แล้วก็ได้ฤกษ์ซะที ที่จะเขียนถึง อุทยานแห่งชาติน้องใหม่ ที่เพิ่งได้รับการประกาศ ยกระดับชั้นเป็นอุทยานแห่งชาติอย่างเป็นทางการไปหมาดๆ หลังอนุมัติร่างกฤษฎีกาประกาศ เมื่อวันที่ 21 สิงหาคม 2551  ขนาดที่ เจ้าของพื้นที่เองยังงง ๆ อยู่ เพราะที่ผ่านมา มีแต่ที่ทำการหน่วยย่อย ยังไม่มีที่ทำการอุทยานอย่างเป็นเรื่องเป็นราว   ... วันที่ไป เราก็ยังถกกันว่า ตกลงได้เป็นอุทยานแห่งชาติแล้วหรือยัง....อิทธิฤทธิ์เจ้เป้า จริงๆ .... ฮา

กำหนดเดินทาง 13-14 กันยายน 2551 ออกเดินทางคืนวันศุกร์ 12 กย.
จากกทม. เพื่อนพ้องนัดเจอกันที่บิ๊กซี สะพานควาย สถานที่คุ้นเคย  ซื้อข้าวของเสร็จ ก็ได้เพื่อนใจดี แวะมารับถึงหน้าที่ทำงาน ก่อนเดินทางไปทางภาคตะวันออก ตามเส้นทางบางนา-ตราด สถานที่เป้าหมาย อ. อ.แก่งหางแมว จ.จันทบุรี  แต่ระหว่างทาง แวะรับพี่ 511  ที่แยก อ.แกลง จ.ระยอง อีก 1 คน ... ไม่ได้เดินป่ากับพี่เค้าก็นานเอาการ เพราะหลังๆ พี่แกถนัดแต่โรยตัว

หลักพักเหนื่อยชั่วครู่ เราก็ออกเดินทางกันต่อ เลี้ยวเข้า อ.แก่งหางแมว ชายขอบจังหวัดจันทบุรี ตอนนั้นดึกแล้ว ดูเหมือนทั้งถนนมีรถเราแล่นกันอยู่ 2 คัน สองข้างทางเป็นป่ายางต้นสูงๆ ให้ความรู้สึกว่า "น่ากลัวจัง"  เพราะมันมองไม่เห็นอะไรเลย นอกจากความมืด ...ทะมายรู้อ่ะเหรอ ก็ตอนนี้ตื่นขึ้นมาพอดีอ่ะจิ

ถึงปากทางเข้าหน่วยย่อยที่ทำการเขาสิบห้าชั้น  เจอพี่เจ้าหน้าที่เฝ้าหน้าด่าน  ที่เราติดต่อเอาไว้ล่วงหน้าแล้วว่าจะมาดึกๆ เราเลยได้เข้าไปหาที่หลับที่นอนกันด้านใน บริเวณศาลาที่พัก(นักเดินทาง) พอรถจอดพวกเราไม่พูดพล่ามทำเพลง หยิบฉวยเป้ จากรถ ต่างจับจองมุมใครมุมมันกางเปลนอนเอาแรง  ส่วนป๋มอ่ะเหรอเห็นมีเปลกางอยู่แล้ว ถามพี่เจ้าหน้าที่ได้ความว่า เป็นของตชด.เค้ากลับไปแล้ว ไม่ได้เก็บ  "งั้นป๋มยึดต่อละกันนะ"  แล้วก็ลงนอนก่อนใคร แม้เปลจะดูตึงๆ แกว่งๆ แต่เพราะไม่ใช่คนนอนดิ้น เลยไม่ห่วงว่าจะตกเปล ...ไม่ต้อง-งง คร๊าบบบ นอนเปลก็ดิ้นได้ นอนตะแคงได้ นอนคว่ำก็ได้ เรียกว่าพลิกตัวไป 360 องศาหล่ะกั๊บ  แถมหลังไม่ต้องไปนอนกับหินหรือดินให้เจ็บหลังด้วย อิ อิ

หลังจากลงเปลหลับกัน ไม่นานก็สะดุ้งตื่น เพราะฝนตก จนเพื่อนป้อมที่ไปกางเปลตากน้ำค้างอยู่อีกฝั่งของศาลาต้องย้ายเปลเข้าร่ม ผูกเปลใหม่ สักพักก็เข้าสู่ความสงบ ....

"เฮ้ย....เฮ้ย..." ป๋มสะดุ้งตื่น เพราะได้ยินเสียงจากเปลเจ้าป้อม มองฝ่าในความมืดไปยังต้นเสียง ที่อยู่เยี้ยงเปลป๋มไปไม่มากนัก

" เฮ้ย...."  เสียงป้อมร้องขึ้นอีกครั้ง ส่วนป๋มร้องเหมือนกันแต่เป็นในใจ พร้อมกับพยายามเพ่งมอง เมื่อเห็นเงามืดทาบลงบนมุมเปล สักพักก็ได้ยินเสียงงึมงำจากเจ้าของเงามืด

"โอ๊ย ...  อะไรเนี่ยะ จะไปทางไหนหล่ะเนี่ยะ" เสียงที่ได้ยิน พร้อมกับเงาดำวูบวาบบอกให้รู้ว่าเป็นผู้ชายที่ท่าทางจะเมาเหล้า แล้วเงาดำก็มุดใต้เปล เดินเข้ามาในศาลา ที่ระโยงระยางไปด้วยเปล พร้อมเสียงบ่นงืมงำ 5 5 5 จากนั้นป๋มก็เข้าใจว่าเจ้าของเงาดำที่ว่า น่าจะเดินทะลุออกศาลาอีกด้านไป กระทั่งเช้า ตื่นมาถึงได้รู้ว่า  นั่นเจ้าของเงาดำ ยังโงนเงนอยู่  พวกเราจับกลุ่มคุยกันถึงเหตุกาณณ์เมื่อคืน ถึงได้รู้ว่า เจ้าของเงาดำ มุดเข้าไปนอนบนเก้าอี้ ใต้เปลเพื่อนป๋มอีกคน

"ที่นี่ที่ไหนเนี่ยะ  หลงทางมาเนี่ยะ มีคนเอามาส่ง แล้วก็หายไปไหนไม่รู้"  เจ้าของเงาดำบอกกล่าวกับพวกเรายามเช้า

"อ้าว ...  แล้วพี่มาจากไหน และจะไปไหน" 
"ไม่รู้  มีคนพามา"
"แล้วพี่จะไปไหนหล่ะ"
"จะกลับบ้าน แต่หลงทางเนี่ยะ"
"เอางี้  เดี๋ยวเราจะออกไปตลาด พี่ติดรถไปลงข้างนอกก็ได้"

จนถึงตลาดนั่นแหล่ะ ถึงได้รู้ว่า จริงๆ เค้าก็เป็นคนละแวกนั้น แต่ดันเมา พวกพาเข้าไปส่งไว้ในหน่วยนู่น เลยคิดไปว่าหลงทาง ....เฮ้อ  โล่งอกแทน

แล้วเราก็เข้าไปนั่งจิบกาแฟชง ที่รสชาติหวานเจี๊ยบ  ขนาดย้ำแล้วย้ำอีก ไม่เอาหวานนะ ... แล้วไม่หวานเปล่า ยังปล่อยสีติดปากติดลิ้นอีก จนทนจิบไปได้หน่อยเดียว
"จะไปไหนกันหล่ะเนี่ยะ"  แม่ค้ากาแฟถาม
"ไปน้ำตกสิบห้าชั้นค่ะ ขึ้นเขาเข้าป่าเลย" 
"ผมอยู่ที่นี่ ยังไม่เคยไปเลย  ที่นี่มาลาเรียเยอะนะ"  สามีแม้ค้าบอก "เนี่ยะแฟนผมเป็นมานับสิบครั้งแล้ว ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่นี่"

"โอว แม่เจ้า ขนาดนั้นเชียวเหรอ"
"เค้าว่า ถ้าเป็นมาลาเรียที่ไหน ต้องมาแก้ที่นั่นนะ"  พี่จืดสำทับมาอีก ...

เง้อ ...ป๋มมะอยากต้องกลับมารักษาที่แก่งหางแมวหรอกนะ ....ขอเหอะ

**********************

   ปล.  แด๋วค่อยเข้ามาอ่านกันใหม่นะกั๊บ ป่มยังเขียนไม่เสร็จ แต่ลองโพสต์เย้ยโอเคที่เดี้ยงดู  ดันโพสต์ได้ ว่าจะปิดไปเขียนใหม่ก็เสียดาย เพราะได้เลขสวย  เบิ้ลหมดเลยอ่ะ วันที่ 11 เดือน 11 เวลา 22.44.22

แล้วมาติดตามต่อนะกั๊บ