เข้ามาข้างในเถอะนะ... คุณยังมัวรออะไรอยู่ ???!!!..

ค่ำคืนนั้น..

ฉันฝันเห็นจานบินลำหนึ่ง

และ..ภายในจานบินลำนั้น..

ฉันเห็นสิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่งที่มีหน้าตาแปลกประหลาดมาก ??!! ..

บันทึกความฝันของ.. มนุษย์ต่างดาว มนุษย์ค้างคาว และ สลัดอวกาศ 

ในยามที่..

ลมหายใจเข้าออกของชีวิต ..

เต็มไปด้วยไอระอุของคืนวันอันแสนหงุดหงิด ..

มนุษย์ผู้ตื่นรู้..ยังคงนั่งมู่ทู่อยู่หน้ากองตำรา และ คัมภีร์ประวัติศาสตร์..

พวกเขามักเริ่มต้นชีวิตประจำวันด้วย..ความเงียบ ที่มิอาจโลดโผน! ..

ในขณะเดียวกัน..

มนุษย์ผู้ที่ยังหลับใหลทั้งหลาย..ต่างเชื่อมั่นว่า..

การประคับประคองลมหายใจ และ ศรัทธาอันแห้งแล้งไร้สุขของตน..

ให้เคลื่อนผ่านคืนวันอันแสนหดหู่แลสิ้นหวังไปได้นั้น..

คือ ธรรมอันสูงสุด!

................................

ทุกค่ำคืน..

ร้านอาหารเล็กๆแห่งนี้..

จะเปิดบานประตูแง้มๆไว้พอให้บุคคลภายนอกได้มองเห็นแสงไฟสว่างริบหรี่ๆที่ระบำพลิ้วไหวอยู่กับความมืดมิดภายใน ..

ร้านอาหารเล็กๆแห่งนี้ ไม่มีป้ายบอกชื่อร้าน ไม่มีป้ายบอกรายการอาหารแนะนำใดๆ มีเพียงบานประตูเก่าๆ แสงสว่างในมุมมืด และ กลิ่นเหม็นสาบของหนูสกปรก ..

"เข้ามาข้างในเถอะนะ คุณยังมัวรออะไรอยู่ ?"..

เสียงเรียกเชิญอาคันตุกะผู้ยืนลังเลอยู่ภายนอกดังกังวาลเล็ดลอดออกมาจากภายในร้าน !..

สายลมพัดเย็นวูบไหว บานประตูที่แง้มอยู่เปิดอ้าออก ..

อาคันตุกะผู้มาเยือนและเป็นผู้ลังเลแห่งค่ำคืนจับจ้องสายตาของเขาไปที่ช่องประตูบานนั้น พร้อมสอดส่ายสายตามองหาแสงสว่าง !..

อาคันตุกะผู้ลังเล ..ตัดสินใจที่จะก้าวผ่านเข้าไปภายใน ..เพียงเพื่อจะได้พบว่า..

เบื้องหน้าของเขานั้นมีเพียงแสงสว่างเล็กๆ ที่กำลังเริงระบำพลิ้วไหวอยู่กับเงามืด!!..

"ใช่ ! มันคงเป็นแสงสว่าง... ??!! ..ที่แห่งนี้คงมีแสงสว่างเพียงพอสำหรับเรา?"..

อาคันตุกะผู้ลังเลครุ่นคิดคำนึงถึงเรื่องราวบางสิ่งบางอย่างภายในใจ ? ..

เขามองหาเจ้าของเสียงเรียกอันก้องกังวาลนั้น ด้วยความมั่นใจว่าเสียงเรียกนั้น คงจะเป็นเจ้าของร้านอาหารเล็กๆแห่งนี้เป็นแน่แท้..ทว่า.. เขาหาพบไม่!..

"ที่นี่มีแสงสว่างเพียงพอ ..หากคุณต้องการมัน !"

"คุณคงจะหิวและอยากจะรับประทานอาหาร!"..

"เข้ามาข้างในเถอะนะ ..คุณยังมัวรออะไรอยู่ ?"..

เสียงนั้น..ยังคงดังก้องกังวาลอยู่รอบๆตัวเขา อาคันตุกะผู้ลังเล มองไปรอบๆอีกครั้ง เขาไม่พบอะไรเลยนอกจาก ความมืด และ ความว่างเปล่า!!..

"คุณอยู่ที่ไหน ?"..

"ผมต้องการอาหาร ปรากฎกายให้ผมเห็นได้ไหม.. ได้โปรดเถิดผมหิวเหลือเกิน ?!!"..

สามลมพัดเย็นวูบไหว บานประตูที่เปิดอ้าอยู่ปิดงับเข้าที่เดิม ชั่วครู่หนึ่งบานประตูนั้นก็เปิดออกอีกครั้ง แล้วมันก็งับกลับเข้าที่เดิมอีกหน อาคันตุกะผู้ลังเล ยังคงหันมองไปรอบๆตัว ..

เขามองหาเจ้าของร้านอาหารแห่งนี้เพื่อที่จะได้สั่งสิ่งที่หัวใจเขานั้นเพรียกหาและกระหายหิว!! ..

ทว่า ไม่มีกลิ่นอาหาร ไม่มีเงาของเจ้าของร้าน ไม่มีอาคันตุกะอื่นใด และ ไม่มีใครออกมารับรู้ความปรารถนาแห่งหัวใจของเขาเลยแม้แต่คนเดียว !!..

ภายในร้านอาหารเล็กๆแห่งนี้ ..

มีเพียงมุมมืดๆและกลิ่นเหม็นสาบของหนูสกปรก และ ตัวเขา ..อาคันตุกะผู้ลังเล ที่ยืนอยู่อย่างโดดเดี่ยว เดียวดายลำพัง ..

"ได้โปรดเถอะครับ ผมหิวมาก ได้โปรดปรากฎกายให้ผมได้เห็น ได้โปรดเถิด !"..

อาคันตุกะผู้ลังเล ยังคงคร่ำครวญร้องเรียกหาเจ้าของร้านอาหารแห่งนั้น เจ้าของเสียงอันก้องกังวาลใส เสียงที่อาคันตุกะผู้ลังเลมั่นอกมั่นใจว่าจะต้องเป็นเสียงของผู้ครอบครองอาหารเลิศรสมากมาย..

เสียงสวรรค์ของผู้ที่จะมาดลบันดาลให้เขาได้หายจาก..ความโหยหิวของค่ำคืนแห่งทุกขเวทนา..ในฉับพลัน !!..