แมลงผึ้งบินจรมาสอนข้า

ด้วยลีลาผกผินบินไม่สูง

ไม่สดสวยสูงส่งอย่างหงห์ยูง

แต่ร่อนมาเป็นฝูงจูงกันบิน

.......................................................................

พญาผึ้งถึงข้าให้สลาม

ยิ้มงามงามแย้มแก้มแกมถวิล

เสียงแผ่วเบาเกาใจเมื่อได้ยิน

ดุจดื่มกินมิตรภาพซาบซ่านรส

......................................................................................

มิตรภาพแห่งผึ้งจึงดึงข้า

เข้าสู่ห้องจินตนาฟ้ากำหนด

สนทนาอย่างสนิทไม่คิดคด

บริบทสดชื่นรื่นเริงรมณ์

...............................................................................

พญาผึ้งจึงน้อมก่อนแล้วสอนข้า

ภราดาควรคู่ที่สู่สม

หาใช่โผผกผินเพื่อกินลม

หรือบินโบกให้โลกชมเพียงสมงาม

......................................................................

แต่บินเพื่อชีพพลีหน้าที่แท้

หาใช่บินด้วยกระแสซึ่งยกย่าม

มิเพียงเพื่อดำรงคงเนื้อความ

ให้โลกสมชมว่างามยามโบยบิน

................................................................................

บินเพื่อหาความหอมหวานเหนือลานโลก

ลบล้างโศกอาดูรให้สูญสิ้น

บินเพื่อความปลาบปลื้มสิ่งดื่มกิน

ถึงถวิลหวานหอมที่ดอมดม

.........................................................................

และที่บินเป็นหมู่เสียงหู่หึ่ง

ก็เพราะซึ่งแสงสว่างร่วมสร้างสม

หลอมมวลผึ้งหลายโศลกที่โลกชม

ให้ระดมดั่งหนึ่งผึ้งตัวเดียว

............................................................................

เราจะสร้างแดนสรวงคือรวงรัง

ด้วยความหวังซึ่งสิ้นเหงาและเปล่าเปลี่ยว

เพียงพออยู่พอกินแค่จิ๊ดเดียว

ไม่สนโลกซึ่งบิดเบี้ยวเบือนบิดไป

.............................................................................

สิ่งที่สร้างนั้นหรือคือน้ำผึ้ง

ซึ่งตราตรึงขึงหวานอันยิ่งใหญ่

ล้างความขมทรมโศกโลกวิไล

ให้หัวใจขื่นขมดมดื่มกิน

........................................................................

เมื่อจะตายก็ไม่ตายอย่างไร้ค่า

พร้อมพลีชีวามลายสิ้น

เมื่อชั่วร้ายมารุกรานผลาญชีวิน

แม้นขาดดิ้นจมดับก็จำยอม

.........................................................................

สลัดเข็มเคยครองป้องชีวิต

สละสิทธิ์สมหวังยังหวานหอม

สละโลกสุขสมเคยดมดอม

ชีวิตน้อมยอมพลีนาทีทอง

..............................................................................

ได้เวลาแล้วนางพญาผึ้ง

จากแล้วจึงไปอย่างไวว่อง

พร้อมฝูงผึ้งทั้งหลายในปกครอง

บินลัดล่องท่องโลกดูโศกตรม

..........................................................................

ทิ้งให้ข้าถวิลมิสิ้นสุด

อยู่ในโลกมนุษย์ที่สุดขม

ซึ่งไม่มีสิ่งหอมให้ดอมดม

กินความขมดมความเหม็นเป็นอาจิณ

......................................................................

ข้าจึงแปลงใจใหม่เป็นผึ้ง

ให้ลึกซึ้งซึมซับกับถวิล

แล้วข้าก็ล่องโลกด้วยโบกบิน

หวังดื่มกินความหอมหวานแห่งลานโลก

........................................................................

www.thecapvision.com