเลี้ยงลูกอย่างเดียวเหมือนกันแหละ
แต่เศษรฐกิจอย่างนี้มันไม่เอื้ออำนวยเอาซะเลย  ยิ่งมีลูกค่าใช้จ่ายยิ่งเพิ่มมาก ลำพังพ่อบ้านคนเดียวคงไม่ไหว เราต้องช่วยกัน

การที่เราต้องทำงานที่บ้านและต้องเลี้ยงลูกด้วยเนี่ยมันเป็นงานที่หนักมากกนะ

เช้าต้องรีบตื่นมาก่อนเอาคนโต อาบน้ำ แต่งตัวทานข้าว ส่งขึ้นรถตู้
เสร็จไปหนึ่ง งาน

จากนั้นก็จัดการตัวเองให้เรียบร้อย
แล้วถึงไปควักเจ้าตัวเล็กขึ้นมาจากเตียง
ซึ่งเป็นงานที่ยากมากกก กว่าจะสำเร็จ(คนนี้นอนยากตื่นยากค่ะ)

อาบน้ำแต่งตัวถักเปีย ทานข้าวเช้า(2-3คำ บางวันไม่ได้เลย)
ตาลีตาเหลือกฝ่ารถติดไปส่งที่โรงเรียน และต้องส่งถึงห้องด้วยนะ ไม่งั้นไม่ยอม

จากนั้นก็ตาลีตาเหลือกฝ่ารถติดมาทำงานต่อ
ซึ่งก็จะสายมากกกก ทุกวัน จนชินซะแล้ว

เคยพยายามให้มาสายน้อยลง(น้อยลงนะ ไม่ใช่ไม่สาย) ด้วยการพยายามปลุกตัวเล็ก
ที่ปลุกยากมากกก
สรุปวันนั้นทะเลาะกัน แทบตายเพราะปลุกแล้วไม่ยอมตื่น เมื่อไม่ตื่นก็โดนดุ
ลูกก็ร้องไห้ตาบวมไปโรงเรียน แม่ก็เครียดมากก
สรุปวันนั้นมาเร็วขึ้น 15 นาที แต่ชีวิตแย่ไปทั้งวัน

หลังจากนั้นเลยช่างมัน ถ้าวันหนึ่งเค้าจะไล่ชั้นออกก็ยอมรับสภาพหล่ะ

เลิกงาน 5 โมงครึ่ง คว้ากระเป๋า ตาลีตาเหลือกกลับบ้าน
เพื่อนร่วมงานค้อนควั่ก แหมหล่อน มาก็สาย แถมกลับก็ไหว ทำไงได้
งานรออยู่อีกเพียบนี่หนา

เกือบๆทุ่มถึงบ้าน รีบๆทานข้าว ป้อนข้าวลูกบ้าง ถ้าคุณยายยังไม่ป้อน
หลังจากนั้นก็มาสอนการบ้านลูก 2 คน

ส่งคนโตเข้านอน จัดการตัวเองอาบน้ำอาบท่า ล้างขวดนม เก็บกวาดห้อง ฯลฯ
เข้านอนกะตัวเล็ก

ทุกวันกิจวัตรจะเป็นประมาณนี้
บางทีก็เบื่อนะ รู้สึกเหนื่อยเหมือนกัน อยากออกมาเลี้ยงลูกอย่างเดียว
แต่อย่างที่บอกแหละ เศรษฐกิจมันไม่เอื้ออำนวย

เฮ้อ! ทนๆหน่อยลูก เดี๋ยวแม่ถูกหวยรวยแล้วจะออกมาเลี้ยงหนูให้หนูเบื่อแม่ไปเลยน้าาาา

รักแทนกะรันมากกกที่สุด