ที่กรุงเทพฯ

วันที่ 4 มิถุนายน 2550

เรียน คุณจาตุรนต์ ฉายแสง อดีตหัวหน้าพรรคไทยรักไทย

เรื่อง การยุบพรรคการเมือง ไม่ได้ทำให้ท่านสูญสิ้นลมหายใจ

     ท่านอดีตหัวหน้าพรรคไทยรักไทย ดิฉันเขียนจดหมายฉบับนี้ในฐานะผู้ใช้
สิทธิ์เลือกตั้งที่ไม่เคยเลือกพรรคไทยรักไทย แต่เป็นหนึ่งในหลายคนที่เฝ้ามองพรรคไทยรักไทยตลอดมา นับตั้งแต่วันเริ่มต้นก่อตั้งพรรคจนกระทั่งวันที่ตุลาการธรรมนูญวินิจฉัยยุบพรรค

     แม้ว่าจะไม่ได้เป็นสมาชิกพรรคไทยรักไทย แต่ก็ยังอึ้งกับคำตัดสินของตุลาการรัฐธรรมนูญ ไม่ใช่ความรู้สึกสงสารหรือเห็นใจเพราะเป็นสิ่งที่กลุ่มผู้กระทำความผิดจำต้องรับผลแห่งการกระทำ แม้ว่าหลายท่านจะร่ำร้องว่าไม่ได้รู้เห็น  หรือมีส่วนเกี่ยวข้องกับความผิดที่ตุลาการชี้ให้เห็น

     ประชาชนที่เฝ้าฟังคำวินิจฉัยต่างมีความคิดเห็นหลากหลาย ตามประสบการณ์ ความเชื่อ และอารมณ์ความรู้สึก แต่สิ่งหนึ่งที่เราได้เห็นจากหน้าจอคือ ตอนที่ท่านลุกขึ้นหลังเสร็จสิ้นคำวินิจฉัย อาการขบกรามข่มความรู้สึกของท่าน

     ไม่ว่าความรู้สึก ณ ห้วงเวลานั้นจะเป็นเช่นไร ความคิดในขณะนี้จะเปลี่ยนแปลงหรือไม่ สิ่งที่ท่านจำเป็นต้องยอมรับคือ คำวินิจฉัยที่ท่านเคยกล่าวว่า พร้อมน้อมรับทุกการตัดสิน อาการไม่ยอมรับ คำพูดที่แสดงถึงการที่ยังทำใจไม่ได้ เป็นเรื่องปกติของมนุษย์ ที่ประสบกับความเลวร้ายโดยไม่คาดฝันอย่างกะทันหัน เชื่อว่าขณะนี้ภาวะจิตใจท่านคงค่อยๆ สงบขึ้นตามลำดับ

     ในฐานะมนุษย์ผู้ร่วม เกิด แก่ เจ็บ ตาย อยากจะบอกว่า  มนุษย์เราเมื่อเกิดมามีชีวิตอยู่  ไม่มีใครไม่เคยผิดหวัง ไม่มีใครไม่เคยเศร้า ไม่มีใครไม่เคยรู้สึกท้อแท้ใจ แต่อีกด้านหนึ่ง ไม่มีใครผิดหวังได้ตลอด แม้ท่านจะรู้สึกว่าตุลาการรัฐธรรมนูญไม่มีความยุติธรรม แต่โลกนี้มอบความยุติธรรมให้ทุกคน

     เราทุกคนต่างต้องกล้ำกลืนความขื่นขมไว้ในอก แต่คนที่เป็นนักการเมืองซึ่งเป็นบุคคลสาธารณะต้องมากว่านั้น การตีโพยตีพายไม่มีที่สิ้นสุด ราวเด็กไม่ได้ของเล่นอย่างที่ต้องการ ไม่ใช่วิถีและวุฒิภาวะของนักการเมือง

     ขอให้ย้อนนึกถึงวันที่ท่านเป็นหนึ่งในแกนนำนักศึกษา ทิ้งทุกอย่างเข้าป่า สละสถานะนักศึกษาแพทย์และความฝันทั้งมวลไว้เบื้องหลัง แต่สุดท้ายก็ต้องออกมาสู่เมือง ความผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่าเช่นนั้นท่านยังสามารถแบกไว้ได้ และวันหนึ่งท่านก็ได้ก้าวมาสู่การเป็น “นักการเมืองน้ำดี” ที่ใครต่อใครยกย่อง

     แล้วนับประสาอะไรเล่ากับแค่เรื่องการยุบพรรคซึ่งไม่ใช่สมบัติส่วนตัว ท่านต้องทนได้ ชีวิตมีทางออกเสมอ เพียงแต่ท่านเลือกจะก้าวตามหรือไม่? หรือจะจมปลักกับอดีตที่ไม่มีวันหวนคืน

     พรรคไทยรักไทยไม่ใช่ของท่าน ไม่ว่าในอดีตหรือปัจจุบัน แม้เคยดำรงตำแหน่งหัวหน้าพรรค เป็นเพียงหัวโขนหุ่นเชิด อย่าได้หลงเสน่ห์หอมหวานนั้น  เพราะมันไม่ใช่ยาขม แต่เป็นยาพิษ ถ้ายังโอบอุ้มไว้ สักวันพิษจะย้อนเข้าตัวทำร้ายถึงวันนั้นเชื่อว่าท่านคงไม่มีใครอยู่เคียงข้าง เพราะนี่คือธรรมชาติของนักการเมือง

     ท่านน่าจะยังไม่ลืม วันที่ทุ่มเทคิดกรอบนโยบายสมานฉันท์ภาคใต้  ซึ่งเป็นแนวทางที่ดี แต่แล้วหัวหน้าพรรคตัวจริงเก็บใส่ลิ้นชัก ไม่ดูดำดูดี ช่างไร้คุณค่า ไม่คำนึงถึงความปรารถนาดีของท่าน ที่ต้องการให้จังหวัดชายแดนภาคใต้กลับคืนสู่ความสงบสุข วันที่ท่านได้แสดงถึงความปรารถนาดีนั้น มีใครเห็นดีบ้าง? ใช่หรือไม่ว่า จนถึงขณะนี้ ท่านก็ไม่ได้เป็นหัวหน้าพรรคเลย แต่แค่มีคนมอบหน้ากากให้เท่านั้น

     การทำความดีให้แก่ประเทศชาติไม่จำเป็นต้องเป็นนักการเมือง เพราะหลายครั้ง พฤติกรรมนักการเมืองก็ไม่ต่างกับโจร ความรู้ความสามารถของท่านยังสามารถสร้างประโยชน์ให้แก่บ้านเมืองอีกมาก แม้ว่าจะกระทำในฐานะประชาชนธรรมดา และอาจน่าภาคภูมิใจยิ่งกว่าก็เป็นได้

     ยังจำภาพที่ท่านก้มหน้า กลืนความผิดหวัง ในห้องพิจารณาคดี แต่เวลานั้นผ่านไปแล้ว โลกนี้ไม่เคยหมุนย้อนกลับ วันนี้ เวลานี้ เมื่อท่านเงยหน้าขึ้น ขอให้ก้าวเดินไปข้างหน้าต่อ ไม่ควรย้อนกลับไปตามเส้นทางเดิม ควรน้อมรับการตัดสินตามที่ท่านเคยกล่าวไว้ เพราะจะยิ่งสร้างความสง่างาม ไม่ใช่แค่ในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง แต่ในฐานะบุคคลสาธารณะที่ยังเป็นความหวังของคนหมู่มาก

     5 ปี นับจากนี้ แม้จะนานเกินไปสำหรับนักการเมืองใจร้อนยังหลงติดกับลาภยศสรรเสริญ แต่ก็ไม่นานเกินรอ หากท่านยังคิดจะกลับมาทำงานให้กับประเทศชาติ วันนี้ท่านอาจจะยังเจ็บปวดทุกจังหวะหัวใจเต้น แต่กาลเวลาจะเป็นเครื่องบรรเทาให้ความรู้สึกนี้ลดน้อยลง ถึงเวลานั้นท่านจะได้พบความจริงว่า โลกนี้ไม่มีอะไรได้ไป และได้เป็น ชีวิตไม่ได้มีแค่เพียงวันนี้กับเมื่อวาน เรายังมีอีกหลายวันรออยู่ข้างหน้า ละทิ้งอดีตและเหล่าพลพรรคที่ชักนำท่านลงสู่หุบเหวเสีย นั่งนิ่งๆ สูดลมหายใจลึกๆ แล้วดำรงตนในฐานะคนไทยที่ดี ทำดีให้คนยกย่องสรรเสริญ เมื่อครบ 5 ปีแล้ว ประตูแห่งโอกาสอาจจะเปิดให้ท่านอีกครั้ง