"ม่อนทูเล" ทิวเขาสูงชายขอบประเทศไทย ฝั่งตะวันตก  ชื่อนี้ไม่มีอยู่ในสารบบแผนที่ประเทศไทย หรือแผนที่ Goolgle Earth หรือแม้แต่แผนที่ทหาร เพราะเป็นชื่อที่ชาวบ้าน"แม่จวาง" ต.ท่าสองยาง อ.ท่าสองยาง จ.ตาก ใช้เรียกขานยอดเขาสูงแห่งนี้

ความจริงเป้าหมายของการเดินทางของเราในครั้งนี้ ไม่ใช่ม่อนทูเล  หากแต่เป็น "ม่อนคลุย" ชื่อที่ชาวบ้าน"ทีชอแม" ใช้เรียกขาน และเพื่อนป๋มก็ไปเจอโดยบังเอิญ หลังเดินทางเยือนน้ำตกสวยงามชายแดนท่าสองยาง "น้ำตกขุนเหว่ย" ที่ทำเอาป๋มตาร้อนไปหลายวัน หลังจากที่ได้เห็นรูปงามๆ 

แต่เสียดายไม่นาน เพื่อนก็จัดทริปให้ไป เส้นทางไม่ไกลกันนัก "เส้นนี้ทะเลหมอกปลายฝนต้นหนาวแบบนี้ น่าจะสวย  ทริป"ม่อนคลุย" 22-24 พย.51  เลยเกิดขึ้น  ซึ่งป๋มเองก็พยายามทำตัวให้ว่างถึงว่างที่สุดจะได้ไม่พลาดอีก และก็ให้น่าแปลกใจ ที่ช่วงวันที่นี้ ป๋มมักได้เข้าป่าแทบทุกปี เออ... วันเกิดเพื่อนด้วย

เช้าวันเสาร์ที่ 22 พย.คณะของเราก็ไป ป้วนเปี้ยน ซื้อเสบียงกันที่ตลาดแม่สอด จ.ตาก ก่อนจะลัดเลาะไปตามถนนชายแดน มุ่งสู่ ต.ท่าสองยาง อ.ท่าสองยาง จุดหมายปลายทาง ไม่ห่างจากแม่สะเรียงสักเท่าไหร่  ป๋มชอบนะ ถนนเส้นนี้ เงียบสงบ รถน้อย แต่ไม่น่าจะเหมาะกับการขับรถกลางคืน 

ด้วยความเป็นทริปสำรวจ ทุกครั้งของการเดินทาง เราพร้อมปรับเปลี่ยนแผน หรือเส้นทางเดินได้ตลอดเวลา ก็จะไปยากอะไร ในเมื่อสัมภาระที่เตรียมมา ก็พร้อมจะไปทุกทีอยู่แล้ว

และครั้งนี้ก็เช่นกัน ทันที่ที่เจอ"พี่แจ้" เจ้าหน้าที่ ที่จะพาเราเดินขึ้น"ม่อนคลุย"  ดำเกิงก็งัดแผนที่ทหารออกมาจัดแจงดูเส้นทางที่เราจะเดินกัน เผื่อมีเส้นทางน่าสนใจ แต่ดูไปดูมา "ม่อนคลุย" แต่ในแผนที่ทหาร ระบุชื่อ "ดอยเลอ ตอ เต" (Doi Loe To Te) ไม่ใช่ยอดสูงสุดนี่นา  เพราะสูง 1105 ม. แล้วสายตาพวกเราก็เบนไปที่ ชื่อดอยปุยโต๊ะ (Pui To) ชื่อที่ระบุไว้ในแผนที่ พร้อมเลขกำกับระดับความสูง 1455 ม.รทก. ต่างหาก ที่ดูจะสูงที่สุด แม้จะดูแล้วไกลเอาการ แล้วยังเป็นเขาสูงชัน

"จากม่อนคลุยถ้าเดินไปนี่ พวกพวกเดินกันตั้งแต่6 โมงเช้า กว่าจะไปถึง ก็ 6 โมงเย็น" คำตอบที่ได้จากพี่แจ้   

คุยไปคุยมา เลยได้ข้อสรุป เราเปลี่ยนแผนเดินไปขึ้นยอดทูเล  โดยคืนแรกเราจะไปนอนที่น้ำตก แล้ววันรุ่งขึ้นค่อยเดินขึ้นยอด วันสุดท้ายก็ยิงยาวลงมาถึงข้างล่างเลย

หลังเห็นพ้องต้องกัน  ก็ไปหาข้าวเที่ยงกินกันให้เรียบร้อยไปเลย เพราะไหนๆ ก็จวนเที่ยงอยู่แล้ว  แถมได้ให้คนขับรถได้นอนพักซะหน่อย  

เราเดินผ่านแนวบ้านพักเจ้าหน้าที่ตำรวจ ที่ตั้งแต่ระดับนายพัน ยันพลตำรวจ ก็อยู่เรือนแถวเดียวกัน เราแวะไปร้านอาหารที่ดูจะโดดเด่นแห่งเดียวของหมู่บ้าน ที่อยู่ถนนอีกด้านหนึ่ง

                       ที่ทำการไปรษรีย์ท่าสองยาง ... วันนี้หยุดทำการขอรับ

หลังกินข้าวเที่ยงเสร็จ กลับมาเก็บข้าวของขึ้นรถตู้ มุ่งหน้าสู่จุดขึ้นเป้ ที่บ้านแม่จวาง ...  แต่ถ้าจะไป"ม่อนคลุย"  ก็ต้องไปขึ้นที่บ้าน "ทีชอแม" ถึงจะใกล้กว่ากั๊บ

จัดแจงแบ่งสัมภาระ เสบียงกองกลางให้ลูกหาบ ที่เราขอแค่ 2 คน แต่ไปๆ มาๆ ชาวบ้านที่บ้านแม่จวาง ติดตามไปด้วยอีก 2 คน บอกง่ายๆแค่ว่า "เดินไปส่ง"

เสบียงส่วนที่เหลือกำลังลูกหาบ เราก็แบ่งๆ กัน ยัดลงเป้ เข้าป่าแบบนี้ การมีน้ำใจต่อกันสำคัญชนิดที่ไม่ควรขาด

จุดเริ่มเดินเท้า เห็นเขาสูงลิบๆ เป้าหมายของเราคือน้ำตกด้านหลัง ที่วันแรก เราจะไต่ขึ้นเหนือน้ำตก เพื่อที่วันต่อไป จะได้ทำระยะได้ โดยไม่ต้องห่วงว่าจะเดินไม่ถึงยอด

แสงแดดแผดร้อน ตลอดทางที่เราเดินผ่านทุ่งข้าว ที่เก็บเกี่ยวแล้ว  กว่าจะพ้นไปถึงชายร่มไม้ใหญ่ริมนา  ก็เล่นเอาเหงื่อตก ป๋มเองได้แต่นึกในใจ "ถึงน้ำตกเมื่อไหร่ จะแช่ให้สะใจเลย"

แต่แม้จะพ้นเข้าชายป่าไปแล้ว เจอกับธารน้ำใสแจ๋ว  แต่ก็ขออดใจไม่เล่นดีกว่า เพราะแดดเปรี้ยง ไม่มีร่มไม้สักนิด ....   เราเลยได้แต่เดินลุยข้ามน้ำไป ทางเริ่มไต่ระดับขึ้น กับร่มไม้ที่เริ่มบังเงาให้เราเดินไม่ร้อนจนเกินไป

อึดใจใหญ่(หรือป๋มเหนื่อยก็ไม่แน่ใจ) ถึงธารน้ำตก เพื่อนๆ วางเป้นั่งพักเหนื่อย ป๋มเลยถือโอกาสลงแช่น้ำเล่น  มีเจ้านกโกะ มาแช่เล่นเป็นเพื่อนอีกคน 

ป๋มชอบมาก กับการนอนแช่น้ำ ให้น้ำไหลผ่านตัวให้ความชุ่มฉ่ำ แหงนหน้ามองด้านบน เห็นยอดไม้ไหวตามกระแสลม เมฆค่อยๆ เคลื่อนผ่าน รอบตัวสงบเงียบ จนบางครั้งคิดไปว่า การเดินทางเส้นนี้สุดยอดแล้ว  แต่......เพื่อนป๋มคนหนึ่งมักพูดเสมอ ปลอบใจยามเหนื่อยล้าว่า "ความสวยมักอยู่ยอดๆ"

พักเหนื่อย ได้กายใจสงบได้ไม่นาน ก็ต้องขึ้นเป้ ไต่ทางชันกันต่อ เลาะไปตามข้างเขา ก่อนจะลงข้ามน้ำอย่างที่เห็นในรูปนี้แหล่ะ  แสงแดดบ่ายคล้อย ลอดผ่านใบไม้มาเป็นระยะ  ข้ามน้ำผ่าน

หลังข้ามน้ำ  เดินขึ้นทางชันอีกไม่ไกล ก็หลุดออกมาเจอทุ่งหญ้ากว้างๆ  มีฉากเขาอยู่เบื้องหน้า  และนู้นนนน.... เห็นอยู่ลิบๆ ทางเส้นสีขาวเล็กๆ "น้ำตก" เป้าหมายที่เราจะต้องไปให้ถึงในวันนี้
"วันนี้ เราจะเดินให้ขึ้นไปเหนือน้ำตกนั่นเลยนะ"  พี่แจ้บอก
"ฮ๊า..... เอางั้นเลยเหรอ"  เสียงอุทธรณ์รอดออกมาทันที
"จะไหวมั๊ยเนี่ยะ"

แต่เฉพาะหน้าตอนนี้ ที่ป๋มจดๆ จ้องๆ ก่อนก้าวเท้าเดิน ก็เห็นจะเป็นทุ่งหญ้าที่ขวางหน้า กับแดดที่ร้อนเหลือหลาย ป๋มก้มหน้าก้มตาเดิน ๆ ๆ ๆ ๆ  ให้ทะลุทุ่งหญ้าไป สุดทุ่งหญ้า ก็วกลงข้างล่างได้นิดเดียว ก็ต้องไต่ขึ้นทางชัน ชนิดที่เงยหน้าก็ยังเห็นแค่ส้นเท้าเพื่อนที่เดินนำหน้า โอว ว ...แม่เจ้า   หาที่วางเท้าแทบไม่เจอ กับต้นไม้ที่มีอยู่น้อยนิด 

ขึ้นไปยังไม่พ้นทางชัน  ก็ได้ยินเสียงกู่ของคนข้างหลัง หลังพี่แจ้ ส่งภาษาถิ่นกับชาวบ้านที่ตามมาส่ง ถึงได้รู้ว่า เราไม่ควรขึ้นทางนี้ ที่นอกจากจะชันแล้วยังเดินลำบากกว่าเยอะ สุดท้ายก็ต้องไต่ลงไปทางเก่า .... พระเจ้าช่วยอีกรอบ ขาขึ้นว่ายาก ขาลงยิ่งลำบากกว่า ที่จะดูแลไม่ให้ตัวเองไถลลงไปพร้อมกับเป้หนักๆ ซะก่อน

ผ่านป่ารกๆ  ไปได้ระยะหนึ่ง กับเป้บนหลังที่ดูจะถ่วงน้ำหนักขึ้นมาอีก ตามความอ่อนล้าของร่างกาย ก็ได้เจอกับสิ่งสวยงามที่ปรากฎข้างหน้า 

น้ำตกสูงแห่งแรกที่ได้เจอ  เป็นน้ำตกที่แบ่งเป็น 2 ชั้นต่อเนื่องลงมาถึงแอ่งด้านล่าง ใครถึงก่อนก็เล่นน้ำก่อน มันเป็นสุขอย่างนี้นี่เอง แต่ส่วนใหญ่เพื่อนจะเลือกนั่งพัก ล้างหน้าตา แขน คอ ก็พอ จากนั้นก็หามุมถ่ายรูปตามใจชอบ 

พักใหญ่ๆ ที่ตรงนี้  หากแต่ก้าวต่อไป สิ่งที่ท้าทายอยู่หน้าเรา ก็ผาหินชันๆ นี่ซิ ที่คิดหนัก ว่าเราจะเอาตัวเองขึ้นไปอย่างไรดี โดยที่ไม่ไถลลงมาด้านล่าง  

เราพยายามไต่ขึ้นข้างๆ ลานหิน เพื่อเกาะกิ่งไม้ข้างทาง โหนตัวเองขึ้นไป  แต่บางคราว ก็ต้องเกาะแง่งหิน เพื่อเหนี่ยวตัวเองขึ้นไป ตามด้วยขาก้าวตาม

บางช่วงห่างไกลเกินเอื้อม ก็ต้องอาศัยมือเพื่อน ที่คอยยื่นมาให้ดึงอยู่บ่อยๆ 

ระดับความชันของเส้นทาง ก็ให้ดูจากคนที่อยู่หลังสุดได้  ใครไต้ขึ้นไปได้ ก็ยืนพักไปลุ้นไป ก่อนจะค่อยๆ ไต่ขึ้นต่อ  

ลานหินที่นี่ ทำเอาใจป๋มกระหวัดไปถึงเส้นทางน้ำตกสายรุ้งละอองดาว ที่เจอแต่หินลื่นๆ จนแทบจะเดินไม่เป็นผู้เป็นคน ....  สุดท้าย ป๋มก็งัดไม้ตายมาใช้ซะเลย คือ ถอดรองเท้า ใส่แต่ถุงเท้าเดิน ซึ่งถ้าถุงเท้าเนื้อแน่นๆ จะเกาะหินดีทีเดียว คราวนี้ก็เดินได้อย่างมั่นใจมากขึ้น แต่ก็ต้องระวังให้จงหนัก อย่าเผลอไปเหยียบกิ่งไม้หนามแหลม หรือ เดินไปเตะก้อนหินซะก่อน  ไม่งั้นมีหวังต้องกลับไปถอดเล็บอีกเป็นแน่

ลัดเลาะตัดขึ้นไป เห็นสายน้ำตกสูงอยู่ด้านหน้า พี่แจ้ ขึ้นไปสำรวจเส้นทางก่อน จะขึ้นทางไหนดี ระหว่างฝั่งซ้าย หรือขวา  แต่คงไม่ฝ่าสายน้ำขึ้นไปตรงๆ เป็นแน่

หลังจากดูไลน์ ก็ได้สัญญาณให้เดินตามขึ้นทางฝั่งขวามือ(ของรูป) เลาะติดไปกับสายน้ำตก เกาะรากไม้ กิ่งไม้ โหนตัวเองขึ้นไป 

หลังจากกระย่องกระแย่ง ไต่ตามเพื่อนๆ ขึ้นไป ถึงรากไม้ใหญ่ที่พาดผ่าน อ้อ...เพื่อนๆ วางเป้ พักรอกันอยู่ตรงนี้ ที่ทางไม่กว้างนัก แต่ก็เพียงพอให้เรา 10 คน ได้วางเป้ วางขา ขณะที่ลูกหาบ กับลุงที่มาส่ง เดินหายขึ้นไปรออยู่ด้านบนแล้ว

ป๋มขยับออกไปอยู่ริมรากไม้ ติดสายน้ำตก ที่เห็นได้ถึงความชันสูง  แสงแดดที่รอดมา ทำให้อดใจไม่ไหว งัดกล้องออกมาถ่ายรูปไว้ซะหน่อย

สายน้ำตก ที่เห็นอย่างแนบชิด  ไหลลงไปตามรากไม้ อยากเอื้อมมือไปสัมผัส แต่ก็ดูจะเสี่ยงจนเกินไป เพราะปลายสายน้ำ อยู่ลึกสุดสายตา 

พักกันได้สักครู่ ก็ต้องขึ้นเป้กันอีกรอบ ป๋มเองยังขอใส่แต่ถุงเท้าเดินเหมือนเดิม เพราะดูท่าเส้นทางหินน้ำตกจะยังอีกยาวไกล และสูงชัน   

นกโกะไต่ขึ้นด้านบนไปก่อน  GTO กำลังจะก้าวตามไป ป๋มเองกำลังขึ้นเป้ หาที่ทางจะขยับตาม แต่ดูรากไม้ข้างน้ำตกแล้ว ก็เสียวลื่นอยู่ดี  และไม่ทันสิ้นเสียงจีทีโอที่ร้องถาม "นกโกะ ขึ้นตรงนี้ได้ใช่มั๊ย"

ร่างของ GTO ที่มีเป้ติดหลัง กระเป๋ากล้องสะพายอยู่ด้านหน้า ก็ล่วงละลิ่ว ลงไปตามสายน้ำ  เสียงเพื่อนป้อม ที่ขึ้นไปด้านบนแล้ว ร้องเรียกด้วยเสียงตกใจ

ช่วงหนึ่งป๋มเห็น GTO พยายามเกาะรากไม้ที่อยู่กลางสายน้ำ แต่ก็ไม่อาจจะยั้งตัวเอาไว้ได้ ร่างยังคงไหลลิ่วลงไป เร็วไม่ต่างจากสไลด์เดอร์ยักษ์   ป๋มเอง รู้แค่ว่า....  เบื้องล่างอยู่ลึกนัก ภาวนาให้เพื่อนหยุดก่อนจะลงไปถึงจุดนั้นเถอะ และก็เชื่อว่า เพื่อนทุกคนก็คงคิดเช่นเดียวกัน

"เฮ้ย ๆ ๆ หยุดแล้ว  จีอยู่เฉยๆ ก่อน"  ป๋มจำไม่ได้ว่าเสียงใครที่ตะโกนบอกมา เห็นพี่จืด ATG กับ พี่แจ้ ที่วางเป้ แล้วไต่กลับลงมา จะหาทางไปช่วย  .....  โชคดีที่น้ำตกสายนี้ไม่ใจร้ายจนเกินไป มีแอ่งหินเล็กๆ
"เฮ้ย พี่ ระวัง ระวังนะ" ป๋มได้แต่บอกด้วยความเป็นห่วง

สายน้ำตก ที่ทำเอาเพื่อนๆ ใจหายใจคว่ำ

พี่ตั๊ง ที่ยังอยู่ข้างล่าง ช่วยรับกระเป๋ากล้องมา ตามมาด้วยเป้ GTOลองขยับขาดู อืมมม ไม่เป็นไรมาก ดีที่ไถลลงโดยเอาขาลงไปก่อน แล้วจังหวะที่เกาะรากไม้ ทำให้ช่วยชะลอความเร็วลงได้บ้าง แต่เพราะเป้บนหลังที่ดึงรั้ง ทำให้หยุดไม่อยู่ แล้วก็โชคดีที่ไม่เป็นอะไรมาก นอกจากฝ่าเท้าอักเสบ

พี่ตั๊ง หมอยา เลยจัดยาแก้อักเสบให้กินซะก่อน เพราะนี่เราเพิ่งไปได้ค่อนทาง ยังไงก็คงต้องขึ้นไปหาที่ราบด้านบนพัก  จากนั้นค่อยว่ากันใหม่ 

คราวนี้ การไต่ขึ้นตามหินน้ำตก เป็นไปอย่างระมัดระวังมากขึ้น ทุกคนจะช่วยกันดูเพื่อไม่ให้ต้องเกิดอาการใจหายใจคว่ำกันรอบสอง รอบสาม เพราะเท่าที่ดู เหมือนเราเพิ่งขึ้นมาได้ครึ่งทางของผาน้ำตก

ช่วงหนึ่งที่ขึ้นไปเหนือแอ่งน้ำตก ธารน้ำใส ไหลไม่ใคร่แรงนัก ยั่วยวนให้เหมาะกับการพักยามค่ำคืน
แต่เพื่อนๆ รวมถึง GTO บอก เดินกันต่อดีกว่า เพราะกลัวว่าพรุ่งนี้จะเดินทำเวลาขึ้นยอดไม่ไหว ระดับความชัน และความลื่นของหิน ทำเอาพวกเราเดินเร็วไม่มากนัก กระทั่งหลุดไปเห็นน้ำตกช่วงสุดท้าย ที่เรียกกำลังใจมาได้อีกหน่อย ...อืม  อีกนิดเดียวก็พ้นน้ำตกแล้ว

เฮือกสุดท้ายของการเดินขึ้นเหนือน้ำตก  ไม่ต้องไต้ขึ้นตามลานหินลื่นๆ สีดำนี้  แต่เราก้าวข้ามผ่าน ตัดเดินขึ้นเขาในราวแทน  ป๋มเองถึงตอนนี้ ใส่รองเท้าเดินซิขอรับ เพื่อความปลอดภัยของเท้า ที่จะต้องพาป๋มเดินทางอีก 2 วันเป็นอย่างต่ำ

การทำระยะแทบไม่ต่างจากตอนเดินไต่ขึ้นตามน้ำตก เพราะทางชัน แถมด้วยดินร่วนๆ กับบางช่วงที่สูงชัน  การเดินต้านแรงโน้มถ่วงของโลกแบบนี้ เหนื่อย หนัก นัก จนอยากจะเดิน 5 พัก 10 ซะจริงๆ แต่ยังขอรับ แค่เดิน 5 พัก 2 ก็แย่พอ จนคนเดินตามหลัง ขอแซงไปก่อนดีกว่า

บ่ายคล้อยไปทุกที แสงแดดเริ่มเลือนหาย
GTO ที่ขาเจ็บ กลับเดินตัวปลิว "ตอนนี้ยามันยังออกฤทธิ์ เลยอยากเดินให้ถึงไวๆ แด๋วยาหมดฤทธิ์กลางทางจะเดินไม่ไหวซะก่อน"

ถ้าแบบนี้ ตัวป๋มเอง ก็คงเหมือนยาหมดฤทธิ์ เพราะแรงเริ่มถดถอย เอาเป็นว่าไปขอเดินท้ายๆ แบบไม่กดดันมากนักดีกว่า  แล้วระหว่างที่ไต่ขึ้นทางชัน สายตาเหลือบเห็นดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลับเหลี่ยมเขา  แต่แสงยังจ้านัก ก็เลย รีบเดินขึ้นไปก่อน ด้วยหวังว่าจะเจอกับวิวเปิดๆ ในยามอาทิตย์ลดตัวต่ำลง  แต่ที่ไหนได้ กิ่งไผ่รกไปหมด เลยได้แต่ภาพรกๆ เป็นฉากหน้ามาแทนที่

แสงสุดท้ายจากดวงอาทิตย์ที่ใกล้ตกเข้าไปทุกที ถึงตอนนี้ เหลือป๋ม พี่จืดATG  และป้อม ที่เดินปิดท้าย ซึ่งพี่จืด ไม่ยอมให้หยุดอีก เพราะกลัวจะโอ้เอ้กว่าจะถึงที่พัก จะมืดค่ำซะก่อน  เพราะหนทางข้างหน้า ยังไม่รู้ว่าที่พักจะเป็นอย่างไร

ตะวันอ่อนแรง ป๋มเองก็อ่อนแรง แต่พอได้ยินเสียงสายน้ำ ป๋มก็รู้ว่า อีกไม่นาน คงได้พักสักที แล้วก็เป็นไปตามคาด เลี้ยวอ้อมด้านขวาของเขา เลาะลงริมน้ำ ก็เจอกับกลุ่มลูกหาบ ที่วางข้าวของ เตรียมก่อกองไฟ หุงหาอาหาร 

แต่ช้าก่อน  พวกเราว่าที่ทางมันไม่ค่อยน่านอน เลยบอกให้เดินตัดตามธารน้ำขึ้นไปอีกหน่อย น่าจะมีลานโล่งๆ พอนอนได้   เพราะยังไงมากันเที่ยวนี้ เราตั้งใจกันไว้แล้วว่า คงต้องนอนปลาทู เพราะตอนแรกเพื่อนบอกจะไปนอนม่อนคลุยไม่มีที่ผูกเปล เราเลยโยนเปลทิ้งไว้ในรถตู้

แล้วเราก็ได้ที่โล่ง แค่พอดิบพอดีกับกราวน์ชีต และฟรายชีต รองรับพวกเราทั้ง 9 คน

ริมสายน้ำคืนนี้ มีเรื่องราว เรื่องเล่า มากมาย น้ำขาวจากหมู่ 4 หอมชื่นใจ ขับกล่อมจนเหลือ ป๋ม ดำเกิง และพี่ตั๊ง นั่งคุยกัน ถกตั้งแต่เรื่องการบ้านการเมือง ไปจนถึงเรื่องเด็กติดเกม ประโยชน์ของอินเตอร์เน็ต กระทั่งเรื่องหนัง ละคร และโจโฉ ซึ่งเป็นตัวละครที่ป๋มชอบที่สุดในสามก๊ก
และท้ายสุดก็แยกย้ายกันเข้านอน เพื่อเก็บแรงไว้เดินต่อวันพรุ่งนี้ ......

เราจะขึ้นยอดสูง 1455 ม.   ..... ม่อนทูเล เพื่อชมทะเลหมอก มเลืองมลัง

 
                                             แสงสาดส่องบนยอดทูเล

                                         ทะเลหมอก ณ ยอดม่อนทูเล

ส่งรูปมาเรียกน้ำย่อยสัก 2-3 รูปก่อน ที่เหลือรอติดตามตอนหน้า .... ไต่ผาสูง !!!
           http://www.oknation.net/blog/vickie/2009/01/23/entry-1