เช้านี้ ป๋มไม่รีบเร่งตื่น เพราะเมื่อคืนก็หลับๆ ตื่นๆ จากอากาศที่หนาวเย็น อุณหภูมิน่าจะอยู่แถวๆ 7-8 องศา ประกอบกับเสียงไล่ควายเป็นระยะ ฟ้าเริ่มสว่างแล้ว และโชคดีที่ไม่มีควายมาล้อมจับเราเป็นเชลย โทษฐานมาแย่งสมรภูมิหากินของมัน

ตื่นมาก็ได้กลิ่นกาแฟหอมฉุยลอยมาเลย  เก๋น้อยแบ่งน้ำชงกาแฟมาให้เราจิบตั้งกะยังไม่ดึงตัวออกจากถุงนอนดี แต่แก้วนั้นก็แบ่งๆ กันจิบราว 3 คน ก่อนจะไปช่วยกันทำอาหารมื้อเช้า

นั่นเจ้าควายมาอีกแล้ว แต่คราวนี้มาตัวเดียว สงสัยจะเป็นหน่วยควายลาดตะเวน ที่ถูกส่งมาดูลาดเลา พอเห็นพวกเราเผลอ มันก็ค่อยๆ เขยิบเข้ามาเรื่อยๆ ดำเกิงเพื่อนกันเอาเกลือไปเทให้มัน มันเลียกินสบายใจเฉิบ ยอมให้ถ่ายรูปซะได้ แถมเจอดำเกิงตบบั้นท้าย เท่านั้นแหล่ะ เปิดไปเลย ควายก็ควายเหอะ กัวเกิงนะเฟร้ย 

เมื่อวานมัวแต่หนีควาย ไม่ทันได้ถ่ายรูปดอกไม้แปลกๆนี่

เช้านี้เราขึ้นเป้กันราว 09.23 น. เสาร์ที่ 1 ธค.50 ตัดลงริมน้ำ เพื่อข้ามไปอีกฝั่ง คราวนี้ไต่ขึ้นชันๆ ๆ อืมมม วิวของสันเขาฝั่งตรงหน้า สวยๆ ๆ วันนี้ฟ้าแจ่มมากๆ ทำเอาแอบคาดหวังจะได้เห็นไข่แดงใบโตๆยามเย็น แล้วก็เช่นเคย ป๋มวิกกี้ ลุงจุ่น แล้วก็เจ้าจู เดินปิดท้าย เล็งหาสิงโต - ถ่ายรูปไปเรื่อยอีกแล้ว แต่วันนี้ช้ามากไม่ได้ เจ้าเกิงย้ำ ก่อนเดินนำไปไม่ห่างนัก เราเดินไปถ่ายรูปไป เฮ้ย หายไปไหนกันหมด ไม่เป็นไร ตัดขึ้นสันก่อน  นั่นไง ไม่ทันไรก็ไต่ทางชันกันแล้ว ฟ้าสวย ต้นไม้สวย วิวสวย ก่อนจะขึ้นเนินไปเจอฝูงวัว...เอ้อ  หนีควายปะวัว จริงๆ เล๊ยยย

เจ้าเกิงเดินไล่วัวไปเสร็จ เราก็มุ่งไปที่กิ่งไม้ใหญ่ ๆ ที่ล้มดำเป็นตอถ่าน ตัดกับกอดอกมอสสีส้มแดงสีจัดจ้านด้านล่าง  เก็บรูปกันมุมใครมุมมันพักหนึ่ง 

กอมอสสีส้มจัดจ้าน ออกดอกเต็มไปหมด 
ตัดกับกิ่งไม้ใหญ่สีดำ ที่ถูกเผาไม้เป็นตะกอโกพาดผ่านอยู่

เจ้าเก๋น้อยเดินย้อนมา "พี่ถ่ายไรกันหน่ะ"  "ถ่ายดอกมอส" 
ส่วนเจ้าเก๋เฉลย เดินๆ อยู่ เค้าก็หายไปหมด เดินตามไม่ทัน

เอ้า ไปได้แล้ว เดี๋ยวทิ้งห่าง ...กำลังจะเดินขึ้นสันเขาอยู่แล้วเชียว เจ้าเก๋บอกว่า เก๋เห็นเค้าเลาะไปข้างๆ หน่ะ เอาข้างก็ข้าง ก็เลาะไปเรื่อย รกๆ หน่อย แต่ก็ได้เจอกับพวกที่ไปก่อนหน้านั่งรออยู่ในกิ่วของสันเขา ความว่าจะวางเป้ตรงนี้ก่อนเดินเลาะขึ้น ไปยอดสูงสุดของจุดนี้ "ยอดจิกจ้อง - 1796 ม.รทก." ยอดนี้จุดสูงสุดจะเป็นก้อนหินมหึมา ที่ยามอยู่ด้านล่างจะเห็นได้ชัดเจน จนมองไปมองมา มันน่าจะเป็นยอดสูงสุด และเป็นที่มาของคำว่า "จิกจ้อง" แปลว่า "ยอดร่ม"

สุดทางเป็นยอดจิกจ้อง 1796 ม. มองไปมองมาคล้ายหัวสิงห์ "ม่อนจอง"

แต่จากแผนที่บอกว่า ยังมียอดสูงสุดอยู่อีกฝั่งหนึ่ง "จะอึ๋ม"ก็ว่างั้น เดี๋ยวค่อยไปกัน ตอนนี้เราขึ้นไปชมวิวบนยอด 1796 ก่อนดีกว่า แค่ข้ามเขาไป 2 เนิน ระหว่างทาง สวยงามจริงๆ ชะง่อนหินปลายหน้าผา มองดูคล้ายๆ กับม่อนจอง แต่ที่นี่ มีต้นสน 3 ใบ ขึ้นอยู่เต็มไปหมด ตัดกับฟ้าสีฟ้าๆ แจ่มๆ สวยงามไม่แพ้ป่าสนภูกระดึงเชียว

มองไปข้างทาง เห็นยอดสูงสุดของยอดสูงสุดของ ดอยจิกจ้อง อยู่ลิบๆ 

หรือจะมองกลับหลังไป  นู่น สันเขาฝั่งตรงข้ามที่เราจะเดินไปกินข้าวเที่ยงกัน

ดูแบบชัดๆ  กับสันเขา ที่เราจะไปยอดสูงสุดกัน อยู่ตรงข้ามกับยอด 1796 ม. แต่ยอดสูงด้านซ้าย ตามพิกัดแผนที่ และ GPS บอกว่าไม่ใช่ยอดสูงสุด 

ด้านขวานี่ตะหาก ที่จะเป็นยอดสูงสุด 1988 ม.ของดอยจิกจ้อง  แต่เราขอเที่ยวยอดนี้ก่อน

สนสามใบ กับฟ้าใสๆ ที่ทำให้ป๋มรู้สึกว่า งามไม่แพ้ป่าสนที่ภูกระดึงเลยเชียว

ถึงตอนนี้เราเดินกันกระจัดกระจาย ขึ้นไปยอด 1796 ม. ถ่ายรูปมุมใครมุมมัน เมฆกำลังดี ฟ้าใสๆ กับสนสามใบสวยๆ  จะดูว่าสนสองใบ หรือสามใบ ดูไม่ยากขอรับ คือดูจากใบสนที่หล่นลงมา ในกิ่งเล็กๆของใบ ถ้าเป็นสามใบ ก็จะมีใบ 3 เส้น  ถ้าสนสองใบ ก็มีแค่ 2 เส้น  หรือดูที่เปลือกลำต้น หากเป็นสนสามใบ เปลือกของลำต้น จะไม่พองฟู ไม่แบ่งตารางชัดเจน เป็นระเบียบเหมือนกับสนสองใบ ขอร๊าบบบ

 
มุมใกล้-มุมไกล จุดสูงสุด ก็อยู่ที่ยอดก้อนหินนั่นแหล่ะคร๊าบ

จะอ้อมกองหินนั้น เพื่อไปชมวิว 270 องศา กับยอดสูงสุด ก็ต้องไต่อ้อมกันแบบนี้แหล่ะฮับ

ดอกหนาด ตัดกับใบอ่อนสีแดงๆ ได้ใจเจงๆ

  
ป๋มอยากจะเรียกว่า"ดอกลูกไก่" จัง            เหมือนดอกเดซี่ ขึ้นอยู่ข้างก้อนหินใหญ่

หลังถ่ายรูปเป็นที่ระลึกกันเสร็จ เราก็ทยอยเดินลงมา ตอนแรกว่าจะพักเที่ยงตรงนี้ แต่ด้วยว่าเดินมาถึงกันเร็วเกินไป เลยเดินต่อกันอีกหน่อยดีกว่า จากยอด 1796 หันไปทิศตรงข้าม 180 องศา ดิ่งขึ้นเขาชันๆอีกฝั่ง จนอยากจะเดิน 5 พัก 10 คือเดิน 5 ก้าว พัก 10 นาทีนะ

  
ในป่าเนี่ยะ เก้าอี้ใหญ่ อยากนั่งตรงไหนก็นั่งตามสบาย

แต่ป๋มก็อาศัยถ่ายรูปไปเรื่อยๆ โดยเฉพาะต้นไม้แถบนี้ มีใส่เสื้อกันเยอะเชียว ถูกใจ๊ ถูกใจ  เดินกันจนถึงสันราบๆ กับดงสาบเสือ เราก็ได้เวลาพักเที่ยงกัน พร้อมหารือเส้นทางกัน

มอสนุ่มหนา เขียวๆ ชอบจังฮับ

"เอนอ้า" ที่นี่ก็มี สังเกตุกลีบดอก  ถ้ามี 5 กลีบ จะเป็น "โครงเครง"

"วิกกี้ ใบสาบเสือเนี่ยะ เค้าไว้ใช้เช็ดก้นตอนไปทำธุระกันนะ"  พี่ 511 บอก
"ง๊า ไม่อาววว ...ใบมันใช้ขยี้ๆ ปิดแผลที่ทากกัดเลือดไหลไม่หยุด ไม่ใช่เหรอ"  วิกกี้ว่า
"ใช่  แล้วใช้เช็ดก้นก็ได้  เค้าดึงใบแบบนี้" พี่ 511 เล่า "เนี่ยะสมัยก่อนเข้าป่าน่ะ ทิชชูไม่มีหรอก ใบสาบเสือเนี่ยะดีที่สุด"

คุยไปกินข้าวกันไป หัวเราะกันไป
จู่ๆ เจ้าเก๋ ก็ถามขึ้นมา " พี่นี่มันใบกะเพรา หรือเปล่าเนี่ยะ" พร้อมกับชี้ไปที่ดงสาบเสือ
"5 5 5 5 5" เสียงหัวเราะเกือบจะพร้อมกัน " เฮ้ยนี่มันใบสาบเสือ พี่ บญ.แกเพิ่งบอกให้เอาไปเช็ดก้นอยู่เล๊ยยยย
"แล้วเย็นนี้จะผัดกะเพราใครจะกินเนี่ยะ" ฮา พวกเราหัวเราะกันอีกรอบ โธ่ก็น้องเป็นเด็กเมือง บินไปบินมาเป็นนางฟ้าอยู่นั่น เลยไม่เคยเห็นต้นกะเพรา

 ลัดเลาะขึ้นเนินแรก ที่เปิดโล่ง ก็อยู่ดงสาบเสือซะแล้ว 

ขาไปเดินเริงร่า  ผ่านดงสาบเสือเต็มเนินกว้าง ยังอดล้อเจ้าเก๋น้อยไม่ได้ "เฮ้ยย ..กะเพราเต็มเลย"
แล้วก็ตื่นตาตื่นใจ กับดงดอกหนาด สีขาว ขาว ดารดาษ ทำให้เนินเขามีเสน่ห์ขึ้นมาอีกเยอะ แต่วันนี้ฟ้าไม่แจ่ม เมฆเยอะมาก ช่วยกรองแสงแดดจ้าๆ ให้เราเดินกันสบาย 
สงสัยเพราะมัวแต่ถ่ายรูป ขากลับเลยไม่ผ่านสันนี้ซะงั้น 55 5 55  อ่านไปเรื่อยๆ นะ เดี๋ยวก็รู้ว่าทำไม

ทิวเขาสลับซับซ้อน ปรากฎในมุมกว้างกว่า 180 องศา

ข้างเทรลก็มีดอกหญ้าแปลกตา ที่ป๋มไม่รู้จักชื่อ แถมสีเดียวกับใบอีก

 
เงยหน้าขึ้นมาก็เจอ ดอกนี้

 
GPS 4 รุ่น บนจุดสูงสุดของยอด จับความสูงใกล้เคียงกัน   บวกนาฬิกาวัดระดับได้อีก 2 เรือน

ผ่านไปถึงยอดสูงสุด  แต่ป๋มกับจูที่เดินปิดท้าย ยัง งง ว่า เฮ้ยยเค้าจะเดินไปไหนกันอีกนั่น  เอ้า ตามไป ก็ตามไป แม้ในใจป๋มจะคิดว่ารอดูอาทิตย์ตกตรงนี้ก็น่าจะพอ ... อ้อ..เค้าไปเช็กความสูงของยอดกัน เพราะแผนที่ทหารบอกว่า ยอดปลายสุดนั่นสูงสุด แต่จีพีเอสจับพิกัดได้ว่า ตรงที่เราอยู่สูงที่สุดแล้ว  1988 ม.รทก. ที่เราไปยืนหนาวกัน

ทุกคนดูลังเล เพราะฟ้าปิด แต่ก็ "รอ" คือคำตอบสุดท้าย  จน 17.40 น. เฮ้ย ไม่เห็นอะไรเลย แล้วทุกคนก็เก็บอุปกรณ์ แต่ยังไม่ทันจะเก็บดี
"เฮ้ย ๆ ๆ ลงมาแล้ว .... อ้าวววว   ดันมีเมฆบังครึ่งล่างอีก " ง๊า ๆ ๆ อุตส่าห์จิบน้ำแก้หนาวรอ

สุดท้ายก็ได้มาแบบเนี๊ยะ