ที่ที่เรามองเห็น และ ที่ที่เรามองไม่เห็น !..

๑.

เราตื่นขึ้นมา..

อีกครั้ง..จริงหรือ?..

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

๒.

รุ่งอรุณ..

ที่โชยกลิ่นหอมนี้..

อ้อมกอดแห่งโลกวิไลซ์ใบนี้!!..

สวนทรงกลมแห่งมวลสรรพสิ่งนี้!..

คือ ที่ที่เดิม..ที่เราเคยคืบคลาน ลุกเดิน และ เริ่มวิ่ง!..

คือ ห้วงเวลาเดิม ..ที่มิได้ขยับเขยื้อนไปไหน..

จริงหรือ ????..

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

๓.

เราดำรงชีวิต ..

ดำรงจิตวิญญาณของเรา ..

ภายในวัฏฏะซ้ำซากแห่งการเวียนว่าย.. 

ฉันและคุณ เคยอยู่ตรงนี้..จริงหรือ?

เราเคยอยู่ ณ ที่แห่งนี้มาก่อน !!..จริงหรือ??

"ที่ที่เรามองเห็น และ ที่ที่เรามองไม่เห็น"..

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

๔.

ห้วงปริศนา..

แห่งจักรวาลวัยเยาว์..

คือ ที่ที่เราเก็บกำไว้..

ซึ่งความลับแห่งความบริสุทธิ์มากมาย..

ความบริสุทธิ์ที่เราเก็บกำมาได้..

จากครรภ์มารดาผู้ต่อลมหายใจชีวิตของเรา!..

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

๕.

ความบริสุทธิ์..

ที่เราต่างเคยมีอยู่เต็มกล่องดวงใจใบใหญ่..

ความบริสุทธิ์ในกล่องดวงใจของเรา!!..

ที่เราเคยทำมันหล่นหาย เคยทำมันหายไป..

ที่ละนิด ที่ละนิด..จนหมดกล่อง..

ในวันที่เราลุล่วงเข้าสู่..

วังวนแห่งวัยแสวงหา !!

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

๖.

วัตถุและจิต..

ได้ผลิบานและแตกดับไป..

ภายในห้วงร้าวลึกเดียวกันตรงก้นบึ้งของความทรงจำเก่าๆ..

ท่ามกลางเปลวแดดแผดกล้าแห่งห้วงวัยชีวิตหนุ่มสาวอันร้อนรุ่ม ..

เราเลือกปักธงศรัทธาของเราทิ้งไว้ในความคลุมเครือ..

เพื่อขึ้นตรงต่อห้วงปริศนาอันลึกลับซับซ้อนของ..

"ที่ที่เรามองเห็น และ ที่ที่เรามองไม่เห็น"..

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

๗.

เราต่างเป็น..

คนหนุ่มสาวผู้ชาญฉลาด ..

ทว่า เรากลับพันธนาการความเชื่อมั่นของเราไว้อย่างเหนียวแน่น ..

บนกองฝุ่นผงสีแดงที่แปรเปลี่ยนรูปทรงง่าย ..

ยามใดที่สายลมร้อนแห่งทะเลทรายชีวิตพัดผ่านมากระทบ..

ธงศรัทธาของเราจะโบกพลิ้วปลิวสบัดอย่างเหือดแห้ง ..

หว่างความเวิ้งว้าง ว่างเปล่า แห่งห้วงปริศนา..

ที่ร้างไร้คำตอบ!..

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

๘.

ณ ห้วงใดห้วงหนึ่ง ..

ที่คืนวันแห่งชีวิตวัยชราของเราเวียนกลับมาถึงอีกครั้ง ..

เราจะได้ค้นพบว่าแสงทองแห่งชีวิตกำลังส่องแสงสุดท้าย..

ณ ห้วงชิงพลบตรงริมขอบฟ้าไกล ..

มันกำลังจะตกหล่นลง และ มันกำลังจะลาลับจากไป..

ในท้องทะเลสีทองครามของยามย่ำสนธยา..

ที่เดิม..

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

๙.

คลื่นทะเล..

จะยังคงซัดสาดเข้าหาหาดฝัง.. ดั่งเดิม!..

ฟองคลื่นจะแตกฟองฟ่องอยู่เฉกเช่นนั้น !..ดั่งเดิม!..

เพียงรุ่งรัตติกาล ..

ณ ที่ที่เรามองไม่เห็นเท่านั้น ..

ที่รอคอยเราอยู่!..

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

๐.

"ที่ที่มองเห็น และ ที่ที่มองไม่เห็น" ..

มักถูกแยกแบ่งจากกันโดยง่าย ..

ด้วยรอยขีดของกิ่งไม้แห้งตรงหาดทรายแห่งการอำลา ..

ทุกคราของการขีดเขียนความทรงจำเก่าๆ ..

เรามิมีทางจะกลับไปเก็บกำสิ่งใดกลับมาได้อีก..

ไม่ว่ามันจะ..บาดลึก หรือ ตื้นเขิน ..

ร่องรอยไว้..มากน้อยเพียงใด? ..

มันจะจางหายไป ..

มันจะสูญสลาย..และ ..ดับหายไป !..

ในยามที่..

คลื่นวาบแห่งความทรงจำสุดท้าย..

สาดซัดกลบฝัง!!!!..

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

วินเซนต์

ขอนแก่น

๑ สิงหาคม ๒๕๕๒

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~