.

..

จอมมารแห่งหุบเขาซมซาน   .. (๑)

ณ หุบเขาซมซาน ..

ดินแดนถิ่นกบดานของเจ้ามารร้ายลิงเผือกหน้าเหลี่ยมอมทุกข์ ..

จอมมารร้ายผู้มีบาดแผลเหวอะหวะอยู่เต็มทั่วทั้งตัว บาดแผลที่เกิดจากคมเขี้ยว คมด่า และ คมสาปแช่งของเหล่ามนุษย์ผู้เป็นศัตรูของมัน ..เหล่ามนุษย์ เหล่าจอมยุทธ์ความรู้คู่คุณธรรมทั้งหลาย ที่ครั้งหนึ่งเคยรวมตัวกันขับไล่ไสส่งมันออกไปจากผืนปฐพีแดนดินถิ่นเคยสวาปามแห่งนี้ของมัน ..

มันโกรธแค้น และ มันก็เคยหลบหนีไปเพื่อเก็บสะสมไฟความแค้นให้สุมแน่นหน้าอก  ..

มันหลบออกไปนอนตีพุง กรีดเลือดมนุษย์ตาดำๆ ร่วมผืนแผ่นดินเดียวกันนี้กินต่างน้ำอยู่เงียบๆ ณ ที่ไกลๆแห่งหนึ่ง ..

ณ ที่ไกลที่ซึ่งไม่มีใครจดจำได้เลยว่ามันคือที่แห่งใด ..เหตุเพราะมันไปหลบมาหลายที่  ..

จอมมารร้ายลิงเผือกมันค่อยๆเก็บสะสมความลามกและอวิชชาไสยศาสตร์มนต์ดำอยู่เต็มสมอง  มันเรียนรู้อวิชชาเลวร้ายต่างๆนานาเข้าตัวอีกมากมาย ..

มันหลบไปตระเวนเรียกหาปรมาจารย์ทางด้านความเลวศาสตร์และชั่วช้าสามานย์ศาสตร์ต่างๆมากมายทั่วผืนพิภพนี้ ..

เพื่อมาถ่ายทอดอวิชชานรกให้มัน และ มาช่วยกันดึงพลังจักรวาลให้มาเข้าร่างของมัน  ..

มันสะสมพลังอำนาจ สะสมพลังความแค้น และ สะสมพลังจักรวาล ไว้มากมาย..

เพื่อรอวัน ..กลับไป ...ล้างแค้น !! ..

เจี๊ยกกกกกกกก !!!!!

.....................................

..

หุบเขาซมซานแห่งนี้..

เป็นแหล่งรวมจอมยุทธ์ระดับพันธุ์ชั่วและเหล่าอมนุษย์กลายพันธุ์มากมายหลายหลากชนิดด้วยกัน  .. 

ในกาลอดีตคราครั้งหนึ่งนั้น..

หุบเขาซมซานแห่งนี้ เคยเป็นแหล่งรวมของเหล่าอารยชนมนุษย์ผู้กล้าหาญทั้งหลาย ..

มันเคยถูกเรียกขานว่า หุบเขาเหลือรับประทาน เพราะดินแดนแห่งนี้มันช่างอุดมสมบูรณ์ไปด้วยพืชพันธุ์ธัญญาหาร และ สิ่งของวิเศษมากมายก่ายกองที่สรวงสวรรค์ประทานมาให้แด่เหล่ามนุษย์ผู้รักความสงบ เหล่ามนุษย์ผู้รู้จักความสมดุลย์ของชีวิต ...

แผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์มากมายแห่งนี้ มนุษย์ผู้มีคุณความดี และ มีนิสัยเอื้อเฟื้อแบ่งปันทั้งหลาย ต่างเคยได้ร่วมอาศัยอยู่กินกันอย่างมีความสุขเรื่อยมา ..

มันนานแสนนานมาแล้ว ..ที่หุบเขาแห่งนี้ ..เคยเป็นที่อยู่อาศัยของ เหล่าจอมยุทธ์ ผู้มีคุณธรรมทั้งหลายมาก่อน !!..

แต่ครั้นกาลเวลาผ่านไป ความตะกละตะกลาม และ ความโลภโมโทสัน เริ่มเกาะกินใจ เกาะกินตัวมนุษย์ และเกาะกินจิตวิญญาณของเหล่าจอมยุทธ์ทั้งหลาย มากขึ้น มากขึ้น เรื่อยๆ ..

นานวันไปเหล่ามนุษย์ผู้อ่อนแอ เหล่าจอมยุทธ์ผู้ยังมิแกร่งกล้าในวิชชาความรู้คู่คุณธรรมทั้งหลาย ก็มีอันต้องพ่ายแพ้ต่ออธรรมอำนาจฝ่ายต่ำในจิตใจตน..

และในที่สุด..เหล่าจอมยุทธ์สามานย์ผู้มีมีนิสัย โสมม หยาบกระด้าง มักง่าย ทั้งหลาย ..ก็หันไปสมสู่อยู่กับอวิชชา แนวคิดอัปลักษณ์ คิดใหม่ทำใหม่ คิดคด คิดโกง คิดหลอกลวงสารพัด และ หลงใหลได้ปลื้มอยู่กับการสวาปามเศษอาจม เศษของเน่าเหม็น ..

โดยหลงเชื่อไปว่ายิ่งสวาปามเศษอาจม เศษของเน่าเหม็นนี้เข้ามามากมายเพียงใด ก็ยิ่งจะทำให้ตนนั้นเติบโตเต็มวัย และ สำเร็จบรรลุวิชามารศาสตร์เป็น จอมยุทธ์ไร้เทียมทาน ได้เร็วเพียงนั้น !! ..

.........................................

..

ค่ำคืนนี้..

งานเลี้ยงสังสรรค์ของเหล่าจอมยุทธ์สามานย์ทั้งหลายในหุบเขาซมซานยังคงสำเริงสำราญอยู่กับข่าวสารของลู่ทางทำมาหากินต่างๆนานามากมาย ข่าวสารอันน่าชื่นชมยินดีที่ยังพอมีหลงเหลืออยู่บ้างในยามนี้ ..

ค่ำคืนนี้ ..อาหารการกินล้วนจัดทำมาอย่างเลิศรส โอชา ยิ่งนัก ..

เสียงดนตรี บรรเลงขับขาน ขับกล่อมบทเพลง พวกมารชั่วทั้งหลายต่างโห่ร้อง โก่งคอตะโกนลั่นไปทั่วทั้งหุบเขา ..

เสียงกึกก้องของความสุขนี้ ..ฟังดูคล้ายจะเริงสำราญ ทว่า ..หาความสำราญเจอไม่ !!!

เนื่องเพราะ ..หลายๆชีวิตในงานเลี้ยงสังสรรค์ เริ่มที่จะกระเดือกอาหารอันโอชะโอชาต่างๆเหล่านี้ลงไปไม่ได้อีกแล้ว ..

ข่าวร้ายมากมายทวีทับถมมากขึ้นเรื่อยๆ ทุกวันๆ มันเริ่มมากลบเกลื่อนข่าวดีๆที่พวกมันเคยได้รับและเคยได้เสพอยู่ทุกวี่ทุกวันเรื่อยมานานหลายปี..

ศัตรูของพวกมันแกร่งกล้าขึ้นทุกวันๆ !!!!..

นี่เป็นข่าวร้ายที่ทิ่มแทงจิตใจพวกมันยิ่งนัก !!

จอมยุทธ์ผู้มีวิชาความรู้คู่คุณธรรมทั้งหลายทั่วผืนปฐพี กำลังเร่งระดมพลกันอย่างหนัก พวกนั้นต่างพากัน ลับคมหอก คมดาบ และ คมกระบี่ เอาไว้เพื่อมาทิ่มแทงและฟาดฟัน สำเร็จโทษพวกมันอยู่ ..

เจ้ามารร้ายนายใหญ่ลิงเผือกตัวนี้ มันหารู้ไม่ว่าชะตาชีวิตของมันกำลังจะขาดอยู่มะรอมมะร่อแล้ว แต่เพราะอำนาจบาทใหญ่ เพราะทรัพย์ศฤงคารมากมายมหาศาล เลยทำให้มันมองนรกเป็นสวรรค์ มองขันเป็นโอ่ง มองกระโปรงเป็นกางเกง มองเห็นนักเลงเป็นอิสตรี มองเห็นคนตาดีๆ กลายเป็นคนตาเหล่ไปหมด ..

มันตกอยู่ในภวังค์ของความหน้ามืดตาบอด ผสมผสานกับฤทธิ์อัลกอฮอล์น้ำสีอำพันอันแสนวิเศษ เลยทำให้ห้วงทุกข์ทั้งหลายของเจ้ามารร้ายลิงเผือก มลายหายไปหมดสิ้น ..

แผ่นดินอันหวานโอชะ ล่องลอยในห้วงฝันของมัน ผืนทะเลอันกว้างใหญ่ที่เต็มไปด้วยทรัพย์สมบัติมากมาย ล่องลอยอยู่ในหัวสมองของมัน ..สตรีงามที่มันเดินควงคู่ต่างพะเนาพะนอกอดแขนฉอเลาะทำท่าทางอรชรอ้อนแอ้นอยู่ร่ายรอบตัวมัน ..

เหล่าบริวารขี้ข้าสมุนรับใช้ทั้งหลายของมัน ต่างพะเน้าพะนอคลอเคลีย เอาลิ้นเลียแข้ง เอาจมูกถูขาของมัน ..

แถมยังมีขี้ข้าบริวารรับใช้บางตัวก้มกราบบูชาไข่ของมัน !! เพื่อจะได้เกิดอัปมงคลชีวิต !!

มันกำลังตกอยู่ในห้วงของการเมามายในอำนาจอย่างหนัก พร่ำร้องออกมาไม่เป็นภาษาผู้ภาษามนุษย์ บ่อยครั้งที่มันสบถคำสาบานต่างๆออกมาเป็นภาษาลิง บางครั้งตะโกนสะใจคล้ายผู้ที่ได้รับชัยชนะ แต่.. บางครั้งก็โหยร่ำไห้ออกมาอย่างน่าอดสูใจ..

คล้ายผู้ที่กำลังจะตรอมใจตาย และ คล้ายๆ ผู้ที่กำลังจะพ่ายแพ้ ..

...............................................

..

โอ้ ! เหล่าพี่น้องผู้ร่วมอุดมโกงของข้า และ เหล่าข้าทาสบริวารสุนัขรับใช้ของข้าทั้งหลาย !!

เจ้าได้โปรดจำไว้ และ ช่วยไปป่าวประกาศให้รู้กันไปทั่วทั้งแผ่นดินว่า ..

ต่อไปนี้ ข้าขอสัญญาว่า ..

ข้อ ๑ . ข้าจะจงรักภักดีต่อ ........

ข้อ ๒ . ข้าจะช่วยเหลือผู้อื่นทุก ........

ข้อ ๓ . ข้า.........เออ.... ข้า ... ข้าจำไม่ได้แล้วว่ะ ! .. ชักเมาแล้วล่ะซิเนี่ย ..เอิ๊กๆ

อ้าว ! งั้น พวกเจ้า จงถ่ายคลิปนี้ไปแจกจ่ายกันให้ทั่วถึง ให้เหล่าบริวาร ผู้รักการกินหญ้า ยิ่งกว่าการกินข้าวปลาอาหารทั้งหลายของข้า ได้รับชมรับฟังให้ทั่วถึงกันทั้งแผ่นดิน ..ไปบอกแก่พวกนายพล เหล่าสมุน ขุนห่า ขุนเหว ของข้าทุกคน ทั่วแคว้นแดนดินถิ่นนี้ด้วยว่า

" ณ ที่ซึ่งดวงตะวันฉายแสง ..ข้าจะไม่ตะกละตะกลามและมูมมามอีกต่อไป  ฮ่าๆ " ..

อ้าว !! .. ช่วยข้าบีบน้ำตาหน่อยเร้ว !! ...เร้ว !!! .. ฮ่าๆๆๆ

อ้าว!! กราบ .. ขี้ข้าแห่งข้าทั้งหลาย ..กราบ !!

ช่วยข้ากราบไอ้แผ่นดินอันโอชะนี่หน่อยเร้วๆๆๆ ฮ่าๆๆ

อ้าว!!! กล้องอยู่ไหน กล้องอยู่ไหน ?? ..

ถ่ายไว้หน่อยเร้วๆ ..ถ่ายไว้ ถ่ายไว้ !!

ฮ่าๆ

..........................

โอ้ ! เหล่าจอมยุทธผู้กล้าหาญ !!!..

เหล่าเสนาบดีสามานย์แห่งข้า ..บัดนี้นายน้อยของพวกเจ้าได้ถือกำเนิดเกิดเป็นสุนัขรับใช้ตัวใหม่ได้เต็มตัวเสียที หลังจากที่ข้ารู้สึกฉงนงงงวยในท่าทีของมันอยู่ตั้งนานสองนาน ฮ่าๆ ..

ตอนนี้สนตะพายวิเศษที่ข้าใช้จูงเจ้านี่นะ มันทำงานได้สมใจข้าแล้ว ฮ่าๆ .. ดูการทำงานของนายน้อยตัวนี้ของพวกเจ้าสิ ..ทาสผู้ซื่อสัตย์ของข้าและเจ้านายน้อยผู้ไร้ราคาค่างวดของเหล่าพวกเจ้าทั้งหลาย ..

ข้าเสี้ยม ข้าสอน ข้าสั่ง ข้าลูบหัว ข้าตบกบาลมันทุกเช้า ทุกเย็น แม้กระทั่งก่อนนอนข้ายังตามไปตบกระโหลกหนาๆของมัน ผ่านสายโทรศัพท์เลย ฮ่า ๆ ... แล้วเป็นไง เห็นผลงานข้าไหม ฮ่าๆ ..

นี่ดูซิเนี่ย !!! ไม่ใช่เพราะข้าหรอกหรือ เจ้านายน้อยหน้าโง่ตัวนี้ของพวกเจ้าจึงสามารถออกไอเดีย ..ผลาญทรัพย์ปฐพีอันหวานฉ่ำโอชะนี้ ได้ตั้งห้าหกข้อ ห้าหกกระบุงโกย ฮ่าๆ  ..

เนี่ยล่ะน๊า ปัญญาหนอปัญญา สมองหนอสมอง  หากแม้นข้าไม่ดุด่าว่ากล่าวและส่งซิกไปให้มัน แล้วไฉนมันจะมี .......หัวคิด !! ฮ่าๆ..

โอ้! เจ้าสุกรชราภาพผู้ซื่อสัตย์ เจ้าผู้จองหองผองขน เจ้าช่างทำชั่วได้แนบเนียนโดนใจข้าจริงๆ  ฮ่าๆ สมแล้วที่ข้าหมายมั่นปั้นมือ สมแล้วที่ข้า ฮ่าๆๆ .. หมายมั่นปั้นมา ปั้นเจ้าจากกองขี้หมา ให้มาเป็นดวงดาวพราวแสงสว่าง อยู่ ณ บัลลังก์ทองแห่งสภาอันทรงเกียรติ ...

ฮ่า ๆๆๆ  เอิ๊กๆๆๆ .....

............................

โอ้ ! ค่ำคืนเดือนเพ็ญ ..

โอ้ ! ค่ำคืนแห่งพระจันทร์งามเด่น !!!..

โอ้ ! ท่านเหล่าจอมยุทธผู้กล้าหาญ  !!! ...

โอ้ ! เหล่าขี้ข้าบริวารผู้น่ารักแห่งข้าทั้งหลาย ..

ข้ามีความสุขจริงๆ ฮ่าๆ  .....ข้าช่างมีความสุขจริงๆ ฮ่า ๆ ..

 เอื๊อก !!! ... โอ๊กกกกก ...อ๊ากกกก !!! ... อ้วกก !!!

คร๊อกกก ...ฟรี้ ... !!!!!!!!!  ....

..............................

..

ณ มุมเงียบสงบมุมหนึ่ง ..

ใต้เงาจันทร์ ตรงร่มไม้ใหญ่ ...

เงาตะคุ่มๆ ของสิ่งมีชีวิตบางชนิด สองตัวกำลัง ซุบซิบๆ ..กันอยู่อย่างเงียบ ๆ ..

" โอย .. กว่ามันจะสิ้นฤทธิ์ เล่นเอาหูข้าชาไปหมด. ไอ้ลิงบ้าเนี่ยมันช่างดูถูกข้าจริง ๆ เจ็บใจยิ่งนัก เจ็บใจยิ่งนัก !! " ..

แสงจันทร์ส่องประกายเงาแสง กระทบเขี้ยวโง้งๆของมันจนแสบตา เจ้าสุกรชราภาพ นายน้อยผู้ไร้สมรรถภาพของเหล่าจอมยุทธ์สามานย์ทั้งหลาย ..มันสบถคำด่าราวกับทำนบแตก จนฟังไม่ได้ศัพย์ ..

หูคอของมันแดงกร่ำด้วยความโกรธ มันค่อยๆกระชากสนตะพายออกจากรูจมูก ..มีน้ำมูกติดตัวสายออกมาไหลเยิ้มเป็นทางยาว.. มันส่งเสียงฟึดฟัดๆ ในโพรงจมูก พร้อมๆกับ.. ขากเสลด ครืดคราดๆ อยู่ในลำคอ ..

" นายข้า โปรดใจเย็นๆ ไว้ก่อนท่าน เดี๋ยวจะเสียแผนการใหญ่ของเรา..ข้าวางแผนไว้เสียดิบดีแล้วล่ะท่าน รออีกนิด รออีกหน่อย ..สวรรค์น้อยๆ อยู่ในกำมือของเราแล้วท่าน  " ..

จอมยุทธ์เป็ดง่อยขาเป๋ ฉายา เผ่นหนีได้ทุกกระบวนท่า .. เอ่ยปรามนายของตน มันทำท่าทางขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน เสียงดังกรอดๆ เพื่อให้นายของตน ..มั่นใจว่ามันได้เลือกข้างแล้ว ..

" เจ้าจะไปรู้อะไรเจ้าเป็ดง่อย ความรู้เจ้ายังด้อยเร่งศึกษา เมื่อเติบใหญ่เจ้าจะได้มีวิชา เป็นที่หาเลี้ยงชีพสำหรับตน จงจำไว้ อย่าได้ไปปล้นวิชาความรู้ใครเขามาอีก.." ..

" เจ้าอยู่กับข้ามานานยังไม่รู้ใจข้าอีก ..ตอนที่ไอ้ลิงเผือกหน้าเหลี่ยมอมทุกข์นั่นมันสบประมาทข้า ข้าเหลือบเห็นเจ้า ซดไวน์ ซดเอา ซดเอา .. ไม่เห็นเจ้าสนใจใยดีข้าเลย .. กระเหี้ยนกระหือรืออยากจะซดไวน์ท่าเดียว ทีอย่างนี้ล่ะมาทำเป็นจอมวางแผน ..ไหนวางแผนการอะไรของเจ้า..ลองบอกข้ามาซิ " .. 

เจ้านายน้อยสุกรชราภาพ พ่นคำด่าออกมาเร็วเป็นจรวด ตามสันดานถนัด มีเศษน้ำลายกระเด็นติดเส้นผมของจอมยุทธ์เป็ดง่อยเป็นหย่อมๆ .. มันมีสหายที่รู้ใจเพียงคนเดียวเท่านั้นในหุบเขาซมซานแห่งนี้ ..คือ เจ้าจอมยุทธ์เป็ดง่อย ด้วยความที่เคยมีบุญคุณต่อกันและกันมาก่อน ทำให้สองคนนี้ทำงานประสานความชั่วกันได้อย่างเป็นปี่เป็นขลุ่ย ชนิดที่ก้มหน้าก็อายดิน เงยหน้าก็อายฟ้า รู้ถึงไหนอายถึงนั่น..

" นายข้า .. ข้าขอสัญญาว่าข้าจะจงรักภักดีต่อท่าน ไอ้ลิงบ้านั่นน่ะ มันกำลังบ้าอำนาจ ปล่อยให้มันบ้าไปก่อนท่าน ตอนนี้ข้าก็ใช้มนต์วิเศษที่มีติดตัว เป็นภูมิความรู้สะสม เรียกระดมพวกเหล่าจอมยุทธ์ความรู้คู่คุณธรรมศัตรูของพวกเราเช้าเย็น เช้าเย็น ให้มาห่ำหั่นมันอยู่ ..ท่านโปรดใจเย็นๆ อีกไม่นานเกินรอ หากท่านไม่หัวใจวายตายไปซะก่อน ไอ้ลิงบ้าเนี่ยมันได้ตายสมใจท่านและข้าแน่ๆ ฮ่า ๆ " ..

เจ้าจอมยุทธ์เป็ดง่อย หัวเราะดังลั่น จนเจ้านายน้อยสุกรชราภาพต้องรีบเอามืดอุดปากมันไว้ เกรงใครจะมาได้ยินแล้วเรื่องจะไปถึงหูจอมมารลิงเผือกผู้เป็นนายใหญ่ พวกมันอาจจะไม่ได้ล้างแค้น แถมยังต้องโดนขับไล่ออกจากหุบเขาซมซานแห่งนี้ไปอีก ..

" เจ้าปากพล่อยเอ๊ย !! แผนการลับมันต้องพูดเบาๆ ซิว่ะ เนี่ยเล่นแหกปากตะโกนอย่างนี้พวกนั้นมันก็รู้หมดซิ ในหุบเขาแห่งนี้ ..มีแต่พวกมันทั้งนั้น ต้องระวัง บัลลังก์ทองของข้า เก้าอี้ประจำตำแหน่งของข้า ตอนนี้ก็โดนไอ้พวกมือดีในหุบขามาแอบเลื่อยขาเก้าอี้หายไปสองขาแล้ว ดีนะที่ข้ามีขาเหลืออีกสองข้าง ยังพอจะถ่างขาเกาะเก้าอี้ต่อไปได้ ..ไม่งั้น ข้าโดนมันเลื่อยเก้าอี้ล้มก้นกระแทกพื้นตายห่าไปนานแล้ว ..พูดแล้วก็ยิ่งเจ็บใจ พวกสมุนรับใช้ และ ไอ้เหล่าวงศาคณาญาติของไอ้ลิงบ้าเนี่ย มันร้ายยิ่งกว่า ไอ้ลิงบ้าเนี่ยเสียอีก เจ็บใจนัก เจ็บใจนัก !! " ..

สุกรชราภาพ นายน้อยผู้ไร้สมรรถภาพ พ่นความในใจออกมาเป็นชุด ..มันคั่งแค้นสะสมมานาน หาที่ระบายก็ลำบาก เวลาจะระบายทีก็มาระบายกับจอมยุทธ์เป็ดง่อยเสมอ เป็นที่รู้กันไปทั่วหุบเขาซมซาน ..

จอมยุทธ์เป็ดง่อย นอกจากจะมีฝีมือที่ไม่ร้ายกาจอันใดแล้ว ยังทำหน้าที่เป็นกระโถนรองรับน้ำลายและเสลดของเจ้านายน้อยสุกรชราผู้อาภัพอีกต่างหาก ด้วยคุณสมบัติพิเศษที่ไม่เหมือนใครนี้ทำให้จอมยุทธ์เป็ดง่อยฉายาเผ่นหนีได้ทุกกระบวนท่าผู้นี้ ได้ดิบได้ดี ชนิดที่เหล่าจอมยุทธ์สามานย์ทั่วทั้งหุบเขาซมซานต่างอิจฉา และ ต่างโจษขานกันไปทั่วว่า ..

" เจ้าเป็ดง่อยนี่ มันคงโดนตีนผีถีบส่งขึ้นมาจากนรก เพื่อให้มารับหน้าที่สกปรกบนผืนพิภพโดยแท้ " ..

..............................................

(  โปรดรออ่านต่อภาค ๒  )

....................................