ใต้ร่มเย็น ดินแดนลี้ลับแห่งป่าใต้

"ใต้ร่มเย็น" อ.นาสาร จ.สุราษฎร์ธานี 2 เทรลเดินป่าขึ้นชื่อของที่นี่ คือ เขาหนอง - สันเย็น นักเดินป่า ที่ชื่นชอบการเดินป่าดิบภาคใต้ มักหาโอกาสมาเยือน วิกกี้เองก็เป็นหนึ่งในนั้น แม้จะยังไม่หายขยาดทาก สารพัดสี สารพัดขนาด 

และแค่ทริปแรกก็จำไปนาน "สงกรานต์ปี 2547" กับวันหยุด 5 วัน 4 คืน ที่วิกกี้จัดการทริปใหม่ รวบ 2 เทรลเดินป่าเข้าด้วยกัน  จาก 3 วัน 2 คืน 2 ทริป เหลือทริปเดียว 5 วัน 4 คืน 
 " ขึ้นจากปลายแตะ อ.นาสาร - เขานันเมีย - เขาหนองยอด 1300 - ยอดสันเย็น -น้ำตก 357 อ.เวียงสระ"  

เจ้าหน้าที่ ที่จัดมาเดินกับเรา ต้องบอกว่าเป็นสุดยอดจริงๆ มีป๋าวิชัย , จ่าดอน, จ่าวับ, จ่าดำ และสมเกียรติ ส่วนเพื่อนร่วมขบวนการของวิกกี้ ก็เปลี่ยนไปตามแต่ใครจะว่าง

วันแรกที่ออกเดินทางรู้สึกได้ก็คือ เส้นทางเดินป่านี้โหดมาก ทากเยอะ ตัวใหญ่  ตายแน่ตรู และลงเอยด้วยการที่วิกกี้เดินปิดท้าย เพราะจะได้ถ่ายรูปไปด้วย 

2 คืนแรกผ่านไปโดยปกติ กระทั่ง เที่ยงของวันที่ 3 ของการเดินทาง ที่เราปีนต้นไม้ ส่องดูเทรลเดิน ก่อนจะตัดลง เป้าหมาย ไปกินข้าวเที่ยง ตรงธารน้ำตกด้านล่าง โดยที่วิกกี้กับเพื่อนอีก 2 คน คือ เปีย และต๋อง และจ่าวับ เดินปิดท้าย เรา 4 คน จะเดินทิ้งห่างกลุ่มแรกพอควร เพราะเราพักบ่อยกว่า จู่ๆ ก็ได้ยินเสียง พี่เปีย เรียกเจ้าต๋องดังขึ้น จนวิกกี้ต้องหันไปถาม"ต๋อง...พี่เปียเรียกทำไมเหรอ" ตอนนั้นคิดแค่ว่า ถ้าเหนื่อยก็พักก่อน 
"เจ้ ... เจ้ได้ยินพี่เปียเรียกเหรอ เฮ้ยย ผมขนลุกเลย"  เจ้าต๋องว่าขึ้นมา
"อืมได้ยินซิ" ป๋มยืนยัน
"เดี๋ยวถึงที่พักเล่าให้ฟัง" 

ระหว่างพักเที่ยง รีบทวงเรื่องเจ้าต๋องทันที
"เจ้จำตอนที่เราไปเดินดอยหัวเสือได้ใช่มั๊ย  พี่คนที่ขับรถไปส่งหน่ะ เขาก็เตือนว่า เวลาเข้าป่าเนี่ยะ ให้บอกเจ้าที่เสียหน่อย ก็แค่เอามือแตะพื้นอธิษฐานขออนุญาต ผมทำทุกวันเลยนะแต่วันนี้ลืมทำ พอนึกได้ก็เลยอธิษฐาน แล้วก็แตะพื้น  แต่พอผมแตะพื้น เจ้ก็หันมาทักทันทีเลย แล้วพี่เปียก็ไม่ได้เรียกอะไรซะหน่อย" 
ป๋มอึ้ง ๆ ๆ แล้วอึ้งหนักไปอีก เพราะกินข้าวเสร็จ กำลังถ่ายรูปเพลินๆ ก็หันไปเห็นป้ายที่ติดอยู่กับต้นไม้อีกฝั่งว่า "ป่าชุมชนต้นน้ำกรุงชิง"  นี่เราเดินหลังเข้ามาในเขต นครศรีธรรมราชแล้วเหรอเนี่ยะ

"คราวนี้ ป๋าวิชัยเดินนำ พร้อมกับทุกคนที่ห้ามทิ้งช่วงเด็ดขาด เพราะเส้นที่จะตัดไปนี่ แทบไม่มีใครเคยผ่าน ข้อสำคัญคือ เนินสันเขาที่เบียดบังกัน ทำให้เรามองไม่เห็นกันง่ายๆ ขนาดห่างกันไป ไม่ถึง 5 เมตร ก็ไม่รู้ว่าวกไปทางไหนแล้ว เพราะทางรก ป๋าวิชัยถึงขั้นปาดเหงื่อไป ฟันทางไป 

"เจ้เชื่อมั๊ย ตลอดเส้นนี้ ผมได้ยินเสียงพี่เปีย คุยหนุงหนิงอยู่ข้างหลังตลอดทางเลย แต่พอหันไปดู ก็ไม่เจอใคร" โตมอญเล่าให้ฟัง
"อ้าว ...พี่เปียน่ะ เดินแทบจะปิดท้ายเลยนะ ส่วนคุณหน่ะเดินก๊วนหน้า ห่างกันตั้งไกล" วิกกี้แย้ง แล้วก็ให้ยินดีที่ไม่ได้ยิน  

เราทุกคนเดินจ้ำกันจนข้ามไป 2-3 เนินแล้ว ทางรกและชัน จนตัดลงหุบที่ 3 อากาศเริ่มอบอ้าว คิดว่าไม่นานก็พลบค่ำ  คืนนี้อาจจะมีฝนตก แต่ตอนนนี้เรายังอยู่ในเขต นครฯ อยู่เลย เอาเป็นว่าเดินให้ได้ระยะมากที่สุด แล้วหาแหล่งน้ำ หาที่พัก 

ราว 5 โมงเย็น เราตัดลงไปถึงหุบ ที่ได้ยินเสียงน้ำ เจ้าแอ้ม(สีฟ้า)ที่เดินมากับพี่เปีย บอกว่า พี่เปียเป็นผื่นบวมเต็มเลย โดนมดตัวใหญ่ๆ กัดแล้วแพ้ เหมือนจะไข้ขึ้น .... สุดท้ายเราเลยเลือกพักกันที่นี่
แถมกางฟรายชีต กางเปลยังไม่เสร็จ ฝนก็เริ่มลงเม็ด ยิ่งทำให้เราต้องเร่งจัดการสัมภาระโดยไว ก่อนจะเปียกปอนกันหมด

วิกกี้ได้ทำเลผูกเปลกำลังเหมาะ ฝั่งหนึ่งต้นใหญ่พอประมาณ อีกด้านต้นเล็กๆ แต่มี 2 ต้น ไม่เป็นไร ใช้เชือกผูกโยงถ่ายน้ำหนัก ไม่นานเปลเล็กๆ  พร้อมฟรายชีตก็กางเสร็จสรรพ คราวนี้ฝนตกลงมาค่อนข้างหนัก วิกกี้นั่งรอเพื่อนในเปล ปอกฟักทองไปด้วย เพื่อเตรียมอาหารเย็น กว่าเพื่อนจะจัดการสลัมเปลเสร็จ ก็เริ่มมืด ฝนซาไปทุกขณะ แต่อากาศก็ยังอบอ้าวจนรู้สึกได้ 

"เฮ้ยโตมอญ เย็นนี้ไม่กินข้าวนะ จะนอนแล้ว" วิกกี้ตะโกนบอกเพราะเริ่มรู้สึกเหนื่อยล่า อยากนอน ถึงตอนนี้เห็นแล้วว่า เปลของตัวเอง ห่างพรรคพวกเอาการ แถมอยู่โดดๆ เยื้องไปด้านหนึ่ง สลัมเปลของเพื่อนๆ 4 คน ถัดมาหน่อยเป็นคอนโด 2 เปล  และเยื้องมาด้านขวา เป็นสลัมเปลของเพื่อนอีก 3 คน และเจ้าหน้าที่ 5 คน 

หัวค่ำ โตมอญ ลงมือทำกับข้าวให้ โดยที่พวกเรานั่งคุยกันในที่ฟรายชีตกลาง เป็นลูกมือไปด้วยครั้นมองไปที่เปลของตัวเอง " ทำไมมันมืดจัง"  ไม่ใช่แค่คิด แต่ปรารถออกมาดังๆ จนเพื่อนหลายคนบอกให้ย้ายมาผูกด้วยกัน  แต่ตัวเองก็ยืนยันว่านอนได้ สบายมาก

ยิ่งพอมืด ยิ่งมองไม่เห็นเปลตัวเอง 
"คืนนี้จะกล้าเดินไปนอนมั๊ยเนี่ยะ  ทำไมอากาศมันไม่สบายตัวเลย" วิกกี้นึกในใจ  โดยไม่พูดออกไป เพราะรู้ว่า ถ้าพูด จิตของตัวเองจะอ่อนทันที และเพื่อนๆ อาจจะขวัญเสีย

เรากินข้าวเย็นกันไป พูดคุยกันไป จนอาหารลำเลียงลงท้อง ฝนซาลงไปทุกที วันนี้ดูท่าทุกคนจะนอนเร็ว พี่เปียกินยาลงเปลหลับไปแล้ว โตมอญกับน้องอีก 3-4 คน ขอตัวไปนอนก่อน ที่เหลือนั่งคุยกันออกรส  สักพักใหญ่ ก็เหมือนมีอะไรทิ้งตัวลงมาตรงเหนือฟรายชีต จ่าวับคว้าปืนขึ้นลำ พร้อมกับสั่งพวกเราเงียบ ถึงแม้จะไม่บอก พวกเราทุกคนก็เงียบโดยไม่ได้นัดหมาย ใจเต้นตึกตัก อะไรหว่า ไม่เห็นตัว  พักหนึ่ง จ่าวับจึงปลดเซฟ เอาปืนเก็บที่ บอกไม่มีอะไรแล้ว

"ไม่มีอะไร กิ่งไม้มันหัก แต่ลงมาไม่ถึง"  ป๋าวิชัยหรือจ่าวับ ไม่แน่ใจที่พูดขึ้น เมื่อเราถามไถ่กัน
"ไม่ต้องหลอกน่า ลมก็ไม่มีซะหน่อย ถ้าเป็นกิ่งไม้มันหักตอนฝนตกหนัก ลมแรงไปแล้ว" วิกกี้พูดจบก็ไม่เซ้าซี้ต่อ เพราะพอจะเข้าใจแล้ว แถมหูยังแอบได้ยินป๋าวิชัย พูดกับ สมเกียรติที่ผูกเปลติดกัน "นี่ถ้าไม่หยุดก็ลงมาตรงเปลผมพอดีเลยนะ"