จมปลักความว่าง..

๑.

รุ่งสาง..

ที่แสงทองแห่งชีวิตดวงกลมโต..

เวียนวนกลับมาทอประกายสาดส่อง ..ท้องนภา คุ้งน้ำ และ เทือกเขา ..

~ ~ ~ ~ ~

๒.

ริมขอบฟ้า..ฟากฝั่งตะวันออก ..

ยังคงมีเมฆหมอกจับกลุ่มก้อนเป็นเรือนร่าง หนา บาง ไร้รูปทรง..

ลอยละล่อง เคลื่อนผ่าน สงบนิ่ง รวม แยก แตก ดับ และ กลับมารวมตัวกันใหม่ ..

~ ~ ~ ~ ~

๓.

มันผันแปรเปลี่ยนแปลงไป..

ตามแรงปรารถนาแห่งคลื่นลมที่ยังคงพัดพาความเงียบเชียบรัญจวนจิต..

มาสู่ทุกชีวิตบนผืนแผ่นดิน !!..  

...............................................

๔.

ในรัตติกาล..

ที่หยาดน้ำค้างเริ่มประพรมเหนือปลายยอดหญ้า..

เราต่างยังคงทบทวนความทรงจำเก่าๆอยู่กับซากใบไม้แห้งที่เน่าและจมหาย ..

~ ~ ~ ~ ~

๕.

ความรันทด..

ความงดงามของชีวิต

ต่างเคยล่องลอยผ่านเข้ามา ต่างเคยล่องลอยผ่านออกไป ..

ผ่านมาแล้ว ก็ผ่านออกไป ..

ห่างออกไปไกลแสนไกล..ก่อนกลายไปเป็นปมอดีต.

ที่จะหวนกลับมาค้างคาอยู่ภายในจิตใจเรา..

~ ~ ~ ~ ~

๖.

ทางเวิ้งว้าง ..

ที่ร้างไร้ผู้คนและยวดยานสัญจร ..

ความเงียบยังคงนั่งโอบกอดไอแดดอุ่นแห่งรุ่งอรุณชีวิต ..

ดอกหญ้าริมทางชูช่อดอกเอนไหว พลิ้วสะบัดเป็นทิวทองยามต้องลำแสง ..

สายลมจากแม่น้ำหอบพัดกลิ่นโคลนตมและกลิ่นทรายเปียกชื้น ..

ล่องลอยขึ้นมาผสานกับห้วงลมหายใจลึกๆ ..

๗.

ในห้วงความรู้สึกที่ผุกร่อน..

เราต่างปฏิเสธที่จะเปลือยกายล่อนจ้อน..

ต่อสัจธรรมที่ถูกทิ้งร้างไว้ในห้วงลึกแห่งจิตใจ..

๘.

เราต่างคนต่างล้อมกรอบตัวเองไว้ด้วยความเสื่อมโทรมที่มีมนต์ขลัง ..

~ ~ ~ ~ ~

๙.

ในยามที่ความฉลาดรู้

แล..ความขลาดเขลาของเราจางหายไป ..

เรากลับพบเจอความงดงามนั้นได้..

ในความว่างเปล่า ..

............................................... 

วินเซนต์

ริมโขง หนองคาย

๒ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๓

................................................