วันนี้ก็เป็นศุกร์อีกแล้วนะครับ เพื่อน Blog OKnation หลายคนก็คงนึกอยากจะไปเที่ยวกันบ้าง หลังจากซีเรียสรี่มากับหลายเรื่องหลายราวกับชีวิตประจำวัน

.

     หากคุณเป็นคนหนึ่งที่อยากจะหาที่ท่องเที่ยวใหม่ ๆ ไม่ไกลจากกรุงเทพฯ มากนัก เดินทางสะดวก ไปกลับได้ในหนึ่งวัน และมี Concepts ท่องเที่ยว ในมุมมองของวัฒนธรรมท้องถิ่น โบราณสถาน ธรรมชาติริมน้ำใหญ่และอาหารการกินพร้อมมูล

.

     ผมขอแนะนำ .....นี่เลย "ทุกวันหยุด เที่ยวสุด ๆ ใกล้กรุงเทพฯ ที่สามโคก กับ อยุธยาที่ซ่อนเร้นและสัมผัสอารยธรรมมอญโบราณ"

.

   และนี่ก็คือเรื่องราวที่ผมจะขอนำเสนอเป็น"ข้อมูลเบื้องต้น" เพื่อคุณจะได้ใช้ในการตัดสินใจ หากจะเลือกท่องเที่ยวในมุมนี้

.

    "สามโคก" เป็นอำเภอหนึ่งของจังหวัดปทุมธานี ชุมชนมอญเก่าแก่จะตั้งเรียงรายอยู่บนสองฝั่งแม่น้ำ บนเส้นทางเดินเรือที่จะผ่านไปออกปากแม่น้ำเจ้าพระยา บริเวณสายน้ำใสก่อนเข้าสู่กรุงเทพมหานคร

. 

     เราสามารถเดินทางโดยรถยนต์ ตามเส้นทางวงแหวนตะวันตก ระยะทางจากบางบัวทอง ถึงแยกเสนา – สามโคก ประมาณ 50 กิโลเมตร เลี้ยวขวาตามแยกก็จะเข้าสู่อำเภอสามโคกทางทิศเหนือ หรือประมาณ  6 กิโลเมตรหากเดินทางจากตัวจังหวัดปทุมธานี

.

      เมืองสามโคกในอดีตเปลี่ยนชื่อมาเป็น "เมืองประทุมธานี" และยกฐานะขึ้นเป็นเมืองชั้นตรี สืบเนื่องมาจากการที่พระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย พร้อมด้วยกรมพระราชวังบวรมหาเสนานุรักษ์ได้ประพาสเมืองสามโคกเพื่อเยี่ยมเยียนชาวมอญที่อพยพเข้ามาอาศัยแถบนี้ และทรงประทับแรม ณ พลับพลาริมแม่น้ำเจ้าพระยาฝั่งตะวันออกเยื้องเมืองสามโคก

.

       ทรงรับดอกบัวหลวงจากชาวมอญที่นำมาทูลเกล้าฯ ถวายเป็นจำนวนมาก และประกอบกับในช่วงนั้นเป็นเดือน 11  ซึ่งเป็นฤดูน้ำหลากนั้น มีดอกบัวบานหลวงออกดอกบานสะพรั่งอยู่ทั่วไป จึงพระราชทานนามเมืองสามโคกใหม่ว่า "เมืองประทุมธานี" ซึ่งมีปรากฏในนิราศภูเขาทองของสุนทรภู่ว่า

.

        ถึงสามโคกโศกถวิลถึงปิ่นเกล้า      พระพุทธเจ้าบำรุงซึ่งกรุงศรี

    ประทานนามสามโคกเป็นเมืองตรี       ชื่อปทุมธานีเพราะมีบัว

.

      เมืองสามโคกจึงย้ายไปตั้งใหม่ทางทิศใต้ กลายมาเป็นตัวจังหวัดปทุมธานี ในปัจจุบัน  ส่วนตัวสามโคกเดิม รัชกาลที่ 5ได้ทรงโปรดตั้งเมืองสามโคกเดิมขึ้นเป็นอำเภอสามโคกอีกครั้ง

. 

     ประวัติศาสตร์ท้องถิ่นของอำเภอสามโคก น่าจะเริ่มได้จากการเข้ามาตั้งถิ่นฐานของกลุ่มชาติพันธุ์ (Ethnic Group) มอญ (Mon) หรือจะเรียกว่า เมง รามัญ ตเลง เป็นสำคัญ

.

.

       ราวปี  2202  ในสมัยสมเด็จพระนารายณ์มหาราช แห่งกรุงศรีอยุธยา "สมิงเปอ" กับพรรคพวกมอญ รวม 11 คนได้พาครอบครัวมอญ ประมาณ 10, 000 คน อพยพหนีความกดขี่ของพม่าอังวะเข้ามาพึ่งพระบรมโพธิสมภาร  จึงโปรดเกล้าฯ ให้ครอบครัวมอญไปตั้งบ้านเรือนอยู่ที่  "บ้านสามโคก"  ริมฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยาฝั่งตะวันตก บริเวณระหว่างวัดตำหนักกับวัดสะแก ชุมชนมอญได้ขยายตัวตั้งเป็น "เมืองสามโคก" ขึ้นบริเวณใกล้วัดสิงห์ ในเวลาไม่นานนัก

.

. 

        ต่อมาได้มีการอพยพของชาวมอญอีก 2 ครั้ง คือ ในปี 2317 ซึ่งตรงกับสมัย สมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรี โดยมี "พระยาเจ่ง ตะละเส่ง ตละเก็บ" กับ"พระยากลาง"  เป็นหัวหน้า ได้พาพรรคพวกครอบครัวมอญที่ถูกพม่ากวดต้อนไปหลังจากเสียกรุงศรีอยุธยา กลับเข้ามาพึ่งพระบรมโพธิสมภารอีกครั้ง  จึงทรงโปรดให้ตั้งบ้านเรือนอยู่ใกล้เคียงกัน

.

      ปี  2358 ในรัชสมัยของพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย "สมิงรามัญ" เมืองเมาะตะมะ และพรรคพวกได้อพยพครอบครัวมอญเข้ามาพึ่งพระบรมโพธิสมภารอีกครั้งหนึ่ง

. 

     ชาวมอญที่อพยพมาทั้ง 2 ครั้งหลังนี้ ส่วนหนึ่งไปตั้งบ้านเรือนอยู่ที่เมืองสามโคก และอีกส่วนหนึ่งขยายตัวไปตั้งบ้านเรือนอยู่ที่ปากเกร็ด เมืองนนทบุรี และเมืองนครเขื่อนขันธ์ พระประแดง จังหวัดสมุทรปราการ

. 

       สามโคก จึงเป็น ถิ่นของคนมอญที่ถูกกล่าวถึงบ่อย ๆ ในวรรณกรรม โดยเฉพาะในนิราศเรื่องต่าง ๆ  ของ "สุนทรภู่" กวีเอกแห่งสยาม เพราะเป็นชุมชนที่ตั้งอยู่ริมฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยา เส้นทางสัญจรไปมาที่สำคัญในอดีต เช่นในนิราศพระบาท ที่สุนทรภู่แต่งขึ้นเมื่อครั้งตามเสด็จพระองค์เจ้าปฐมวงศ์ไปไหว้พระพุทธบาทที่สระบุรี สุนทรภู่พูดถึงหญิงชาวมอญว่า

. 

                                                    ถึงสามโคกต้องแดดยิ่งแผดแสง

    ให้รุ่มร้อนอ่อนจิตระอิดแรง            เห็นมอญแต่งตัวเดินมาตามทาง    

    ตาโถงนุ่งอ้อมลงกรอมซ่น            เป็นแยบยลเมื่อยกยับย่าง

    เห็นขาขาววางแวบอยู่ว่างกลาง    ใครยลนางก็เป็นน่าจะปรานี

.

. 

     ในนิราศวัดเจ้าฟ้าก็บรรยายลักษณะคนมอญว่า

.

       เห็นพวกชายฝ่ายมอญแต่ก่อนมา  ล้วนสักขาเขียนหมึกจารึกพุง
    ฝ่ายสาวสาวเกล้ามวยสวยสะอาด    แต่ขยาดอยู่ว่านุ่งผ้าถุง

    ทั้งตาห่มตาหรี่เหมือนสีรุ้ง               ทั้งผ้านุ่งนั้นก็อ้อมลงกรอมตีน

    เมื่อยกเท้าก้าวย่างสว่างแวบ          เหมือนฟ้าแลบแลผาดแทบขาดศีล

    นี่หากเห็นเป็นเด็กแม้นเจ็กจีน         เจียนจะปีนซุ่มซ่ามไปตามนาง

.

     อีกตอนหนึ่งของนิราศวัดเจ้าฟ้า มีกล่าวถึงสภาพที่วัด ความเป็นอยู่ของคนมอญ ว่า

.

    ชาวบ้านนั้นปั้นอีเลิ้งใส่เพิงพะ   กระโถนกระทะอ่างโอ่งกระโถงกระถาง

  เขาวานน้องร้องถามไปตามทาง    ว่าบางขวางหรือไม่ขวางพี่นางมอญ

.    

     ในนิราศพระประธมมีตอนหนึ่งกล่าวถึงชาวมอญสามโคกว่า

. 

   ถึงบางขวางปางก่อนว่ามอญขวาง     เดี๋ยวนี้นางไทยลาวล้วนสลอน

 น่ายกย่องขวางแขนแสนแง่งอน    ถึงนางมอญก็ไม่ขวางเหมือนนางไทย

.

     จากนิราศของสุนทรภู่ที่กล่าวมานี้ สะท้อนให้เห็นสภาพทางสังคมและวัฒนธรรมของคนมอญในถิ่นสามโคก  ยังคงรักษาลักษณะความเป็นมอญไว้ได้อย่างมากมายมาจนถึงปัจจุบัน เช่น ผู้หญิงนุ่งผ้าถุง มีผ้าคลุมไหล่ ลายผ้ามีตะโกงตะกี่ และเกล้าผมมวย และพวกผู้ชายนิยมสักร่างกายไม่ใส่เสื้อ ต่างไปจากคนไทยที่นุ่งผ้าหาง (จูงกระเบน) และไว้ผมทรงทัดผมปีก

.

. 

      ชาวมอญสามโคกในอดีตมีอาชีพปั้นโอ่งอ่าง กระถางเร่ขายไปตามเมืองต่าง ๆ และนิยมปลูกเรือนขวางลำแม่น้ำจึงมักถูกเรียกว่า "มอญขวาง" ในขณะที่พวกคนไทยนิยมปลูกเรือนขนานไปกับแม่น้ำ นอกจากเรื่องลักษณะความเป็นอยู่ของคนมอญแล้วใน นิราศวัดเจ้าฟ้า ยังกล่าวถึงความเก่าแก่ของท้องถิ่นเมืองสามโคกไว้ว่า

.

     พอเลยนาคบากข้ามถึงสามโคก    เป็นคำโลกสมมุติสุดสงสัย

  ถามบิดาว่าผู้เฒ่าท่านกล่าวไว้        ว่าท้าวไทพระอู่ทองเธอกองทรัพย์

  หวังจะไว้ให้ประชาเป็นค่าจ้าง        ด้วยจะสร้างบ้านเมืองเครื่องประดับ

  พอห่ากินสิ้นบุญไปสูญลับ         เป็นคำโลกสมมุติสุดแถลง

  ครั้งพระโกศโปรดปรานประทานแปลง      ที่ตำแหน่งมอญมาสามิภักดิ์

. 

       อาณาเขตของเมืองสามโคกทางเหนือนั้นผ่านตำบลบางกระบือไปสุดที่ตำบลท้ายเกาะ ต่อจากนั้นก็เข้าเขตอำเภอบางไทร ในนิราศพระบาท มีความว่า 

.

     ถึงทุ่งขวางกลางย่านบ้านกระบือ    ที่ลมอื้อนั้นค่อยเหือดด้วยคุ้งขวาง

ถึงย่านหนึ่งน้ำเซาะเป็นเกาะกลาง        ต้องแยกทางสองแควกระแสชล

ปางบุรำบุราณขนานนาม                    ราชครามเกาะใหญ่เป็นไพรสณฑ์

ในแถวทางกลางย่านกันดารคน           นาวาดลเดินเบื้องบูรพา

โอ้กระแสแควเดียวทีเดียวหนอ             มาเกิดก่อเกาะถนัดสกัดหน้า

ต้องแยกคลองออกเป็นสองทางคงคา    นี่หรือคนจะมิน่าเป็นสองใจ

.

      นั่นก็คือ เมื่อเลยวัดท้ายเกาะขึ้นไปจะเป็นเขตว่างคน เคยเป็นที่ตั้งของเกาะใหญ่ "ราชคราม" เกาะกลางแม่น้ำเจ้าพระยา ที่เต็มไปด้วยป่าไม้ใหญ่น้อยและเป็นเครื่องหมายในการเดินทางในสมัยโบราณ แต่ปัจจุบันกลายเป็นเกาะเล็ก ๆ เพราะการดูดทรายในลำน้ำเจ้าพระยา ทำให้เกาะขาดหายไปเกือบหมด

.

.

    ชาวมอญสามโคกในอดีตมีอาชีพทำการเกษตรกรรมเพาะปลูกข้าวและร่องเรือค้าขาย อีกทั้งยังมีอาชีพผลิตเครื่องปั้นดินเผา โดยเฉพาะภาชนะที่เรียกว่า"ตุ่มสามโคก"  

.

      ในปัจจุบันชุมชนมอญสามโคก ไม่ได้ทำอาชีพเช่นในสมัยก่อนแล้วครับ เพราะว่ามีโรงงานอุตสาหกรรมเกิดขึ้นในพื้นที่ใกล้เคียงเป็นจำนวนมาก แรงงานวัยหนุ่มสาวหายไปจากหมู่บ้านเกือบทั้งหมดแล้ว

.

      ชาวมอญใน "กวาน" หรือ "กลุ่มบ้าน" ต่าง ๆ ที่ตั้งชื่อกลุ่มบ้านของตนตามชื่อของวัดในรัฐมอญเดิม ยังคงรักษาประเพณีของชาวมอญสืบมาอย่างต่อเนื่อง ทั้งการนับถือผีบรรพบุรุษและการสืบสานพระพุทธศาสนาอย่างเหนียวแน่น จึงปรากฏหลักฐานวัฒนธรรมประเพณี และวัดวาอารามทั้งที่มีมาแต่ครั้งกรุงศรีอยุธยาเป็นราชธานี มีรูป "เสาหงส์" เป็นสัญลักษณ์สำคัญด้านหน้าของ "วัดมอญ" ที่สังเกตเห็นได้ง่ายหากเมื่อเดินทางเข้าไปนมัสการหรือท่องเที่ยวครับ

.

     จุดเด่นที่สำคัญของแหล่งท่องเที่ยวตามสายน้ำที่สามโคก คือ "กลิ่นอาย อดีตแห่งกรุงศรีอยุธยา (Living Ayutthaya) ที่ซ่อนเร้น" อยู่ในบริเวณที่เรียกว่าอำเภอ สามโคกในปัจจุบันครับ

.

      จากหลักฐานทางวรรณกรรม ประวัติศาสตร์และโบราณคดี ได้พบร่องรอยการตั้งถิ่นฐานอยู่อาศัยมาตั้งแต่สมัยอยุธยาตอนต้น (ราวพุทธศตวรรษที่ 20) จากกำสรวลสมุทรหรือกำสรวลศรีปราชญ์

.

     ต่อมาชุมชนเริ่มหนาแน่นขึ้นเมื่อชาวมอญ อพยพเข้ามาตั้งถิ่นฐานนับตั้งแต่สมัยสมเด็จพระนารายณ์มหาราช ซึ่งแผนที่ของชาวฝรั่งเศสในยุคนั้นก็ได้ระบุชื่อของหมู่บ้านสามโคก Samcok และกลุ่มบ้านมอญริมฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยาไว้ในแผนที่อย่างชัดเจน

.

      "ทุ่งพญาเมือง" คือเมืองเก่าแก่ที่สุดของสามโคกครับ ตั้งอยู่ทางฝั่งตะวันออกของลำน้ำเจ้าพระยาบริเวณวัดป่างิ้ว บริเวณนี้มีคูคันดินล้อมรอบ มีซากวัดร้างที่มีชื่อว่า วัดพญาเมือง พบหลักฐานพระพุทธรูปศิลาแบบอู่ทอง และมีโคกเนินซากโบราณสถานอยู่หลายแห่ง เศษภาชนะดินเผาเคลือบแบบสังคโลกสุโขทัย รวมทั้งเครื่องลายครามในสมัยราชวงศ์หยวนและเหม็งปะปนอยู่

.

       แต่อย่าเข้าไปเลยครับ ไม่มีอะไรเหลืออยู่แล้ว !!!

.

      มีเรื่องเล่าต่อ ๆ กันมาเกี่ยวกับวัดนี้ว่า ในช่วงเสียกรุงศรีอยุธยา เมื่อพระยาตากยกกองทัพจากจันทบุรีเข้ามาต่อรบชนะพม่าที่ค่ายโพธิ์สามต้นแล้ว ระหว่างเดินทางล่องเรือมายังเมืองธนบุรี ได้แวะพักไพร่พลหุงหาอาหารที่วัดพญาเมืองและวัดนางหยาดด้วย

. 

       วัดหลายวัดของสามโคกเป็นวัดของชาวมอญที่เข้ามาตั้งหลักแหล่งตั้งแต่สมัยสมเด็จพระนารายณ์มหาราช  มีร่องรอยการเคลื่อนย้ายพระพุทธรูปและศาสนวัตถุจากวัดเดิม ๆ ที่มีมาก่อนหน้า เข้ามาเก็บรักษา ปรับปรุง บูรณะในวัดที่ชุมชนชาวมอญสร้างขึ้นใหม่ ดังเห็นได้จากพระพุทธรูปสำคัญของวัดต่าง ๆ ที่เป็นพระพุทธรูปหินทรายและมีศิลปะเป็นแบบอู่ทอง อย่างเช่น พระพุทธรูปหลวงพ่อนรสิงห์วัดกร่าง พระพุทธรูปวัดสิงห์ พระพุทธรูปหลวงพ่อขาว วัดเกาะเกรียง วัดอำเภอเมือง ปทุมธานี เป็นต้น

.

       ความหนาแน่นของชุมชนมอญก็ค่อย ๆ เติบโตขึ้นในสมัยปลายกรุงศรีอยุธยา เพราะเป็นศูนย์กลางที่สำคัญในการผลิตเครื่องปั้น หม้อ ไห ดินเผา ดังเห็นได้จากหลักฐานของโคกเนินขนาดใหญ่ที่เป็นแหล่งเตาเครื่องปั้นดินเผาถึงสามแห่ง อันเป็นเหตุให้ถูกเรียกว่า "สามโคก" ซึ่งปัจจุบันเหลือเพียงโคกใหญ่ที่ "เตาโอ่งอ่าง" หน้าวัดสิงห์เพียงโคกเดียวเท่านั้น

.

.

       เราเริ่มต้นท่องเที่ยวอยุธยาที่ซ่อนเร้น โดยเริ่มต้นเดินทางจาก "วัดสิงห์" วัดโบราณวัดแรกของชุมชนมอญโบราณ ชม โบสถ์ วิหารและพระเจดีย์ย่อมุมไม้ และพระพุทธบาทไม้ศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งล้วนสร้างขึ้นในสมัยปลายกรุงศรีอยุธยาและต้นรัตนโกสินทร์ อีกทั้งวัดสิงห์ยังเป็นที่ตั้งของพิพิธภัณฑ์โบราณวัตถุศิลปะมอญ  และแท่นบรรทมของล้นเกล้ารัชกาลที่ 2  เมื่อครั้งเสด็จประพาสเมืองสามโคกอีกด้วย

.

.

.

     ใกล้ ๆ กันกับวัดสิงห์ เป็นที่ตั้งของ "โบราณสถานเตาโอ่งอ่าง" หรือ "เตาสามโคก" ที่มีการจัดภูมิทัศน์เป็นอาคารนิทรรศการเปิด เป็นซากเตาเผาขนาดใหญ่และมีร่องรอยอุตสาหกรรมการผลิตเครื่องปั้นดินเผานานาชนิด

.

.

. 

     จากนั้นเราเดินทางไปขึ้นท่าน้ำที่ "วัดสะแก" ชมวิหารโบราณลายมอญผสมตะวันตก  ซึ่งหน้าบันของวิหารวัดสะแกนี้ ตกแต่งด้วยลายปูนปั้นเป็นลวดลายศิลปะ "ร็อคโคโค" (Rococo) แบบตะวันตก ประดิษฐ์เป็นลายก้านขดใบและดอก "อะแคนธัส" (Acanthus) ก้านดอกตั้งตรงอยู่บนฐานหน้าสิงห์ 

.

.

       หน้าบันแบบตะวันตกนี้จะไม่มีช่อฟ้าและหางหงส์อย่างหน้าบันในศิลปกรรมของไทย ด้านหลังหน้าบันด้านในวิหารมีศิลปกรรมก่ออิฐเป็นช่องโค้งสามเหลี่ยมยอดแหลมที่เรียกว่า "อาร์ค" ตามแบบศิลปะ "โกธิค"  เชื่อว่านายช่างจากฝรั่งเศสเป็นผู้มาสร้างวิหารนี้ไว้ในสมัยพระนารายณ์มหาราช  ซึ่งในช่วงเวลานั้นสังคมสมัยอยุธยามีความนิยมชมชอบการก่อสร้างตามแบบเปอร์เซียและตะวันตก

.

      ภายในวิหารวัดสะแกประดิษฐานพระประธานบนฐานชุกชีก่อด้วยอิฐถือปูนลงรักปิดทองประทับนั่งปางมารวิชัย หันหลังพิงกัน 4 องค์ โดยมีสถูปเจดีย์อยู่ตรงกลาง

. 
      พระพุทธรูปองค์หน้าเป็นประธานมีขนาดใหญ่ ส่วนอีกสามองค์มีขนาดเล็กลงมา ชาวบ้านเรียกพระพุทธรูปในวิหารวัดสะแกนี้ว่า "พระบังเงา" 
.

      เล่ากันมาว่า เจดีย์ที่อยู่ตรงกลางพระพุทธรูปทั้ง 4 องค์นั้นใต้ฐานจะเป็นอุโมงค์ สร้างไว้เป็นที่หลบภัยพม่าในอดีตครับ !!!

.

.

     พระพุทธรูป 4 องค์นั้น หมายถึงอดีตพระพุทธเจ้า 4 พระองค์ คือ พระกกุสันโธ พระโกนาคมน์ พระกัสสปะ และพระสมนโคดม รูปแบบการก่อสร้างพระพุทธเจ้า 4 พระองค์นี้น่าจะได้รับอิทธิพลมาจากศิลปมอญโดยเอาแบบอย่างมาจาก "เจดีย์ไจปุน" (Kyai pun Pagoda) ที่เมืองหงสาวดี ซึ่งสร้างโดย "พระธรรมเจดีย์" กษัตริย์มอญแห่งกรุงหงสาวดี 

.
      วัดสะแกจึงเปรียบเสมือนเป็นอนุสรณ์ที่ระลึกถึงบ้านเกิดเมืองนอน ด้วยแรงศรัทธาของชาวมอญที่อพยพเข้ามา จึงได้ก่อสร้างพระพุทธรูปศิลปะของตนไว้กราบไหว้บูชา เพื่อเป็นศูนย์รวมจิตใจของชาวมอญที่ไม่มีโอกาสกลับคืนบ้านเกิดแผ่นดินเดิมได้อีกเลย

.
       ตามเส้นทางถนนสายสามโคกห่างจากวัดสะแกไม่มากนัก จะนำทางไปสู่ "วัดตำหนัก" ริมแม่น้ำเจ้าพระยา  เป็นวัดโบราณ ที่ตั้งของโบสถ์ตกท้องสำเภาอันเป็นเอกลักษณ์ของศิลปะอยุธยาตอนปลายและเจดีย์ใหญ่ย่อมุมไม้สิบสองที่ยังคงปรากฏลวดลายปูนปั้นประดับอยู่แข้งสิงห์อยู่อย่างสมบูรณ์รวมทั้งเจดีย์ทรงลังการ้างในยุคต้นรัตนโกสินทร์

.

.

.

.

.

      นอกจากวัดโบราณในกลิ่นอายอดีตแห่งกรุงศรีอยุธยาและต้นรัตนโกสินทร์แล้ว สามโคกยังมีวัดใน"วัฒนธรรมมอญ" หลายแห่งให้เที่ยวชมนะครับ เช่นที่วัดจันทร์กะพ้อ ก็เป็นวัดสำคัญของชาวมอญที่รวบรวมสิ่งของเครื่องใช้และเก็บรวบรวมองค์ความรู้ของชาวมอญมาจัดเป็นพิพิธภัณฑ์พื้นบ้าน

.

.

.

      วัดเจดีย์ทอง มีพระเจดีย์สถาปัตยกรรมมอญที่เลียนแบบมาจากเจดีย์จิตตะกองในประเทศเมียนม่าร์  วัดสองพี่น้อง วัดศาลาแดงเหนือ วัดป่ามะม่วง วัดเมตารางค์ วัดพลับสุธาวาส ก็ล้วนเป็นวัดใน"กวาน" หรือชุมชนชาวมอญที่กระจายตัวอยู่ทั้งฝั่งซ้ายและฝั่งขวาของแม่น้ำเจ้าพระยา

.

.

.

.

.

      วัดไผ่ล้อม ตั้งอยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยาเช่นกัน ที่วัดนี้มีฝูง "นกปากห่าง" เข้ามาอาศัยในป่าข้างวัดอยู่เป็นจำนวนมาก บรรยากาศริมแม่น้ำเจ้าพระยาหน้าวัดกว้างขวาง ลมเย็นสบายและมีฝูงปลามากมายมารอคอยรับอาหาร

.

     สิ้นสุดการเดินทางที่ วัดท้ายเกาะ วัดปลายสุดท้ายของชุมชนชาวมอญทางทิศเหนือของแม่น้ำ เป็นที่ตั้งของมหาเจดีย์ทรงมอญทองอร่ามที่ใหญ่ที่สุดของชุมชนมอญในสามโคกครับ

.

.

       ก่อนจะเดินทางกลับ ร้านอาหารอร่อยที่จะขอแนะนำ คือ สวนอาหารอี๊เติ้ง-อี๊ต้อย ตรงถนนวงแหวนตะวันตกกก่อนเลี้ยวเข้าสามโคก  ร้านครัวท้ายเกาะ แยกถนนวงแหวนตรงเชิงสะพานข้ามแม้น้ำเจ้าพระยาและ ร้านอาหารเอี้ยเซี้ยฮวด ในตัวอำเภอสามโคกครับ

.

      แวะไปเที่ยวเมืองปทุมธานีครั้งหน้า เผื่อเวลากันซักนิดกับระยะทางไม่ถึง 10 กิโลเมตรจากตัวเมือง หรือ ประมาณ 30 กิโลเมตร จากฟิวเจอร์ปาร์ครังสิต ลองแวะไปเที่ยวชมกลิ่นอายของอดีตแห่งอยุธยาที่ซ่อนเร้นและวัฒนธรรมมอญที่สามโคก ตามสายน้ำสะอาดของแม่น้ำเจ้าพระยากันดูนะครับ

.  

       แล้วมุมมองท่องเที่ยวเชิง "วัฒนธรรม" ของคุณจะกว้างขึ้นอีกมากมายครับ !!! 

.

เพลงตะลุงมอญซ่อนผ้า จาก Blog คุณสอนสุพรรณครับ

.

Entry นี้ส่วนหนึ่งปรับปรุงมาจากงานเขียนของ

อาจารย์ศรีศักร วัลลิโภดม

อาจารย์วีรวัฒน์ วงศ์ศุปไทย ปราชญ์ชาวสามโคก