ความสุขคลุกฝุ่น :ตลาดนัด หนังสือ ลมหนาว และ รอยยิ้มของผู้คน ..

นานมาแล้ว ..

ริมรั้วประตูหน้าบ้าน ..

เสียงแม่ร้องตะโกนเอ็ดตะโรเรียกลูกๆให้มารับของสัมภาระต่างๆบนรถสามล้อถีบ ..

รถสามล้อที่เต็มไปด้วยข้าวของพะรุงพะรังของแม่ที่เพิ่งกลับมาจากการเดินทางไปตระเวนค้าขาย.. 

รถสามล้อถีบบุโรทั่งลวดลายสีสันเจ็บปวดทั้งหลายในสมัยก่อน ถือได้ว่าเป็นพาหนะรับจ้างขนส่งยอดนิยมอันดับหนึ่งของผู้คนในหมู่บ้านที่ฉันอาศัยอยู่ คนปั่นส่วนใหญ่ก็จะเป็นคนคุ้นเคย คุ้นหน้าคุ้นตากันเป็นอย่างดี บางคนก็เป็นเพื่อนบ้านเก่าแก่ที่แสนดีของเรา..

รถโดยสารเอนกประสงค์ที่ใช้พลังงานตีนของมนุษย์เป็นแรงขับ จะค่อยๆเคลื่อนตัวมาจอดที่หน้าบ้านด้วยความทุลักทุเลทุกทีเมื่อพวกเขารับแม่มาส่งที่บ้าน เนื่องเพราะว่าสัมภาระข้าวของที่แม่บรรทุกมาด้วยนั้นมันหนักมากๆ .. 

ที่น่าสงสารและน่าเห็นใจเหล่าสารถีสามล้อถีบทั้งหลายยิ่งไปกว่านั้นก็คือ พวกเขาต้องมาจอดนิ่งสนิท ฟังแม่บ่นและต่อรองราคาอยู่ตรงนั้นอีกนานหลายนาที ในสภาพหน้าตาและร่างกายที่มีเหงื่อไคลไหลโชกท่วมตัว..

แม่มักต่อรองราคาเสมอในทุกๆตัวสินค้าที่แม่จะซื้อ แม่เป็นนักต่อรองราคาชั้นเซียนชนิดหาใครมาเทียบเทียมได้ยาก เป็นทีระบือนามไปทั่วสารทิศ โดยเฉพาะแม่ค้าขายผักขายหมูขายไก่ในตลาด และ เหล่าบรรดาสารถีน่องเหล็กเจ้าของสามล้อถีบทั้งหลายที่พลาดท่าขันอาสามาส่งแม่..

แม่มักได้เปรียบดุลการค้าเสมอในการเป็น "ผู้ซื้อ" ทว่า..แม่ก็มักจะเสียเปรียบดุลการค้าทุกทีเสมอเฉกเช่นกันในการเป็น "ผู้ขาย" ..

ฉันเคยถามแม่หลายต่อหลายครั้งว่า แม่จะไปขายทำไมให้มันเมื่อยตุ้ม ในเมื่อสินค้าที่แม่นำไปขายนั่นน่ะ ราคาต้นทุนการผลิตมันแพงกว่าราคาที่แม่ขายไปเสียอีก ..

แต่คำตอบที่ฉันได้รับส่วนใหญ่จากปากคำของแม่ก็คือ ..

"มันเป็นความสุขของแม่" ..

คนนั้นก็ต่อราคาอย่างนี้ คนนี้ก็ขอผ่อนสินค้าเอาไว้เก็บคราวหน้า คนที่มีหนี้ค้างคราวก่อนมาคราวนี้ก็ยังไม่มีจะจ่าย แถมสินค้าที่แม่หอบหิ้วไปหลายต่อหลายชิ้น แม่ก็เอาไปแจกจ่ายเอาไปฝากญาติพี่น้องหลานเหลนของแม่จนหมด ..

สรุปง่ายๆได้ว่า หากคิดเป็นผลกำไรขาดทุนแบบเป็นเงินเป็นทอง ฉันฟันธงไปเลยว่า แม่ขาดทุนยับทุกครั้งที่แม่ออกไปค้าขาย โดยไม่ต้องเสียเวลาคิดใคร่ครวญคำนวณลงบนสมุดรายรับรายจ่ายให้เปลืองหน้ากระดาษ..

ฉันจินตนาการความสุขตอนนั้นของแม่ว่า ..คงเป็นเรื่องของการเดินทาง การออกไปพบปะผู้คน การอยู่ในวงสนทนา การอยู่ร่วมในหมู่ญาติพี่น้องของแม่ ..

ตอนเด็กฉันมองไม่เห็นจริงๆว่าความสุขของแม่คืออะไร ? ..

ความสุขในวัยเด็กที่ฉันคิดฝันได้จากการ "ค้าขาย" และ ที่ฉันคิดว่ามันควรจะเป็นเช่นนั้น ก็คือ ..

เมื่อเราทำการค้าขายเราก็ต้องได้กำไร และ เมื่อเราได้กำไรมากๆเราก็จะได้มีโอกาสเป็นคนร่ำรวย !!!

.............................

กระเป๋าเงินของพ่อ..

จะเป็นแหล่งทุนเดียวของแม่ที่ฉันพอจะนึกขึ้นได้ ฉันไม่เคยเห็นแม่ไปหาแหล่งทุนหมุนเวียนจากที่ไหนได้เลยนอกจากพ่อ ..

พ่อมีอาชีพเป็นข้าราชการตำรวจ ทำงานประจำในออฟฟิศ ไม่ได้เดินทางไปไหนมาไหนมากมาย ช่วงวัยหนุ่มพ่ออาจจะเดินทางรอนแรมย้ายไปประจำในหลายๆจังหวัดตามแนวชายแดนของประเทศไทยมาแล้ว แต่ว่าพอช่วงประมาณอายุสัก ๔๐ ปี พ่อก็มายึดโยงอยู่กับที่และประจำการอยู่ที่จังหวัดอุบลราชธานี ยาวนานจนเกษียณอายุ และ เสียชีวิต..

ในวัยเด็กของฉัน ..

ฉันก็เลยมีภาพของแม่ที่เป็นนักแสวงหานักเดินทางสัญจร และ ภาพของพ่อคนที่มีความสุขอยู่กับถิ่นพำนัก และ ไม่ชื่นชอบการเดินทางไปไหน !!

แม่มีความสุขกับการทำมาค้าขายพบปะผู้คน แม่เดินทางตลอดชีวิตของแม่ จวบจนช่วงวัยชราแห่งวันเวลาสุดท้ายของชีวิต แม่ก็ยังมีแววตาประกายสดใสของนักแสวงหาจับอยู่ที่สองดวงตาของแม่เสมอ ..

พ่อมีความสุขอยู่กับที่ทางของพ่อ อยู่กับภาพจินตนาการแห่งความพึงพอใจของชีวิต พ่อเป็นข้าราชการตัวอย่างที่ได้รับเกียรติบัตร เป็นข้าราชการที่ขยันทำงาน ไม่เคยป่วยลาขาดสายแม้แต่วันเดียว และ พ่อก็ไม่ได้รับทรัพย์สมบัติใดๆตอบแทนคุณงามความดีของการเป็นคนขยัน มั่นคง ซื่อสัตย์ ในการปฏิบัติหน้าที่การงานของตนเลย นอกจากคำสรรเสริญที่ผู้ประกาศคุณงามความดีป่าวประกาศในงานณาปนกิจศพ ..

ในวัยหนุ่มของชีวิต ..

ฉันเคยเปรียบชีวิตแม่เสมือนหนึ่งนกน้อยที่โผบิน มีอิสระเสรี ท่องเที่ยวไปในโลกกว้าง ในขณะเดียวกันฉันกลับมองว่าชีวิตของพ่อนั้นเป็นเสมือนหนึ่งปลาทองในตู้กระจก ที่ว่ายวนไปมาด้วยภาวะจำนนต่อชีวิต ..

ฉันเคยคิดว่า แม่ช่างเป็นคนที่แสนจะโชคดี ได้ท่องเที่ยวได้เดินทางตลอด แต่พ่อกลับเป็น ชีวิตที่อ้างว้างเดียวดาย ครุ่นคิดอย่างสงบนิ่ง อยู่ภายในโลกแคบๆของตน โลกที่แวดล้อมไปด้วยสภาพชีวิตที่น่าเบื่อหน่าย และ การงานซ้ำซากจำเจ ..

ทว่า ..เมื่อกาลเวลาผ่านไป ..

ความคิดของฉันเมื่อวัยหนุ่มคะนองกลับ ..ผิดมหันต์ !!

โลกของนักเดินทางและโลกของคนที่ไม่ได้ไปไหนหาได้มีความแตกต่างกันไม่ ..

มนุษย์ต่างแสวงหาความสุขในหนทางที่แตกต่างกัน !! ในขณะที่โลกหมุนเป็นวงกลม และ วัฎจักรชีวิตของมนุษย์ก็ว่ายวนกลับมายังจุดเดิมเสมอ ..

ไม่ว่าโลกของแม่จะกว้างไกลมากมายเพียงใด ..

ทว่า ความสุขของแม่ หรือ แม้แต่ปัญหาต่างๆที่แม่พานพบมา ..

ก็มักจะมาลงเอยในคำตอบของพ่อ ที่พ่อค้นพบในโลกแคบๆ ของพ่อ..

ที่ไม่ได้กว้างใหญ่หรือกว้างไกลเกินกว่ารั้วบ้านและขอบประตูหน้าบ้านของเราเลยแม้แต่นิดเดียว ..

........................

นกน้อยและปลาทอง ..

โผบินและว่ายวนในโลกเหว่ว้า ..

เมื่อแสงทองส่องมาปลาทองเอ่ยถามว่า ..

"วันนี้เธอจะโบยบินไปหนแห่งใด?"..

นกน้อยเอ่ยตอบมา ..

โลกเราใบนี้ช่างแสนกว้างใหญ่

และ ที่ๆฉันจะบินไปมันก็อยู่..ไกลแสนไกล..

ฉันจะบินกลับมาใหม่อีกครั้ง ..ณ ฟากฟ้ายามเย็น

ฉันจะกลับมาบอกเล่าเรื่องราวที่พบเห็น ..

ที่เธอไม่มีโอกาสได้เจอะเจอและชื่นชมมันด้วยสองดวงตา..

"เธอล่ะ ..พ่อปลาทองตัวน้อย วันนี้เธอจะว่ายวนไปไหน ?"

ในเมื่อโลกของเธอนั้นมันอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลแค่ว่ายไปวนมา!! ..

ปลาทองเอ่ยตอบ..

วันนี้ฉันยังมีภาระหลายอย่างที่ต้องทำ..

ฉันอยากมีเวลาชื่นชมโลกกว้างมากมาย

ทว่า..โลกแคบๆแห่งนี้ฉันเองกลับชื่นชมไม่หมด..

สาหร่ายใบเขียวที่ฉันกินไปเมื่อวาน ..

วันนี้มันยังคงงอกเงยขึ้นมาใหม่ !!

สายน้ำอุ่นรอบๆกาย ..

วันนี้มันกลับเย็นเยียบและฉันกำลังปรับตัว!!

ก้อนหินสีสวยสดใส..

มีปริศนาหลากหลายที่ฉันยังคงต้องไขคำตอบ !!..

พวกเขานิ่งสงบ..อยู่นานๆเช่นนั้นได้อย่างไร ?..

ในขณะที่ฉันและเธอ..

กลับมีโอกาสได้โผบินและว่ายวนไปมา ..

ฉันจะเอ่ยถามก้อนหินอีกครั้งในวันนี้ ..

และ ..เมื่อเธอโผบินกลับมาอีกครั้ง.. ณ ฟากฟ้ายามเย็น ..

ฉันจะบอกเรื่องราวที่พบเห็นและไขคำตอบของปริศนานี้แก่เธอ !!

.............................

วินเซนต์

ขอนแก่น

๑๒ พฤศจิกายน ๒๕๕๑

.............................