" พ่อฮาเฮ  แม่เฮฮา  ลูก ๆ โห่ฮิ้ว ! " ( ฉบับพิมพ์ครั้งที่ 2 )  สงสัยครั้งแรกไม่มีคนอ่านนิ !

Note :  ขอบคุณภาพประกอบสอยมาจากบนดอย

           เพลงประกอบ “ คริสตี้สัมพันธ์ ” คำร้อง – ทำนอง  วัติ   ธนวิทย์

                                      เรียบเรียงดนตรี    กฤษณะ (โจ )   ขันธธน

          แบบว่าโชว์ เสียงร้องเอง ว่างั้นเหอะ...อิ ! อิ !  บทเพลงที่ทำไว้นานมากแล้ว สมัยลิขสิทธิ์ยังมิเฟื่องฟูแน่ะ !  ขอมอบบทเพลงนี้ให้แด่...ครอบครัวอันอบอุ่นของชาว ok ทุกท่าน

“ พ่อฮาเฮ  แม่เฮฮา  ลูก ๆ โห่ฮิ้ว ”

นั่งกินข้าวกันอยู่ดี ๆ เจ้าลูกชายสุดเลิฟก็โพล่งขึ้นมาว่า “ นี่สิ ! ถึงจะเรียกว่าปลาทูแท้ ๆ ”

พ่อ  :    “ รู้ได้ไง ?...อ่ะ ”

ลูก  :   “ ก็มันมีมาสองตัวไง... ”

พ่อ  :   “ อ้าว !  ไอ้นี่....   วันก่อนพ่อทะเลาะกับแม่ค้ากลางตลาดเลย ”

ลูก  :  “ ทำไมเหรอ ? ”

พ่อ  :   “ ก็ดันขายปลาทูปลอมให้เราสิ... บอกว่าซื้อปลาทู ดันให้ปลาทรีสามตัว

            มาซะนี่ !.... ” 

ลูก  :  จ๊ากส์ !!!!

                         บ้านนี้ ฮ่า ! ฮ่า ! ฮ่า ! แขกไปใครมา เดินเข้าในบ้านรู้สึกระบมเท้าไปหมด เผลอ ๆ ก็ลื่นล้ม จมคะมำ... แม่เป็นครูภาษาไทย บอกว่า...คำนี้เป็นคำตาย เพราะไม่ค่อยมีใครใช้ อูว์.....  เหตุที่ลื่นเพราะว่าคนบ้านนี้มักโยนมุขฮา...กันระเบิดเถิดเทิงร่วงเกลื่อนพื้นไปหมด

เรา.... จะบอกว่าที่บ้านมีด้วยกัน พ่อ แม่ ลูก ๆ ๆ ( รวม ฮ่า ! พอดี )

พ่อ : เป็นคนอารมณ์ดี ร่าเริง มุขมาก ( ไม่ใช่มักมากนะ ) แม้แต่เบอร์โทรยังมี

       มุขเลย ใคร ? ขอเบอร์เหรอ...ได้เลย ฟังนะ ! เลขที่ออก สูง...แป็ก...

       หนึ่ง...    สี่...หอก...หอก... ฮ่า ! ฮ่า ! ฮ่า ! ( หัวเราะ 3 ที แล้วหยุดกึก )

       หนึ่ง... เอากะเขาสิ.....

แม่ :     เป็นคนใจเย้น...เย็น เรียบร้อย มุขทั้งร้อยก็เลยเรียบ แบบอะไร ? ที่คาด 

       ไม่ถึงแต่แม่...ถึงบางทีพ่อลูกคุยกันอยู่สุพรรณ แม่ยังรับมุขอยู่แค่บางบัว

       ทองบางครั้งคุยกันอยู่ กทม.แม่ก็ยิงมุขออก ตจว. ซะงั้น ! ( นึกภาพออกใช่

       มั๊ย )  บางคนเรียกมุกแป๊ก... แต่เราว่าน่ารักนะ  เป็นมุขปาปารัซซี่ ( แอบ

       ๆ ) แต่ก็ได้ฮา...

ลูก ๆ :   มุขหลากหลาย ขยันเก็บมุขข้างถนน บนห้องเรียน ในจอคอมพ์ จอทีวี

       มายิงสนุกใส่กัน เรียกว่าแต่ละคนออกไปใช้ชีวิตประจำวันเพื่อเก็บมุขมาเล่า

       สู่กันฟังครึกครื้น เป็นการฝึกความหัวไว...ไหวพริบ

           บางทีก็เป็นมุขแบบท่าทาง กลางวงสนทนา.... ลูกสาวสุดฮิพ อยู่ ๆ ทะลุกลางวง ยืนโก้งโค้ง หมุนตัว โยนไปมาด้วยท่า โนบอดี้ ชู้ว์ !!! ของเกาหลีซะเลย...เล่นเอาทั้งวงพ่อแม่ ตั้งตัวไม่ทัน ขำกลิ้ง กั่ก ๆ ถ้าเป็นสมัยก่อนลูกสาวคงยืน “ รำไทย ” พ่อแม่เห็นก็ดีใจ เน๊าะ ! นี่ละ...อิทธิพลสื่อเกาหลีเขาละ...

                   เมื่อครั้งลูกยังเล็กเตาะแตะ  คราใดที่ลูกร้องไห้ไม่หยุด กระจ็อง ง็องแง็ง ( ภาษาเทพ ) พ่อก็จะทำโทษโดยการชวนเข้าห้องอัดเสียง ( ห้องน้ำ ) ด้วยความที่เคยเป็นนักร้อง ขอย้ำว่าเก่า.... ( มีโอกาสจะเล่าให้ฟังว่า อโซน่าค่ายดังในอดีต ต้องปิดตัวเพราะใคร ? )  พ่อจะเข็นรถ เข็นลูกพร้อมสะพายกีต้าร์ยามาฮ่าตัวโปรด ( สายสะพายทำด้วยเชือกมัดผ้าม่านอ่ะ ! )

ห้องน้ำสะอาดจะแปรเป็นห้องอัดเสียงชั้นยอด เสียงจะก้องมีแอคโค่ในตัว เวลาคุณนั่งอยู่ในนั้น จะออกมาทั้งเสียงทุ้มเบส และเสียงแหลมปรี๊ด... ( เคยมั้ย ! ) แล้วพ่อก็จะร้องบรรเลงคอนเสิร์ตส่วนตัว  ได้ผล... ลูกหยุดร้อง นั่งมองตาแป๋ว พักเดียวคุณเอ๋ย... โดนมนต์เพลงสลบ สยบน้ำตาเข้าไป ลูกจะหลับคอพับ คออ่อน ปากคาขวดนม  ก้มฟุบหน้าคารถเข็น ( ฮ่ะ ๆ  นึกภาพดูสิ )  ไม่รู้ว่า...ถูกใจ รำคาญ หรืออิ่ม ใคร ? รู้ช่วยบอกที... แต่เราว่าเป็นการกล่อมเกลา จิตใจ ให้เด็กรู้จักอ่อนโยน  อ่อนไหว หน้าตาสดใส สุขภาพจิตดี มีความสุขนะ

                   ตอนนี้ลูก ๆ โตกันแล้ว เวลาขับรถออกท่องเที่ยวพร้อมกัน พ่อจะบอกว่าเครื่องเทปในรถเสียอ่ะ !  ( ยังใช้เทปอยู่เลย ) หรือแกล้งว่า...พ่อฟังเพลงแล้วขับรถจะง่วงนอน เดี๋ยวหลับใน แน๊....มีขู่  แม่กะลูกต้องยอม ( เราชนะแล้ว )  ขับไปร้องเพลงไปได้เรื่อง... แม่ ลูกจะพากันเคลิ้มหลับลายใหลไปทันที ( เข้าใจนะ )

แต่เดี๋ยวนี้ลูก ๆ มันรู้ทัน ขึ้นรถปั๊บ...เสียบมือถือปุ๊บ...ต่อแฟลชไดรฟ์ป๊าบ...เข้าวิทยุ ฟัง mp 3 เฉยเลย ( ใช้ไฮเทคสยบพ่อซะนี่ ! เราแพ้... ) พ่อขยับปากจะร้องเพลงทีไร ลูก ๆ ก็รับมุข หาว...ง่วง... กันทันที ( ดูมันทำ... )

                   ด้วยชอบอ่านหนังสือมาก เข้าห้องน้ำก็อ่าน ยังคิดเล่น ๆ ว่า ทำไม๊...ใคร ? ไม่คิดผลิตทำที่อ่านหนังสือไว้ในห้องน้ำบ้างหนอ... คิดดู พอนั่งปุ๊บ ก็หมุนเลื่อนมาปั๊บ อ่านไป เพลินไป ไม่เปียก...   อ่านเจอเรื่องใดดี เรื่องใดเด็ด มีความรู้ใหม่ ๆ ก็จะเก็บเกี่ยวเอามาเล่าให้แม่ กะ ลูกฟัง

                   เคยอ่านเจอ เขาบอกว่า...การหอม กอดสัมผัสลูกเสมอ ๆ เป็นการถ่ายทอดความรู้สึก ความรัก ความอบอุ่น ให้กันและกัน กอดได้โดยไม่คิดเป็นอย่างอื่น  หากเรากลับบ้านดึกดื่น ก็ต้องกลับมากอดฟัดลูก ( แม่ของลูกไว้ฟัดทีหลัง ว่างั้น ! ) คุณ ๆ ก็คงเคยนะ... ใช้เท้าลูกน้อย มาลูบไล้ที่ใบหน้า คางเขย่าพุงลูกน้อย ร้องเอิ๊ก...อ้าก สนุกน่าดู ( แต่ขืนทำเดี๋ยวนี้ จั๊ก กะ จี้...มีถีบ )

                   การกอดลูก กล่อมลูก จะทำให้ลูกซึมซับเอาความรู้สึกดี ๆ ลูกโตเป็นหนุ่ม – สาวแล้ว เราก็ยังคงกอด หอมแก้มลูกชาย หญิงตลอด ด้วยความเคยชิน ไม่เขินอาย ญาติผู้ใหญ่เปรยว่า “ จะกอด หอมอะไร ? มันนักหนา ฮึ ! ”  แต่เราคิดว่า... คนเราจะอยู่ด้วยกันได้นานซักเท่าไหร่ ?  คิดจะทำอะไร ? ก็ทำซะ Do it !  พ่อหอม กอดลูก ลูกรู้หรือไม่ ? ว่า....  “ มันทำให้หัวใจของพ่อ พองโต แช่มชื่น มีกำลังใจสู้ชีวิตขึ้นอีกเยอะ ” 

 รู้แล้วใช่มั้ย ! ว่า พ่อรักลูก แค่ไหน ?

                   กลับมาเรื่องลูกหัวไว  มีไหวพริบ ก็มีเรื่องเล่าของคนหัวไวว่า.....

                   ที่หมู่บ้านชายแดนหนองอีโข้ง ( อยู่แถวไหนเนี่ย ! )  คนในหมู่บ้านไม่ค่อยรู้หนังสือ  ถึงคราวต้องเลือกผู้ใหญ่บ้าน ทางการเองไม่รู้จะทำยังไง ? เลยคิดมุขเด็ด ใคร ? นับหนึ่ง ถึงร้อยได้ คนนั้นได้เป็นผู้ใหญ่

                   คนแล้วคนเล่า ให้ลองนับก็ไม่มีใคร ? นับได้ถึงซักที  ชาวบ้านเริ่มถอดใจ..... จนถึงคนสุดท้าย

 “ อาแปะขิก ”  คนขายกาแฟในหมู่บ้าน ( ไม่ใช่ฝรั่งเน้อ ! )  หัวไวมาก  นับมาได้เรื่อย ๆ

แปดสิบ....เก้าสิบ.... ( ชาวบ้านปรบมือเชียร์ ลุ้น ใจจะขาด )

เก้า... เสียบ... เจ็ก.... ( เฮ ! ) 

เก้า... เสียบ... แป็ก....( เฮ ! ) 

เก้า... เสียบ... ก้าว....( เฮ !) 

เจ๊ก... เสียบ... 

????? 

ด้วยความเคารพ

วัติ  ธนวิทย์