ความสำคัญของจังหวัดพระตะบอง นอกจากจะเป็นชุมทางหลักที่จะมุ่งไปกรุงพนมเปญ และเป็นจังหวัดหนึ่งที่ให้ผลผลิตข้าวสูงสุด ทั้งยังเป็นเมืองใหญ่อันดับสองที่มีประชากรถึง 1 ล้านคน และการรถไฟที่ขึ้นชื่อมากว่า ไม่สม่ำเสมอ คือวิ่งบ้างไม่วิ่งบ้าง

ชาวพระตะบองจึงหันไปพึ่งบริการรถไฟไม้ไผ่ ซึ่งเป็นเครือข่ายการขนส่งอย่างไม่เป็นทางการของกัมพูชา และเลิกรอคอยขบวนรถของการรถไฟที่วิ่งสัปดาห์ละหนึ่งครั้ง

นอริส หรือ ลอร์รี่ส์ จึงเป็นพาหนะยอดนิยมของชาวพระตะบอง ตลอดมา

โงล หงวน คนขับรถไฟไม้ไผ่ ซึ่งมีประสบการณ์ในการขับรถไฟมานาน 10 ปี พูดถึงรถไฟไม้ไผ่ว่า เป็นพาหนะที่ปลอดภัยมาก ใช้ขนส่งพืชผัก เครื่องมือ และใช้เดินทางไปไร่นา ง่ายมาก

โครงสร้างรถไฟประกอบขึ้นด้วยไม้ไผ่ และติดเครื่องยนต์ไฟฟ้าขนาดเล็กสำหรับขับเคลื่อนในความเร็วสูงสุด 40 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ชาวบ้านยังใช้เศษไม้ที่หาไม้ทั่วไปรวมทั้งรางรถไฟหักๆ มาเป็นไม้ถ่อ

เต็ง กานน์ ชาวนา บอกว่า รถไฟไม้ไผ่ มีประโยชน์ต่อชีวิตเขามาก เพราะเดินทางได้ทั้งวันและคืน และราคาโดยสารยังถูกกว่าใช้มอเตอร์ไซด์ หรือ รถยนต์

ค่าโดยสารขั้นต่ำยังครอบคลุมถึงนักท่องเที่ยวที่มีเงินจำกัด อย่างแมทธีโอ เคฟเฟอร์ จากอิตาลี ที่ประทับใจมากกับวิธีที่ชาวบ้านใช้ประโยชน์จากสาธารณูปโภค ที่เจ้าอาณานิคมเก่าทิ้งไว้ให้ 

เส้นทางรถไฟของพระตะบอง รอดจากสงครามกลางเมืองนานหลายสิบปี และจากการระเบิดทำลายของพวกเขมรแดง แต่หลายปีที่ผ่านมา ไม่ได้รับการบูรณะดูแลทั้งตัวรถไฟ และบริการ ปัจจุบันเหลือเพียงเส้นทางเดียว ซึ่งหากรถไฟสองขบวนมาเจอกัน รถขบวนที่บรรทุกของเบากว่าต้องหลบไป

ชาวพระตะบอง ยังคงพึ่งพารถไฟไม้ไผ่ต่อไปอย่างเหนียวแน่น ถึงแม้ว่า การรถไฟแห่งกัมพูชา มีแผนจะรื้อ และสร้างเครือข่ายรถไฟของประเทศใหม่ทั้งหมด ให้เสร็จสิ้นในปี 2554