วิญญาณ..

ที่ถูกทอดทิ้งไว้บนเรือลำน้อยกลางมหาสมุทร ..

ได้ยุติความตั้งใจที่จะเวียนว่ายต่อไปในห้วงวัฎฎะสงสาร..

ทว่า พลังอำนาจใดกัน ที่จะดลบันดาลให้เป็นเฉกเช่นนั้น ?..

ห้วงมหรรณพ..

แห่งทุกข์ ระทม ทรมาน ..

ไร้จุดสุดสิ้น ไร้จุดพำนักพักพิง ..

ไร้ซึ่งที่ทางเล็กๆเพื่อผ่อนคลายใดๆ ..

เราต่างก้าวเดินไปบนหนทางแห่งทุกข์เพื่อสู่หลุดพ้น !..

ทว่า ..มีเพียงบางชีวิตเท่านั้นที่ก้าวผ่าน ..

ในขณะที่อีกหลากหลายชีวิตกลับมิอาจล่วงข้าม !

เงาเมฆใต้น้ำ ..

ขอนไม้ที่พาดข้ามทาง ..

ต่างมองเห็นห้วงทุกข์ของใครต่อใครในเงามืดเบื้องล่างนั้น!..

เงาเมฆใต้ฟ้า..

ดูมหึมาและกำลังจะกลายเป็นหยาดฝน !..

ทะเลแห่งความทุกข์อันกว้างใหญ่ไพศาลต่างยังคงไหลลงสู่..

ห้วงมหาสมุทรแห่งความทุกข์อันกว้างใหญ่ไพศาลยิ่งกว่าอยู่ตลอดเวลา..

ซากปรัก ..

แห่งการเจริญเติบโตของหนอดีต..

เรียกร้องถึงการก่อเกิดใหม่อีกครั้งเพื่อความศิวิไลซ์เก่าก่อน..

ทว่า สรรพสิ่งใด ฤๅ ในจักรวาลเร้นลับ ..

ที่นับได้ถึงสอง !..

หญ้ามิเอนไหว ..

ใบไม้มิไหวติง ..สรรพสิ่ง..นิ่งสงบ !..

การค้นพบมิได้จบลงตรง..การเคลื่อนไหว !

ชีวิต..

ต้องการความนิ่งเพื่อเติบโต..

ดุจดอกบัวที่งดงามสงบเงียบในอ่างน้ำเล็ก ..

เรามิอาจก้าวย่างไขว่คว้าหาความสุข..

ที่ส่องประกายเย้ายวลอยู่เหนือหลังคาบ้าน ..

โดยการเดินผ่านเงาน้ำที่สะท้อนไหวเบื้องล่าง !..

เราเดินทางไกล..

เพื่อที่จะได้มาหยุดและเหลียวมองกลับ..

มีบางสิ่งบางอย่างกำลังลาลับจากไป ..

มีบางสิ่งบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวเข้ามา..

เรามิได้เดินช้า ทว่า สรรพสิ่งกลับเปลี่ยนแปลงรวดเร็ว..

เรามาถึงวันนี้ ..ด้วยหัวใจดวงเดิมหรือไม่ ?..

เราเคยถามใคร ?..และ ..ใครเคยถามเรา ?..

ชีวิตยังคงเดินเท้า..

ประสบการณ์ยังคงเดินทาง..

รอยเท้าที่ย่างมาคือรอยเวลาที่สร้างฝัน..

คำบอกเล่าของแม่ไก่ที่คุ้ยเขี่ยอาหารใต้ร่มไม้..

คงมิเหลืออะไรไว้ให้กับลูกน้อย..

ยามสายลมนั้นพัดมา !!..

..............................

ภาพและคำ โดย..

วินเซนต์

ขอนแก่น

๑๙ พฤษภาคม ๒๕๕๒

...............................