กลางสายน้ำ ใกล้ชายป่า อ.เวียงสระ (มั้ง) จ.สุราษฎร์ธานี 
อ้อ...ป๋มคนหันหลัง                       ภาพโดย : Vectra

พอดีไปเปิดเจอกระทู้เก่าๆ ของเพื่อนที่เคยไปร่วมเดินทางสายป่า ณ  อช.ใต้ร่มเย็น  จ.สุราษฎร์ธานี กับเส้นทางเดินป่า 5 วัน 4 คืน  เริ่มจากเป้าหมายเดินเชื่อมเส้นทางระหว่างปลายแตะ-เขานันเมีย - เขาหนอง ไปสันเย็น ลงน้ำตก 357   แต่เพียงแค่ผ่านไป 2 วันเศษ เราก็ไปนั่งกินข้าวเที่ยง กลางธารน้ำตก ชายป่าต้นน้ำกรุงชิง จ.นครศรีธรรมราช พร้อมกับสรรพเสียงที่จับความได้ว่า "หลง"  เราต้องย้อนกลับขึ้นสันเขา  แล้วหาทางตัดกลับฝั่งสุราษฎร์ 

แน่นอน ไม่มีการถอยหลัง  เราเดินหน้ากันต่อไป กับอีก 1 คืน ที่ยังอยู่ในเส้นทางก่ำกึ่งระหว่าง นครศรีธรรมราช กับสุราษฎร์ธานี  กับเส้นทางป่าดิบ ... ดิบ 

ดิบ...กระทั่งสัตว์ป่าเล็กๆ อย่างกระจง เดินตามเข้ามาตามเสียงเป่าใบไม้ ในขณะที่พวกเรานั่งเงียบคอยดู  แม้จะเงียบกันไม่ได้นาน

ดิบ...ขนาดได้เห็นร่องรอยสัตว์ป่า ที่หลายคนมักถามว่าเข้าป่าไม่กลัวเจอ"เสือ"เหรอ 

ดิบ...ขนาดมีเรื่องลี้ลับ ที่ก่ำกึ่งระหว่างจริงกับไม่จริง

แต่พวกเราทั้งหมด ก็ลัดเลาะตัดกลับเส้นทางสุราษฎร์ธานี  แม้จะไปลงคนละจุดหมายปลายทางกับที่ตั้งเป้าไว้ ขึ้นจากนาสารไปลงเอาที่เวียงสระ ส่วนรถไปรอรับอยู่ที่น้ำตก 357

และไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ...... เพื่อน  เส้นทางสายป่า และสายน้ำที่ใช้ประโยชน์ทั้งดื่มและอาบ  ก็ยังอยู่ในความทรงจำ 

ลานจอด ฮ. เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าภูหลวง
ป๋มเหรอ...ใส่เสื้อเหลือง        ภาพโดย : ลุงเอก

ยามเข้าหน้าฝน ป๋มมักคิดถึงเจ้า "เปราะภูสีชมพู"  ดอกไม้เล็กๆ ที่กลีบดอกดูจะเปราะบาง แต่กลับอดทนตากสายฝนอย่างเหลือเชื่อ 

เปราะภู มีขึ้นหลายที่  แต่ถ้าเป็นดอกเปราะภูสีชมพู ป๋มเองก็ยังไม่เคยเห็นที่ไหนมี แล้วดูจะมากมายเป็นดงเหมือนที่"ภูหลวง" จนอดไม่ได้ ต้องขอเจ้าหน้าที่ไปเดินถ่ายรูป จนหลายคนบ่นว่า อยากจะอ้วกเป็นเปราะภูสีชมพูแล้ว...อ้อ..ป๋มเองก็เผลอบ่นเหมือนกัน   ฮา  

เพราะงั้นเลยนำรูปที่เราไปถ่ายเล่นกัน ตรงลานจอด ฮ. ด้วยไอเดียบรรเจิดของเพื่อน "เราน่าจะลองไปนอนเรียงตามอักษร H แล้วถ่ายรูปกันดีกว่า" 
ไม่รู้ว่า ถ้า ฮ.จะมาลงจอดจริงๆ เห็นอักษรแบบนี้  จะกล้านำเครื่องลงจอด  หรือจะส่งสัญญาณ mayday! ขอความช่วยเหลือดี

เดินพล่าน ที่ภูหลวง                  ภาพโดย : ลุงเอก

ทริปนี้ เดินถ่ายรูปกันสบายๆ ๆ เพราะทั้งภูหลวง มีแค่พวกเราไม่ถึง 10 คน ถ้าไม่นับรวมเจ้าหน้าที่  พวกเราเดินเล่นถ่ายรูปกัน จนเหมือนเป็นบ้าน  ปีนป่ายต้นไม้ ก้อนหิน แม้จะเป็นทริปที่ดูสบายๆ แต่ทำไมเราชอบทำให้ชีวิตลำบาก ก็ไม่รู้

"ชาติที่แล้วทำกรรมอะไรไว้เนี่ยะ ถึงเที่ยวสบายๆ แบบชาวบ้านเค้าไม่เป็น"  มักเป็นประโยคที่เราหยิบยกมาคุยกันฮาเฮ

ก็เพราะขนาดเป็นทริปสบาย เรายังหาเรื่องลำบากกันจนได้ เหลืออย่างเดียวที่ไม่ต้องวิ่งหนีช้างป่า ที่แอบมาอาละวาดเตะท่อน้ำตอนกลางคืน จนพวกเราไม่มีน้ำใช้ไป 1 วัน

แล้วก็ให้โหยหาทุกครั้งไป เมื่อถึงคราวต้องเดินทางกลับ
"ความสุข...มักหยิบได้แค่เอื้อม  แต่ทำไมความทุกข์...เอื้อมใกล้กว่า(ฟระ)"
ความคิดที่ผุดพราย แม้ไม่ชอบใจนัก แต่ก็ต้องหาทางขจัดออกไป เพราะบางที....เราเลือกได้จำกัดยิ่งนัก