*/
<< | มิถุนายน 2010 | >> | ||||
อา | จ | อ | พ | พฤ | ศ | ส |
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | ||
6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
27 | 28 | 29 | 30 |
แมลงผึ้งบินจรมาสอนข้าด้วยลีลาผกผินบินไม่สูง ไม่สดสวยสูงส่งอย่างหงห์ยูง แต่ร่อนมาเป็นฝูงจูงกันบิน ....................................................................... พญาผึ้งถึงข้าให้สลาม ยิ้มงามงามแย้มแก้มแกมถวิล เสียงแผ่วเบาเกาใจเมื่อได้ยิน ดุจดื่มกินมิตรภาพซาบซ่านรส ...................................................................................... มิตรภาพแห่งผึ้งจึงดึงข้า เข้าสู่ห้องจินตนาฟ้ากำหนด สนทนาอย่างสนิทไม่คิดคด บริบทสดชื่นรื่นเริงรมณ์ ............................................................................... พญาผึ้งจึงน้อมก่อนแล้วสอนข้า ภราดาควรคู่ที่สู่สม หาใช่โผผกผินเพื่อกินลม หรือบินโบกให้โลกชมเพียงสมงาม ...................................................................... แต่บินเพื่อชีพพลีหน้าที่แท้ หาใช่บินด้วยกระแสซึ่งยกย่าม มิเพียงเพื่อดำรงคงเนื้อความ ให้โลกสมชมว่างามยามโบยบิน ................................................................................ บินเพื่อหาความหอมหวานเหนือลานโลก ลบล้างโศกอาดูรให้สูญสิ้น บินเพื่อความปลาบปลื้มสิ่งดื่มกิน ถึงถวิลหวานหอมที่ดอมดม ......................................................................... และที่บินเป็นหมู่เสียงหู่หึ่ง ก็เพราะซึ่งแสงสว่างร่วมสร้างสม หลอมมวลผึ้งหลายโศลกที่โลกชม ให้ระดมดั่งหนึ่งผึ้งตัวเดียว ............................................................................ เราจะสร้างแดนสรวงคือรวงรัง ด้วยความหวังซึ่งสิ้นเหงาและเปล่าเปลี่ยว เพียงพออยู่พอกินแค่จิ๊ดเดียว ไม่สนโลกซึ่งบิดเบี้ยวเบือนบิดไป ............................................................................. สิ่งที่สร้างนั้นหรือคือน้ำผึ้ง ซึ่งตราตรึงขึงหวานอันยิ่งใหญ่ ล้างความขมทรมโศกโลกวิไล ให้หัวใจขื่นขมดมดื่มกิน ........................................................................ เมื่อจะตายก็ไม่ตายอย่างไร้ค่า พร้อมพลีชีวามลายสิ้น เมื่อชั่วร้ายมารุกรานผลาญชีวิน แม้นขาดดิ้นจมดับก็จำยอม ......................................................................... สลัดเข็มเคยครองป้องชีวิต สละสิทธิ์สมหวังยังหวานหอม สละโลกสุขสมเคยดมดอม ชีวิตน้อมยอมพลีนาทีทอง .............................................................................. ได้เวลาแล้วนางพญาผึ้ง จากแล้วจึงไปอย่างไวว่อง พร้อมฝูงผึ้งทั้งหลายในปกครอง บินลัดล่องท่องโลกดูโศกตรม .......................................................................... ทิ้งให้ข้าถวิลมิสิ้นสุด อยู่ในโลกมนุษย์ที่สุดขม ซึ่งไม่มีสิ่งหอมให้ดอมดม กินความขมดมความเหม็นเป็นอาจิณ ...................................................................... ข้าจึงแปลงใจใหม่เป็นผึ้ง ให้ลึกซึ้งซึมซับกับถวิล แล้วข้าก็ล่องโลกด้วยโบกบิน หวังดื่มกินความหอมหวานแห่งลานโลก ........................................................................ |