ความเดิมตอนที่แล้ว : คลิก >> เปราะภูสีชมพู สพรั่งภูหลวง I

เช้าวันนี้ทุกคนตื่นมาแบบไม่รีบเร่งมากนัก เพราะอากาศหนาวเย็นภายนอก แถมไม่มีจุดชมพระอาทิตย์ขึ้น  อากาศอุ่นๆ ในถุงนอนดูจะเป็นที่น่าพิศวาสมากกว่าอื่นใด แต่พลิกไปพลิกมาได้ไม่นาน ก็ต้องตื่น ไปหากาแฟจิบยามเช้า หลังล้างหน้าแปรงฟัน เย้ยทำไมน้ำไหลน้อยจัง 

แล้วไม่นานน้ำก็หยุดไหลโดยปริยาย  จนเราต้องไปใช้บริการห้องน้ำแถบบ้านพักเจ้าหน้าที่ ที่ยังมีสต็อกน้ำเหลือไว้ใช้

โผล่หน้าออกมานอนประตูเท่านั้น ก็รับรู้ได้ถึงอากาศเย็นๆ ยามเช้า กับฝนหรือน้ำค้างก็ไม่แน่ใจ พร่างพรมเกาะพราวบนยอดหญ้า และแน่นอน ฟลายชีตที่กางคลุมเปลไว้ ก็เปียกไปด้วย ไม่เป็นไร ปล่อยตากให้แห้งไปก่อนแล้วกัน

สาวเจ้าเดินไปล้างถ้วยชาม แต่ก็ไม่วานติดกล้องถ่ายรูปไปด้วย

กระทั่งไปตระเตรียมมื้อเช้านั่นแหล่ะ ถึงได้รู้ว่า เมื่อคืนนี้ เจ้าของสถานที่ตัวหญ่ายออกมาเดินเล่น แถมไปเตะเอาท่อน้ำขาดกระจุยอีก อันเป็นสาเหตุที่นำไม่ไหล แต่ก็ทำให้วิกกี้ใจชื้นขึค้นมาหน่อยตรงที่ ไม่นอนเปลข้างล่างคนเดียวนั่นแหล่ะ ม่ายงั้น ตายแน่ๆ ถ้าขืนได้ปะหน้าเจ้าของสถานที่ ตัวเป็นๆ ในระยะประชิด

คุยกันไป เตรียมอาหารกันไป แถมต้องเตรียมมื้อเที่ยงเผื่อไปด้วย เพราะเราจะเข้าป่าลึก จะได้ไม่ต้องรีบร้อนเดินไปเดินกลับ แม้ว่าเส้นทางที่เจ้าหน้าที่อนุญาตให้พวกเราเข้าไปลึกกว่าปกติ  แต่ไกลสุดก็แค่"แปกดำ" ป่าสนที่อยู่ชายป่าลึก(อีกที) 

ก่อนไป ได้ค้นหาข้อมูลมาบ้าง ได้ความว่า ที่นั่นก็อุดมด้วยดอกเปราะเช่นกัน  และในเส้นทางนี้เอง ถ้าโชคดีก็คงได้เห็นเปราะภูสีเหลืองอีกด้วย เอาน่ายังไงก้ยังดีกว่าได้เดินอยู่แค่เส้นทางศึกษาธรรมชาติรอบที่ทำการเท่านั้น

เส้นทางเข้าสู่แปกดำ จำเป็นต้องมีเจ้าหน้าที่นำทาง  ทีมเราได้"พี่บัณฑิต" เป็นคนนำ ส่วนพวกเราก็ตาม ๆ ๆกันไป หยุดถ่ายรูปกันที่ละนานๆ ก็หลายจุด เพราะห่างจากที่ทำการไม่ไกล ก็ได้ยินเสียงพี่เพชรอธิบายความ
อ้อ ที่แท้เจอกล้วยไม้ เอื้องเทียนหนู 

 เอื้องเทียนหนู 

อ้าว มีกล้วยไม้อะไรอีกอ่ะ ดอกกระจิ๋วหริว ลืมชื่อไปและ เซียนกล้วยไม้นี่ สายตาซอกแซกใช้ได้เลยทีเดียว  แถมเจอดงเปราะภู ที่เห็นแล้วก็อดไม่ได้ ที่จะหยุดถ่ายรูป ก็ที่บ่นเบื่อหน่ะมันเมื่อวาน

เดินลัดเลาะตามเส้นทางช่วงแรก ๆ ยังมีป้ายสื่อความหมายอยู่บ้าง รวมถึงชั้นหินที่เต็มไปด้วยกอมอส เข้ารกเข้าพง ข้ามน้ำ ช่วงที่ไม่ได้หยุดถ่ายรูป ทุกคนก็ดูเหมือนจะเดินจ้ำกันแบบไม่ให้เสียเวลา จากอากาศเย็นๆ เดินนานๆ ก็เหงื่อชุ่มเสื้อได้เหมือนกัน  แต่น้ำที่เห็นเป็นแอ่งไม่ลึกนึก เลยไม่คิดจะแช่เล่น  แค่เดินลุยๆ ก็พอ  .. ง่ะ มีทากกวนใจนิดหน่อยไม่กี่ตัว

ผ่านไปจนเหนื่อยนั่นแหล่ะ ถึงได้ทะลุออกไปสู่ป่าสน ที่พี่บัณฑิตบอกว่า ถึงแล้ว "แปกดำ" เราพักกินข้าวเที่ยงกัน

ที่นี่แหล่ะ  แล้วก็ถ่ายรูปกันให้เพลิน ค่อยเดินทางกลับ  อ่ะพักก็พัก ว่าแล้วก็หาก้อนหินเหมาะๆ เอาเสบียงที่เตรียมมา ออกมาจัดการซะ จะได้ไม่เป็นภาระ ไม่ช้าไม่นาน เราก็ออกเดินถ่ายรูปกัน มุมป่าสน แม้จะดูแปลกตา รกๆ กับดอกเปราะภูที่ขึ้นแซมกับต้นเฟิร์นด้านล่าง  ถ่ายสนบ้าง ถ่ายคนบ้าง ถ่ายดอกเปราะบ้าง 

พี่บัณฑิตเล่าว่า เดินไปอีกหน่อย ก็จะมีร่องน้ำ แล้วก็เข้าเขตป่าลึก พี่ที่ไปด้วยกัน บอกว่า คราวหน้า น่าจะได้เข้าไปถึงจุดที่ลึกกว่านี้ นั่นหมายถึงการแบ็กแพ็กเข้าป่าอีกรอบ อาจจะ 3วัน หรือ 4 วัน เพื่อไปให้ถึงภูยองภู  ป๋มรีบเห็นดีเห็นงาม แต่ก็อยากเดินไปขึ้นภูหอ แล้วเดินต่อไปให้ถึงภูกระดึง

"ภูหอ"ยอดเขาที่อยู่ขวางกันระหว่างภูหลวงกับภูกระดึง ไม่ว่าจะมองไปถึงกันฝั่งไปก็จะเห็นเขาที่ด้านบนตัดเรียบเหมือนโต๊ะ ขวางกลางอยู่

 แต่สุดท้ายก็เหมือนทุกโปรเจค ก็ยังเป็นแค่โปรเจคในฝัน

น้องหมีเริงร่าขอถ่ายรูปมั่ง หลังสอดส่ายสายตาไปเจอดอกหญ้าเล็กๆ

สูงกว่าดอกหญ้าสีม่วง ก็เป็นเปราะภู ที่ระบายอยู่เต็มทุ่งแปกดำ

ขออีกมุม

น้องหมียังเริ่งร่าไม่หยุด

มาแบบคาวบอย

เวลาผ่านไปนานโข ในความรู้สึกของป๋ม ที่เป็นคนไม่ค่อยพิถีพิถันถ่ายรูปดอกไม้เท่าไหร่ ถ่ายไป ถ่ายมา ก็นั่งพิงต้นไม้รอเพื่อนดีกว่า 

แล้วท้ายที่สุด ก็ผลอย หลับไป ระหว่างที่รอเพื่อนๆ ถ่ายรูปกันอย่างเพลิดเพลิน  ก็บอกแล้วเรื่องแบบนี้ เร่งไม่ได้  ความชอบของใครของมัน

โอ้เอ้ อยู่ในนั้นนานเอาการ จากแยกย้ายกันถ่ายรูป ก็มานั่งดื่มน้ำสาบานร่วมกัน เอนหลังลงนอนกับพื้นหิน มีใบสนรองหลังด้วยกัน 

จนพี่บัณฑิตเรียกกลับ เราก็เดินๆ ตาม แต่แล้วเห็นร่องน้ำ ก็อดไม่ได้ ที่จะขอแว๊บบบไปดูซะหน่อย 

ส่วนพี่เพชรก็หายยยยไปอีก สักพัก โผล่หน้ามา บอกเจอกล้วยไม้โคตรจิ๋ว ชนิดที่ต้องใช้เลนส์ขยายส่องดูปากของมันเพื่อไอเดนฯ อ้าวรอ ...รอ

ผ่านไปนานพอคสวร จึงได้เรียกกันเดินทางต่อ ระหว่างทางช่วงนี้ ต้นไม้ ใบสน ดูสวยงามดี แล้วสุดท้ายคณะเรา 5 คน ก็โอ้เอ้อีกแล้วคร๊าบบบ 

"เฮ้ยย  เดี๋ยวก่อน  เปราะภูสีเหลือง  ตะเอ๊ง มาดูกันเร็ว มีอยู่ไม่มากนัก ดีใจจัง ได้เจอครบ" ว่าแล้วก็เสียเวลากันอีกรอบตรงนี้ เพราะนอกจากริมทางเดินที่มีต้นเฟิร์นเขียวๆ แล้ว ยังมีดอกเปราะสีเหลือง ให้เลือกถ่าย 

เปราะภูสีเหลือง มาเรียงสาม

ฉายเดี่ยว

ฉายคู่

ป๋มถ่ายไปได้ไม่นาน ก็ด๊านนแบตหมด  นี่เราถ่ายเกินลิมิตขนาดนี้เลยเหรอเนี่ยะ แค่ 2 วัน แบ๊ตหมดซะแล้ว ที่เหลือก็ได้แต่ดู กับนั่งรอแหล่ะ

เลยมาอีกหน่อยก่อนจะหลุดออกมาชายป่าโล่งๆ ก็ยังได้แยะถ่ายรูปน้ำตกเล็กๆ ที่อุดมไปด้วยมอส เออหนอขาไปไม่ทันได้ดู ถึงตอนนี้ก็ไม่ทันได้ถ่ายอยู่ดี

ขยับขึ้นฝั่งมาอีกด้านเจอดอกเทียนดอยสีม่วงชมพูดอกใหญ่

กว่าจะหลุดออกมาถึงที่โล่ง ใกล้กับเส้นทางศึกษาธรรมชาติ ที่แยกไปดูรอยเท้าไดโนเสาร์ ก็นานเอาการ   แวะจอด แวะถ่ายไปเรื่อย สุดท้ายก็มานั่งๆ นอนๆ อยู่กลางดงเปราะภู กับฟองหิน 

เอื้องครั่งแสด เจอตรงชายป่า

สีสันปลายใบ

ดงเฟิร์น ที่ทำเอาต้องหยุดแวะถ่ายรูปได้อีกพักใหญ่

นั่งเล่น นอนเล่น จากนั่งถ่ายรูป เป็นนอนถ่ายรูป ตามแต่จะถนัด แกมเสียงบ่น "อยากจะอ้วกเป็นเปราะภูสีชมพู" ตามมาอีกหลายระลอก "เค้าก็เริ่มเบื่อแล้วเหมือนกัน" เสียงคนชวนเปิดทริปนี้เริ่มออกปากมั่ง
"น่านดิ กลับไปฝันร้าย ผีเปราะภูสีชมพูมาหลอกหลอนแน่ๆ" คนจัดทริปก็เอ่ยปาก 
" ไป ไปต่อเหอะ เดี๋ยวแดดหมดซะก่อน"

 เราเดินเลาะไปตามเส้นทางศึกษาธรรมชาติ แวะดูรอยเท้าไดโนเสาร์
ตอนแรกป๋มยังบอกว่ามันช่างเหมือนรอยทีนไก่ยักษ์ แล้วก็ยังมีหินรูปนกกะบา หรือว่า นกตบยุงนั่นเอง

อ่ะ หยุดถ่ายรูปกันเป็นพัก ๆ กว่าจะทะลุไปถึงริมผา  แล้วก็ยังเดินลัดเลาะต่อไป ใต้ร่มไม้ร่มรื่น พี่เพชรเด็ดใบไม้มาให้ดม "กลิ่นเหมือนตะไคร้มั๊ย" 

"อืมมมม   เหมือนตะไคร้เลย  ต้นเป็นไงอ่ะ"

พี่เพชรชี้ให้ดู  หน้าตาไม่ยักกะเป็นกอแบบตะไคร้ที่เอามาทำกับข้าว  หากแต่เป็นต้นไม้สูงพอประมาณ แตกกิ่งก้านสาขา ใบก็เล็กๆ

"หรือเค้าเอาไปสกัดเป็นตะไคร้หอมไล่ยุงเนี่ยะ" คาดคะเนกัน เพราะไม่รู้จะถามใคร

และอีกสารพัดเรื่องราวที่เราหยิบยกมาคุยกันระหว่างยืนเล่นอยู่ริมหนาผาบริเวณนี้ รวมถึงชื่อแปลกๆ ของกล้วยไม้ที่พบ 
"พี่ๆ แล้วถ้าเจอพันธุ์ใหม่ อย่าลืมตั้งชื่อ วิกกีนี่" นะ
"ไม่ได้ดิ ถ้าเป็นผู้หญิงมันต้องเป็นวิกกีนี่อาย"  "อะเครพี่"

รูปโดย: ลุงเอก

เราเดินไปกันต่อ จนถึงที่ราบริมผา  อ้อ เส้นทางสู่เรือนที่ประทับ ยามที่สมเด็จพระเทพฯ เสด็จเยือนภูหลวง  
"บรรยากาศตรงนี้ดีจังเลย เห็นวิวไปไกล ต้นไม้สูงใหญ่ร่มรื่น  เราเลยจอดคุยกันอยู่ตรงนี้นานเอาการ  ก่อนจะไปกันต่อ เดี๋ยวมืดค่ำแล้วยังเดินไม่ครบรอบ 

จากตรงนี้ เราก็ลัดเลาะไปตามร่องก้อนหิน กับดงกุหลาบพันปี ที่ตอนนี้มีแต่ใบ  อ้อ เจอสิงโตขยุกขยุยอยู่กอนึง กับต้นไม้แปลกตา เรียกว่ากว่าจะหลุดออกมาถึงที่พักได้ก็ปาเข้าไปเย็น จนพี่ๆ อีกกลุ่มแซว ก็เค้าทำกับข้าวกันจวนจะเสร็จแล้ว 5 5 5

มื้อค่ำนี้ก็อีกนั่นแหล่ะ ไปขอเจ้าหน้าที่นอนดูฟุตบอล จนผลอยหลับคาจอ จนบอลจบ เพื่อนถึงได้ปลุกไปนอนกัน

อากาศวันนี้ ดูจะไม่ต่างจากเมื่อวานเอาซะเลย แถมน้ำค้างแรงอีก ไปถึงบ้านพัก พี่เพชรยังนั่งส่องไฟอยู่ตรงระเบียง 
"ทำอะไรหน่ะพี่ ยังไม่นอน"
"อ๋อ ส่องกลีบปากกล้วยไม้" สรุปจบทริปนี้ พี่เพชรได้กล้วยไม้เก็บลงกล้องมาไม่ต่ำกว่า 14 ชนิด เพราะไปปิดท้ายด้วยกุหลาบน่าน ในสายวันรุ่งขึ้น

ค่ำคืนนี้ก็เหมือนเคย ที่ป๋มนอนหลับสบายยันเช้า  แถมเช้านี้ตื่นมาสบายๆ เหลือเลือกเก็บบรรยากาศในมุมที่เล็งไว้เมื่อวาน แล้วก็ยังลัดเลาะดุตามบ้านพัก มีมุมที่เห็นแล้วปิ๊งหลายจุด จนคิดว่าคงได้มีโอกาสมานอนเล่นอีกแน่ๆ ก่อนที่จะกินข้าวมื้อเที่ยง และอำลาเจ้าหน้าที่หน่วยพิทักษ์ป่าโคกนกกะบา เดินทางลงจากภูหลวง

 ระหว่างทางแวะตรงจุดที่พักนักท่องเที่ยว

"เฮ้ย ๆ ๆ ๆ นกเงือก  นกแก๊กนี่หว่า" ร้องขึ้นเพราะเจ้านกบินถลา ตรงมาที่กลุ่มเรา ที่จอดรถอยู่ข้างถนน

รอเพื่อนไปเข้าห้องน้ำกัน  แปีบเดียว เจ้านกแก๊กตัวเขื่อง ก็ขึ้นไปเกาะอยู่บนแขนดำเกิง  "โห เชื่องจัง"
มันน่ารักมากมาย จนป๋มอดไม่ได้ อยากให้มันมาเกาะบนแขนมั่ง

ภาพโดย : ลุงเอก

"เกิงเอามันมาเกาะแขนเรามั่งดิ"  ดำเกิงส่งมาให้ แต่พอมันเกาะที่แขนแทนที่จะได้มองหน้า เล่นกับมันสมใจ กลับดันกลัวมันจิกหน้าซะงั้น ก็ธ่อ มันเล่นจ้องซะใจไม่ดี  แถมตัวของมันที่หนักอึ้งจนรู้สึกได้ จนต้องเอาแขนพาดกับขอบกระบะ

"ง่า เอาไปได้แล้ว แด๋วมันจิก" รีบส่งคืน แต่โดยดี  เล่นกันได้อยู่พักหนึ่ง ก็ต้องบอกลา ไล่ส่งมันให้บินกลับศูนย์ไปซะ 

เราออกเดินทางกันอีกครั้งไปยังปั้มปตท.ที่พักกลางทาง ส่ง เอ็ม ขึ้นรถกลับขอนแก่น

ส่วนพวกเรา ตารางรถทัวร์ออกตอนค่ำ ก็เลยถือโอกาสแวะขึ้นไปเที่ยวภูเรือก่อนปิดกันซะหน่อย

แน่นอน ยามนี้ รถเรามีอยู่คันเดียว ที่ไปจอดรออยู่บนจุดจอดรถของภูเรือ ให้เราเดินดื่มด่ำธรรมชาติบนยอดภูเรือ ป๋มชอบถนนยามเย็๋น ที่มีทุ่งอ้อ ออกดอกพลิ้วล้อลม ในยามที่แสงอาทิตย์ใกล้จะลับขอบฟ้า 

มาเที่ยวภูหลวงครั้งนี้ อิ่มเอมใจ แม้เวลาจะผ่านไป 3 ปี แต่ยามที่ได้มานั่งดูรูป ก็ยังไม่เคยลืมภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้ ...ไม่นาน อาจจะได้ไปเยือนอีกสักครา โดยเฉพาะโหล่นแต้ และโหล่นเครื่องบินตก 

และทุกครั้งที่ถึงหน้าฝนทีไร ก็ไม่วายคิดถึงดอกเปราะภูสีชมพู ดอกไม้เล็กๆ
ที่เริงร่ารับฝนแห่งภูหลวง

เปราะภู ชมพูหวาน ลานภูหลวง
ออกดอกรวง ดารดาษ วาดป่าฝน
สีเขียวแซม แต้มชมพู ชูช่อปน
ทุกแห่งหน บนผืนป่า น่าอภิรมย์