ผ่านมาถึงตอนที่ 3 แล้วสำหรับการเดินป่าเขาหลวง นครศรีธรรมราช ช่วงสงกรานต์ปี 51 ของวิกกี้  วันนี้ต้องเดินให้จบม้วนซะที หลังจากโอ้เอ้ไป 3 วันเพิ่งขึ้นยอดพรหมโลกได้ที่เดียว 
อ๊ะ..อ๊ะ...อะไรนะ  งงเหรอ อ๋อ....ยังไม่ได้อ่าน 2 ตอนแรกใช่ม๊า ถ้างั้น คลิกไปอ่านที่นี่ก่อนเลยคร๊าบบบ  http://www.oknation.net/blog/vickie/2008/04/28/entry-1

วันนี้ วันที่ 4 ของการเดินทางขึ้นเขาหลวง จากฝั่งพรหมโลก เป้าหมายจากยอดพรหมโลก ไปยอด1835 ม.เลือนลางไปทันที หลังเสียเวลาไป 3 วัน ความเป็นไปได้ที่เราหารือกันเมื่อคืน "เราจะเดินไปยอดฝามี แล้วลงที่บ้านวังลุง" เป็นเป้าหมายที่เป็นไปได้มากที่สุด 

เช้านี้ตื่นมาพร้อมกับเสียงคนอื่น ที่ตื่นมาต้มน้ำชงกาแฟกินกัน
"เมื่อคืนนี้ ใครลุกมาทำอะไรหน่ะ"  เสียงใครไม่รู้ทักถามกันขึ้นมา
"วิกกี้ก็ได้ยิน  เสียงเดินเลยหัวเปลไปไม่ไกลเท่าไหร่  แต่ขี้เกียจลุกดูหน่ะ"  ป๋มว่าบ้าง ทั้งที่ยังนอนสลายอยู่ในเปล

"โห...เมื่อคืนนี้ "หมีขอ" ตกลงมา ใกล้ๆ กับเปลผมเลย"  พี่ 511 เดินมาจากเปลที่กางอยู่อีกด้านหลังของแคมป์ "ท่าทางจะตกใจเปลวไฟหน่ะ พอดีตอนนั้นรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา แล้วไฟมันลุกพรึ่บ  ก็ได้ยินเสียงตกลงมาดังแอ่ก"
"ดีนะที่มันไม่ตกใส่เปลพี่" สาวเอ่ยขึ้นมาพร้อมเสียงหัวเราะ

ป๋มเองได้กาแฟมาปลุกถึงเปล ถึงได้ดึงตัวเองออกมาได้ จัดการกาแฟเสร็จก็ล้างหน้าล้างตา ก่อนจะมาช่วยกันทำกับเช้ามื้อเช้า แล้วยังต้องเตรียมเสบียงมื้อเที่ยงอีก

กินข้าวเสร็จก็เติมน้ำกันให้เต็มขวดนะ เป้าหมายข้างหน้าไม่รู้จะมีน้ำหรือเปล่า ข้าวสารและเสบียงที่พร่องไป ถูกแทนที่ด้วยขวดน้ำที่เติมเต็ม เพื่อความไม่ประมาท  เพราะเส้นทางที่เราจะไป  ก็ที่ผาเหยียบเมฆเลยพี่ มีน้ำ  แต่ป๋มจำได้ว่างต้องลงไปเอาลึกมาก แล้วก็ทางชันมากด้วย   แต่ถ้าเราไปทางห้วยน้ำเย็นก็สบายหน่อย มีน้ำแน่ๆ อยู่แล้ว  อยู่ที่เราจะเลือกทางไหน

จากที่พัก... เรา 3 คน วิกกี้ พี่คิด และป้อม อยู่ปิดท้ายเหมือนเคย คราวนี้ ทิ้งห่างกลุ่มหน้าที่ไปกันก่อนราวครึ่งชั่วโมงกว่า เพราะพี่คิดเจอถือหม้อข้าวที่เพิ่งหุงสุกใหม่ๆ   เกือบ 10 โมง เราถึงได้เริ่มออกเดินกัน  จากเร่งเดิน แต่พอเจอสันเขาวิวเปิด ก็อดไม่ได้ ที่จะแวะถ่ายรูป

สันนี้ก็น่าเดิน

หันมาถ่ายขอบเขาอีกด้าน ....  หารู้ไม่ว่า อีกเดี๋ยวก็ต้องเดินข้างเขาเป็นเลียงผากันไป

เราตัดเข้าป่าโบราณอีกครั้ง เพราะต้องย้อนกลับไปทางเก่า  แล้วเสียงกิ้วก้าว ก็ตามมาอีก เมื่อเจอสิงโตพัดเหลือง กับเอื้องสายเสริต  ถึงเมื่อวานจะหลอนไปแล้ว แต่วันนี้มาเจอใหม่ ก็ตื่นเต้นใหม่เหมือนกัน

สิงโตพัดเหลือง  

พัดเหลืองอีกมุม  อันนี้ดูพัดไม่กางมากเหมือนดอกเมื่อกี้  เห็นแล้วนึกถึงพัดหางเหยี่ยวของก๋ง

เอื้องสายเสริต บานรออยู่ข้างทาง

ขอใกล้อีกหน่อยก็ไม่ปฏิเสธ

แถมกล้วยไม้ที่ไม่รู้จักชื่อ อีก 1 ช่อ

"บีโกเนีย" ดาราหน้ากล้องของป๋ม



หน้าตาคล้าย"ช้องนางคลี่"  แต่เป็นต้นๆขึ้นมาจากดิน แทนที่จะเกาะกิ่งไม้

"หญ้าคมบาง" เป็นพืชวงศ์เดียวกับ"กก"

บางช่วงของวิวทิวเขาที่เห็น  "นี่เราอยู่เหนือเมฆนะ  ไม่ใช่แค่เหยียบเมฆ"
ก็ยอดพรหมโลกสูงตั้ง 1631 ม.นี่นา

เดินเลาะมาอีกด้าน เจอกับเป้าหมายที่เราจะไปเยือน ยอด 1600 ม.รทก. หรือยอดฝามี  หากแต่เมื่อเหลือบแลไปด้านข้างสันเขา ทำให้รู้สึกเลยว่า "ใกล้ตา ไกลตีน"  เป็นอย่างนี้นี่เอง  ท่าทางเราจะต้องเดินขึ้นเขา ลงหุบ อีกหลายระลอก กว่าจะไปถึงยอดฝามีได้

แค่เนินอุปสรรคที่อยู่ใกล้สุด ประมาณนี้ ก็แทบแย่

อำลาป่าโบราณพรหมโลก ก่อนจะเดินทะลุถึงหน้าผากมังกร อ้าวไม่มีใคร ท่าทางเค้าเดินไปกันแล้ว  งั้นเราก็ตามไป ย้อนไปตามสันเขา จนถึงจุดที่เราเดินตัดขึ้นจากอีกด้าน นั่นแหล่ะ ดงไผ่คลาน  แล้วก็ตามด้วยเสียงของเพื่อนๆ  "นั่นไง รออยู่นั่นเอง"

ฉกรูปมาจากmultiply ของเจ้าโบว์รัย

เพื่อนๆ ไม่รอเปล่า ตั้งถ่ายเตรียมถ่ายรูปกันเลย  ก็เหลือเราแค่ 3 คน ที่จะต้องยักแย่ ยักยัน ลอดดงไผ่มา  จนสุดท้ายนั่นแหล่ะ เจ้าแอ้มหัวเราะ ชี้เทรลเล็กๆ ข้างๆกันให้ดู "ไม่ต้องมุดก็ได้"
"โหแล้วก็ไม่บอก"    นี่แสดงว่าไม่มีใครมุดเป็นครั้งที่ 2 เหมือนเราเลยดิ  5 5 5 5

พักกันไม่นานก็ไปต่อ  แต่จุดนี้ไป น่าจะเป็นจุดตัดกำลัง เพราะแดดร้อนบางชวง แล้วยังเป็นดงไผ่ล้ม  ที่มีดอกไผ่หนามๆ คอยละมืออีก บางช่วงก็ต้องก้มลอด บางช่วงก็ต้องก้าวข้าม   กว่าจะผ่านช่วงนี้ไปได้ป๋มก็เหงื่อตก

แต่พอหลุดออกมาโค้งเขาอีกฝั่งเท่านั้นแหล่ะ ทิวเขาสวยๆ  ด้านหน้า ทำเอาหายเหนื่อย รีบหยิบกล้องออกมาถ่ายรูป ก่อนที่เมฆจะเปลี่ยนรูปร่างไป

"โบว์รัย" ชี้ให้ดูเส้นทางสันสวยที่เราจะเดินกันวันนี้ นู่น...เป้าหมายลิบๆ ยอด1600ม. หรือยอดฝามี

หลังชี้ชวนกันดูทิวเขา ลูกนั้นลูกนี้ ที่น่าเดินไม่นาน ถึงคราวที่เราต้องแปลงกายเป็นเลียงผา ไต่ตามขอบเขาไปแบบนี้ บางช่วงเหมือนเดินกลางเขา  แต่บางช่วงก็ไม่กล้าปล่อยมือจากต้นไม้เตี๊ยที่ขึ้นอยู่  เพราะเพื่อนคงไม่อยากลงไปเก็บร่างเราเท่าไหร่หรอก

ไต่ไปเป็นขบวน

กองอึพวกเรา เอ้ย...เลียงผา ยังสด ๆ ใหม่ๆ และหลายจุดที่เห็นรอยเท้าของมันด้วย

ถึงเหนื่อย  แต่ก็ยังสนุกสนานยิ้มได้

จุดที่พัก หลังเดินเป็นเลียงผา ไต่ขอบเขาชันๆ ที่ต้นไม้เองยังไม่กล้ายืนต้นสูง ท้าแดด ลม   เราก็มุดเข้ามาอีกด้าน ผ่านต้นไม้ใหญ่ เลยขอนั่งพัก หลบร้อน แล้วก็ดูเทรล ก่อนจะตัดขึ้นยอดสูงสุด  คราวนี้ มูงจริงๆ ขอร๊าบบ  เวลาก็ใกล้เที่ยงเข้าไปทุกที

หากแต่พอขึ้นเป้เดิน   พอหลุดพ้นชายป่าด้านนี้ ก็เจอกับทุ่งหญ้า กับเฟิร์นต้น ใบแหลมๆ กับแดดจัด ในระยะเขาชันๆ ที่เราจะต้องไต่ขึ้นให้ถึงยอด ซึ่งแน่นอน ....  ยังไม่ใช่ยอดฝามี  ตรงนี้แค่เขาวงกต  หลอกล่อให้ดูเหมือนใกล้  แต่ที่ไหนได้ ขึ้นแล้ว ก็ต้องลง  แต่ก่อนลง ขอมุดเข้าไปนั่งพักจิบน้ำซะก่อน ตอนนนี้ แอ้มเอากล้วยตากที่เหลือ ออกมาแบ่งกันกิน คนละลูกสองลูก เรียกกำลังกันก่อน เพราะเราจะยังไม่พักกินข้าวเที่ยงที่จุดนี้  
"พี่คิด  สิงโตพัดเหลืองอีกแล้ว"  บอกพร้อมกับชี้ให้ดู  ขนาดว่าถ่ายมาเยอะแล้ว พี่คิดยังอดไม่ได้เปลี่ยนเลนส์ ก่อนจะเก็บภาพ  ส่วนป๋มเหรอ ตอนจะขึ้นเป้ก็เปลี่ยนใจ ขอถ่ายแมลงตัวใหญ่ สีแปลกตา ที่พี่คิดชี้ให้ดูมั่ง

แมลงตัวนั้น

จากจุดที่เราพักนี้  ตอนแรกนึกว่าจะได้เดินไปตามสันเขาเสียที ที่ไหนได้  ตัดดิ่งลงข้างทางไปนู่น  
"ป๋มไม่ชอบเดินลงเลย  เพราะลงลึกเท่าไหร่ ก็ต้องขึ้นสูงเท่านั้น" ป๋มออกปากทุกที ที่ต้องเดินลงหุบลึกๆ  โดยที่ยังไม่ถึงจุดหมายที่เป็นสันเขา หรือยอดเขา

แต่ระหว่างทางเหนื่อย ก็ยังได้ภาพดอกไม้ป่า แปลกตา

ไม่นาน ก็ต้องโผล่ออกมาขอบเขาอีก

"เฮ้ยยย ไอ้มุมนี้ เมื่อกี้เราก็มองมาจากเนินขาลูกข้างหลังนั่นนินา"
"แล้วเราจะต้องเดินแบบนี้ไปอีกนานมั๊ยเนี่ยะ"
ป๋มกับป้อมผลัดกันพูด ด้วยตอนแรกของความสวยงาม ถูกแทนที่ด้วยแดดร้อนๆ

แต่พอมองไปข้างหน้า หรือหมู่เพื่อนเดินเรียงกันขึ้นไป  ก้เอาน่า วางเป้ ถ่ายรูปกันอีกสักยก จะเป็นไร  สวยดี...

เริ่มใกล้ความจริงเข้าไปทุกที แต่ก็ไม่วายต้องมุดๆ เข้าดง  ก่อนจะวกมาตามเส้นทางเลียงผากันอีก  และท้ายที่สุดก็ถึงทางชันช่วงสุดท้าย ขณะที่ตอนนี้เวลาปาเข้าไปเที่ยงแล้ว  

สันเขา ที่ทอดตัวชันขึ้นเบื้องหน้า  .... นั่นหล่ะ เป้าหมาย ยอด1600 ม. หรือ ยอดฝามี

แดดร้อน  อ่อนแรง เหนื่อยล้า

เบื้องหน้า ภูผา สูงใหญ่

แรงฮึด อีกเฮือก ในใจ 

ไม่มีเขาไหน สูงเกินเข่าเรา

ระหว่างที่ตัดขึ้นทางชันนี่เอง ที่ป๋มเจอกับต้นไม้ใหญ่ที่มีมอสขึ้นเต็ม ทำให้จำได้ว่า ต้นเดียวกับที่เคยไปถายรูปมาเมื่อคราวก่อน  แสดงว่าป๋มเดินเลย ทางที่ตัดขึ้นมาจาก"อ้ายเขียว-หนานระฟ้า" มาแล้ว
"เจ้นี่ เดินไม่จำทางเลย"  เสียงพี่คิดว่ามา
"เออ จริงแฮะ  แต่เริ่มจำได้แล้ว เพราะตรงนี้หยุดถ่ายรูป"  โหยยยจากจุดนี้  ป๋มได้แต่คิดในใจ  มันยังอีกกว่าครึ่งชั่วโมงเชียวหล่ะ กว่าจะถึงยอดฝามี 

จาก 3 คนปิดท้าย ตอนนี้มีเพิ่มเป็น 5 คน ที่มานั่งหอบด้วยกัน เพราะหมดแรง เสียงนกเล็ก ๆ มาทักทาย จนอดเหลียวมองหาไม่ได้ เห็นรูปลักษณ์รู้ได้แค่ว่า เป็นนกกินปลี แต่ชนิดไหนก็จนปัญญาจะบอก ฮี่ๆ 

"ดูดิ  นกพวกนี้ พอเห็นเราเหนื่อย นั่งพัก ทำเป้นมาร้องเยาะเย้ยอยู่ใกล้ๆ" ป๋มเอ่ยขึ้นมากลบเสียงหอบหายใจ 

ตอนนี้ขนมที่มีในเป้ก้แบ่งออกมากินซะหน่อย จะได้มีแรงเดินอีกหน่อย หลังพักพอแรง ก็เริ่มเดินกันต่อ  ไม่นานนัก ก็เห็นทางเลี้ยวลงผาเหยียบเมฆ  แต่ยังก่อน วกไปทางขวาหน่อยก็เจอกับพรรคพวกที่จับพิกัด นี่แหล่ะ จุดสูงสุดของยอดฝามี  หลังพูดคุย ถ่ายรูปกันพักหนึ่ง  เราหลบร้อนลงมาข้างทาง เพื่อกินข้าวเที่ยง

"วิกกี้ จากตรงนี้ไปผาเหยียบเมฆ ใช้เวลาเท่าไหร่"  พี่ 511 ถามขึ้น ด้วยเพราะรู้ว่าป๋มเคยผ่านเส้นทางนี้มาก่อน  เจ้าแอ้มก็มาเหมือนกัน แต่ก็นานแล้ว แถมบอกว่า ไม่ต้องถามเพราะเดินตามอย่างเดียว
"โห  เอาเป็นว่าถ้าเดินช้าๆ  (ถ่ายรูปไปด้วยแบบป๋ม) น่าจะราวชั่วโมงครึ่ง  แล้วแต่สปีด"

"แล้วถ้าไปห้วยน้ำเย็นหล่ะ"  พี่ 511 ยังถามต่อ เพื่อวางเทรลว่าเราจะไปทางไหนกันดี
ด้วยเพราะห่วงเรื่องน้ำด้วย แล้วก็ห่วงเรื่องที่พัก  เนื่องจากเราเป้นพวกขาจร  ก็ไม่อยากกวนใจขาจริงที่เค้าอาจจะจัดทริปขึ้นมาตามเส้นทางปกติอยู่ อีกทั้งไม่อยากเปิดจุดนอนใหม่ ให้ระคายเคืองเจ้าของพื้นที่ ที่แว่วเข้าหู ช่วงที่ป่มโทรศัพท์ถามไถ่คืนก่อนกับสัญญาโทรศัพท์ที่ขาด ๆ หายๆ จนคุยไม่รู้ความ

"คงราว 3 ชั่วโมง แต่ตอนนั้นมันหลายปีมากแล้วที่มา แถมเดินช้าโคตรๆ อีก" เพราะจากจุดที่พักกินข้าวเที่ยง ไม่ไกลจากยอดฝามี  เราก็เดินจนเกือบ 4 โมงเย็นถึงแคมป์พักที่ห้วยน้ำเย็น  แต่พี่จากผาเหยียบเมฆ  เราเดินอีกครึ่งวันก็ออกชายป่าได้แล้ว  แต่ถ้าห้วยน้ำเย็น จะเดินนานกว่ามาก เพราะจำได้ว่าที่เค้าพูด ๆ กัน มีบางทริปกว่าจะออกไปถึงวังลุงก็ปาเข้าไปเกือบจะตกรถ
  

มุมมองที่คุ้นเคย

แล้วที่สุด  ตอนแรกตั้งใจไปห้วยน้ำเย็น เพราะห่วงน้ำมากกว่า  แต่ก็ตัดลงผิดเทรล เพราะความจำไม่แม่นของป๋มเอง ที่เกิดลังเล ว่าไปทางขวา หรือซ้ายละหว่า พอเดินไปหน่อย ก็ให้พี่สาคร ขุนส่า แซงขึ้นไป ตามด้วยคนอื่น ป๋มเองลงมาเดินท้ายๆ ดีกว่า หากแต่เดินไปไม่นาน ก็รู้ว่าผิดเทรล แต่ก็ไม่รู้จะเรียกอีกกลุ่มยังไงดี 5 5 5 5
"ไปเถอะ ผาเหยียบเมฆก็ได้ น้ำพออยู่แล้วหล่ะ  วันพรุ่งนี้ก็ได้เดินน้อยหน่อย" พี่คิดว่า
"อืม  ก็ดีเหมือนกัน เพราะห้วยน้ำเย็น  ป๋มผ่านไปนานมากแล้ว  จากห้วยน้ำเย็นออกชายป่า ก็จำเส้นทางไม่ค่อยได้ รู้แต่เดินตัดน้ำตกใหญ่ แล้วก็ไกลมากๆ คราวก่อนป๋มเดินจากห้วยน้ำเย็นออกชายป่าหน่ะ 2 วัน แบบสบายๆ ไปนอนบนลานหินใหญ่ๆ ที่หนานตาทบ ใกล้ชายป่า

ขณะเดียวกัน ในใจก็คิดว่า พวกเราคงถึงผาเหยียบเมฆเร็วอยู่แล้วหล่ะ ถ้าเจอกลุ่มนักท่องเที่ยวพักอยู่  เราก็เดินต่อกันไปเลย  ให้ลงไปถึงแหล่งน้ำด้านล่าง ที่มีอย่างน้อยก็ 3-4 จุด ก่อนออกชายป่า
สุดท้ายเราก็ถึงผาเหยียบเมฆในเวลาราวบ่าย 3 โมงกว่าไม่มากนัก  แล้วที่สุด ทุกคนก็ลงความเห็นว่า เราควรเดินต่อลงไปหาแหล่งน้ำข้างล่างกันเลยดีกว่า  

ลานหินเล็กๆ มุมล่างขวา ที่ได้ชื่อว่า "ผาเหยียบเมฆ"

ก่อนออกเดินทางจากจุดนี้ แสงแดดส่องลงในหุบพอดี เลยขอโอ้เอ้ถ่ายรูปอีกหน่อย
อย่างว่าแหล่ะ มัวแต่ถ่ายรูปแดดลงสวยๆ เลยต้องเดินปิดท้าย ไต่ทางชันขึ้นอีกฝั่งของ ผาเหยียบเมฆไป  ทางชันๆ สันแคบๆ  ไม่นานก็เจอก๊วนรออยู่ตรงสันเขา
"5 5 5 5  ถ้าเจอทางคงไม่รอหรอก"  พวกเราดักคอ  
"ข้างหน้าอีกราว 200 เมตร มันมีทางแยกไปขวากับซ้าย  เราจะไปทางไหนกันดี"  พี่511 ถามขึ้น  ผิดปากว่าซะเมื่อไหร่ คิกๆ

"คราวที่แล้วป๋มเลาะไปทางขวาเรื่อยๆ นะ ไม่ไกลหรอก  อีกราว 2 ชั่วโมงก็เจอแหล่งน้ำแรก"  ป๋มว่าหลังจากที่ความจำกลับคืนมา

ว่าแล้วพวกเราก็ไปกันต่อ เลาะตามขอบเขาเหมือนเคย  แต่คราวนี้ไม่ต้องเป็นเลียงผาแล้ว เข้าป่าดิบๆ ก่อนจะเดินลง ลง ลง ดิ่งลง เรื่อยๆ เรา 3 คนเร่งจ้ำตามกลุ่มหน้าที่ออกตัวไปก่อน แต่ก็ยอมเสียเวลาหยุดถ่ายรูปบ้างในมุมที่ชอบ

เสียงนก  เสียงลม เสียงแมลง กับดงต้นไม้ใหญ่ ให้ความรู้สึกของความเป็นป่าที่สมบูรณ์ เรายังคงเดินดิ่งลง ๆ ๆ  ช่างดูโหดเชียวถ้าเป็นขาขึ้น เพราะมันก็จะขึ้นอย่างเดียวเหมือนกัน   หลายมุมในจุดนี้ที่ชอบใจ แต่ก็ถ่ายรูปไม่มากนัก  ด้วยเพราะเวลาคล้อยบ่ายแก่ๆ เข้าไปทุกที  ตอนนี้ 5 โมงกว่าแล้ว 
"ตาจริงป๋มว่าไอ้ที่เดินมา 3 วัน ยังไม่เท่าวันนี้เลยนะ"

ยังอีกไกลเอาการกว่าจะถึงจุดที่มีน้ำ  จน 6 โมงนั่นแหล่ะ ถึงได้เจอกับอีกกลุ่มที่รออยู่ใกล้แอ่งน้ำซับเล็ก ๆ เพื่อถามไถ่ว่าจะเอายังไงต่อไป

 "โห รอเป็นชาติเลย"  เสียงเพื่อนแซวขึ้นมา
"อ่ะแน่หล่ะ ป่มก็ต้องเดินดื่มด่ำกับธรรมชาติบ้างซิ มาเที่ยวนะเฟร้ย" วิกกี้ว่า

"ผมว่าถ้าเดินอีกนิดเดียว ก็ออกชายป่าไปเลย ดีกว่ามั๊ย แล้วก็ไปกินข้าวเย็นในเมือง ดีกว่านอนในป่าอีกคืน กว่าจะถึงจุดที่มีน้ำ กว่าจะทำกับข้าว หุงข้าว ก็มืดเหมือนกัน"  ผู้นำทริปเอ่ยขึ้น

"วิกกี้ว่า พักในป่าเหอะ จากตรงนี้ ไม่เกินครึ่งชั่วโมง ก็ถึงลานหินใหญ่  พักได้ มีน้ำทำกับข้าว มีน้ำให้นอนแช่เล่นด้วยนะ"  ป๋มเอ่ยขึ้นด้วยเพราะยังอยากใช้เวลาอยู่กับป่า แล้วที่สำคัญ เท้าป๋มมันชักเจ็บขึ้นทุกขณะ

"งั้นก็ตามนั้น"  แล้วเราก็ไปกันต่อ ราวครึ่งชั่วโมงจริงๆ ที่ได้เจอจุดที่พัก ที่เราหลายคนเห็นตรงกันว่า น่าพักที่สุดแล้ว หลุดจากนี้ก็ออกชายป่า 
ว่าแล้วก็จัดการวางเป้ ผูกเปล  แต่ป๋มขอวางเป้ แล้วแช่น้ำก่อนเลย ให้เย็นกาย เย็นใจ  อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็มาเตรียมอาหารมื้อเย็น  ช่วยกันคนละไม้คนละมือ 

"เฮ้ย พี่511 ไปไหนแล้วหล่ะ  ให้แกมาสอนผูกเงื่อนดอกไม้จีนหน่อยดิ๊" ป๋มแซวดำเกิง ที่เป็นลูกศิษย์ที่ดีของพี่เค้า ในคราวไปโดยตัวด้วยกัน
"พี่แกไม่อยู่  แด๋วผูกเอง" ดำเกิงรับคำ... ผูกไปผูกมา "เจ้ทำไมต้องผูกด้วยวะ"
"ก็ตอนนี้รอน้ำเดือด อยู่ว่างๆ ก็ผูกไปเหอะ จะได้น่ากิน" ก็จะต้มแกงจืดวุ้นเส้นนินา  

หลังมื้อค่ำ เรามารวมกลุ่ม นั่งคุยกันสัพเพเหระ เกี่ยวกับเรื่องเที่ยว ปัญหาต่างๆ แต่ละพื้นที่ที่เกิด หรือผลกระทบ  มีทั้งเรื่องฮาๆ ขำกลิ้ง กับบางเรื่องที่ฮาไม่ค่อยออก คืนนี้กว่าจะนอนเลยปาเข้าไปก็ดึกโข 

เช้านี้ ตื่นขึ้นมากับบรรยากาศดี ริมน้ำ ที่ป๋มช๊อบ ชอบ เลยโอ้เอ้กันอยู่นาน สองนาน เพราะจากจุดนี้ไม่เกิน 2 ชั่วโมงก็พ้นชายป่า เลยใช้เวลาเดินลัดเลาะตามธารน้ำย้อนกลับขึ้นไป  ถ่ายรูป เก็บบรรยากาศซะหน่อย  อืมมม หินก้อนสวยๆ  ด้วยมอสปกคลุม 

มหาสะดำ หรือเฟิร์นต้น

 

แต่แล้วก็ใช่ว่า จะเดินกันแค่ 2 ชั่วโมง กลายเป็นว่า เราเดินออกไปทางสวนยางเก่า  อ้อม ๆ ๆ เอาการ พี่ขุนส่า พี่สาคร และหนุ่ม ตะโกนถาม คนที่ออกมากรีดยาง เพื่อความมั่นใจ  "โอเช เส้นนี้แหล่ะ"

ราวบ่ายโมง  เราก็ออกมาถึงเส้นทางสู่บ้านวังลุง รถตู่มารออยู่ก่อนแล้ว  เจอผู้คนที่มาเล่นน้ำตกไม่มากนัก  เจ้าหน้าที่ชมรมท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์บ้านวังลุง อยู่กันหลายคน ซึ่งพี่ลูกหาบของเราก็ดูจะรู้จักมักคุ้น กันดีก็มีพูดคุยทักทายพร้อมทำความเข้าใจ บอกเล่าถึงการมาเยือนของเราให้ได้รู้ทั่วถึงกัน

"น้องมาทางไหน"  พี่คนหนึ่งถามป๋ม

"มาจากทางพรหมโลกค่ะ เดินมาทางผาเหยียบเมฆ แล้วก็เดินรวดเดียวลงมาเลย มานอนที่ต้นน้ำวังลุงค่ะ แบบไม่ได้แพลนล่วงหน้าเลยพี่  เลยไม่อยากพักข้างบน" ป๋มตอบกลับไป  จากนั้นก็พูดคุยทักทายนิดหน่อย แล้วยังไปขอให้พี่เค้าชาร์ตแบตฯ มือถือให้อีก
น้ำใจ ความเอื้อเฟื้อที่ได้รับจากคนพื้นที่ฉันท์มิตร ยังคงมีอยู่เสมอ ณ ที่แห่งนี้ 

เราปิดฉากอำลาเขาหลวง กับทริปเดินป่า 5 วัน 4 คืน ตอนบ่ายคล้อยของวันที่ 16 เมษายน 2551 หลังไปร่ำลาพี่บ่าว พี่ขุนส่า พี่สาคร และน้องหนุ่ม  ก็มุ่งหน้าเข้าเมืองคอนไปไหว้พระบรมมหาธาตุ ก่อนจะมุ่งหน้ากลับกรุงเทพฯ เพื่อทำงานกันต่อ ท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก
"5 วันที่เราเดินป่าไม่เจอฝนสักหยด แต่พอลงมาเท่านั้นแหล่ะ ฝนตกหนักมากๆ  เหลือเชื่อจริงๆ
หรือเป็นเพราะที่พี่ฯ เค้าไปไหว้ที่ศาล ตรงน้ำตกพรหมโลก ก่อนขึ้นกันนะ .....

หมายเหตุ **  อ่านไปแล้ว 3 ตอน  แต่ป๋มก็อยากนำเสนอ เรื่องราวกับภาพถ่ายสวยๆ เจ้าของภาพหลายภาพที่ป๋มหยิบยืมมาลงประกอบเรื่องด้วย  ....   คลิกไปชมเลยฮับ http://board.trekkingthai.com/board/show.php?Category=trekking&redirect=force&forum=29&No=123655&page=1

ติดต่อขึ้น เขาหลวงยอดพรหมโลก
ชมรมบ้านมนุษยชาติรักษ์เขาหลวง ...พี่บ่าว(อมร)
โทรฯ 087-272-9964   เบอร์บ้าน 075-396523
อีเมล์ mountain1631@hotmail.com