พ่อแม่เป็นพระพรหม

“พระพรหม” ตามความรู้สึกของเราทั่วไปก็คือ พระเจ้าผู้สร้างโลกตามคติของศาสนาพราหมณ์ ส่วนตามคติของศาสนาพุทธ พระพรหมก็คือ ผู้ประกอบด้วยรูปณาน หรืออรูปณาน แล้วจุติจากอัตภาพมนุษย์ไปเกิดเป็นพรหม ที่มีอยู่ของตัวเองเป็นสัดส่วนเรียกว่า “พรหมโลก” แต่ความหมายที่แท้จริงในพระพุทธศาสนา คำว่า พรหม นี้ท่านใช้เรียกบุคคลผู้มีคุณธรรมที่เรียกว่า  “พรหมวิหารธรรม” ครบถ้วนบริบูรณ์ คือ หมายถึง คนเราธรรมดาๆนี่เอง จะอยู่วัยไหน มีเพศพรรณหรือตระกูลใดก็แล้วแต่ มีสิทธิที่จะเป็นพรหมด้วยกันทั้งนั้น และเป็นได้ทั้งๆที่ยังอยู่ในโลกอยู่ร่วมกับชาวโลกอื่นๆนี่แหละ เพียงแต่มีข้อแม้ว่า ต้องมีพรหมวิหารธรรมนี้ครบถ้วนเท่านั้น

                อันพรหมวิหารธรรมนั้น มี ๔ ประการ คือ

๑. เมตตา    ความจริงใจความรักความปรารถนาดีต่อผู้อื่น   

                 ไม่มีเล่ห์เหลี่ยม ดูได้จากสีหน้าที่บ่งบอกคือ    

                 ยิ้มแย้มแจ่มใสและดูจากการกระทำที่มุ่งหวัง   

                 ให้ผู้อื่นมีดียิ่งๆขึ้นไป

๒. กรุณา    ความสงสาร ความเห็นอกเห็นใจต่อเพื่อน  

                 มนุษย์ร่วมโลก ยามผู้อื่นมีความลำบากก็ทน    

                 อยู่ไม่ได้ ต้องแสดงออกมาด้วยการเข้าช่วย

                 เหลือเจือจุนด้วยความเต็มใจเสมอในทำนอง  

                 สุขก็สุขด้วย ทุกข์ก็ทุกข์ด้วย นั่นเทียว

๓. มุทิตา    ความชื่นชมยินดีในความสำเร็จสมหวังของ      

                 ผู้อื่นไม่แสดงความอิจฉาริษยาด้วยการทนดู   

                 ทนเห็นคนที่เขาได้ดีกว่าตัวไม่ได้ ดูได้จาก    

                 การไปแสดงไมตรีจิตต่อบุคคลอื่น หรือชื่นชม  

                 ต่อความสำเร็จของผู้อื่นโดยไม่ต้องบังคับใจ

            ๔. อุเบกขา ความวางเฉย ในเมื่อไม่อาจจะช่วยเหลือเขา     

                       ได้ไม่ทับถมซ้ำเติมเมื่อผู้อื่นผิดพลาดหรือ                   ได้รับความวิบัติ ไม่แสดงอาการสมน้ำหน้า                            เมื่อเขาพลาด เป็นต้น

            ผู้ใดมีคุณธรรม ๔ ประการนี้ในหัวใจและแสดงออกมาให้ปรากฏได้ ผู้นั้นท่านเรียกว่า “พรหม” ทั้งนั้น พ่อแม่หรือพระในบ้านของเราเป็นบุคคลแรกที่เปี่ยมด้วยคุณธรรมทั้งหมดนี้ โดยเฉพาะมีต่อเราผู้เป็นลูก ท่านทั้งคู่จึงควรจะได้รับการขนานนามว่า “พระพรหม” ของลูกอย่างแท้จริง

            คุณธรรมนี้มีประจำอยู่ในจิตใจของพ่อแม่ แต่ท่านได้แสดงออกไม่พร้อมกันทีเดียว โดยมากก็แสดงออกทั้งหมด แต่ต่างกรรมต่างวาระกัน แต่เพราะท่านแสดงออกบ่อยครั้งจนบางทีลูกๆเกิดความรู้สึกเคยชิน จนมองข้ามความสำคัญหรือไม่เห็นความสำคัญไปเสีย แล้วมาบ่นว่าท่านไม่เห็นมีอย่างที่ว่ามาสักหน่อยเลย