"เราเล่นกับความฝัน ความหวัง ความเชื่อ ความยากลำบากของคน  ไม่มีอะไรเป็นจริงหรอก เป้าหมาย คือ ย้ายเงินพวกซื่อบื้อ มาเข้ากระเป๋าเราให้ได้ ยกภูเขา ชักแม่น้ำ ทำให้เขาเชื่อ ไม่มีอะไรจริง ความยากลำบากเป็นของเขา ความสุขสบายเป็นของเรา  "

ปรัชญาชีวิต ในวอลสตรีท FB: Jirachai Su

The Wolf of Wall Street   หมาป่าแห่งวอลล์สตรีท จอร์แดน เบลฟอร์ท  เหมือนจะบอกคนดูว่า โลกของตลาดหุ้น ไม่มีความเห็นอกเห็นใจลูกค้า กฎทองของโบรกเกอร์อย่างเขาก็คือ ทำอย่างไร จะให้ลูกค้าทำเงินให้โบรกเกอร์   จอร์แดน เบลฟอร์ท ไม่เคยเห็นใจใคร ไม่เคยสำนึกผิด  หนังยาวร่วม 3 ชั่วโมง  ลีโอนาร์โด ดิคาปริโอ รับบทเป็น จอร์แดน เบลฟอร์ท   แสดงได้อย่างเลว ไร้ที่ติ (คือ ตัวตนของพระเอก เรื่องนี้ ต้องเป็นหมาป่า หิวกระหายในเงิน ในกิเลส)

ใครที่ชอบหนังเรื่องนี้ก็ชอบเลย ส่วนใครที่ไม่ชอบ ก็มีเหตุผลร้อยแปดให้ไม่ชอบ หลักๆก็คือ มันไม่มีมิติความลึก และพัฒนาการของตัวละคร จู่ๆ นายนี่ก็เป็นโบรกเกอร์ ขายหุ้นห่วยๆ แล้วก็รวยอื้อซ่าส์ ทั้งที่ชีวิตหมอ มีแต่ ยา เซ็กส์ ผลาญเงิน ไม่เห็นต้องทำอะไรให้รวยเลย  ชื่อภาษาไทยว่า คนจะรวยช่วยไม่ได้ แต่คนดูหนังที่ซีเรียส เขาวิจารณ์ว่า คนจะรวยมันต้องมีจุดเด่นอะไรสักอย่าง ต้องทุ่มเท แต่ในหนัง เบลฟอร์ทไม่ได้แสดงบทบาทให้เห็นขนาดนั้น

ทำไมคนเราถึงหลงวัตถุนิยม  หลงความร่ำรวย เมื่อตาเห็นใจก็อยากได้มาครอบครอง?

สิ่งที่นักการตลาดต้องทำก็คือ “ยื่นของเสนอ” เพื่อ ตอบสนองลูกค้า

นักการตลาดไม่เคยสนใจหรอกครับว่า แล้วลูกค้าจะเอาเงินที่ไหนมาซื้อ? ผู้บริหารไม่เคยสนใจหรอกว่า แล้วลูกค้าจะบริหารเงินอย่างไร  จะไปผ่อน  0% กี่เดือน    จะไปกดเงินสดมาจ่ายก่อนแล้วผ่อนบัตร หรือว่าซื้อไปแล้วจะใช้ได้อย่างคุ้มค่าหรือไม่   เขาสนใจแค่ว่า  ผลิตภัณฑ์ตัวนี้ จะติดตลาดหรือไม่  ขายได้มากเท่าไร  ส่วนแบ่งการตลาดเป็นอย่างไรคู่แข่งจะเอาอะไรมาขายแข่ง  ยอดขายมีแนวโน้มอย่างไร

หมาป่าแห่งวอลล์สตรีท เริ่มแรก จอร์แดน เบลฟอร์ท เป็นโบรกเกอร์ที่ดีนะครับ แต่เขาถูกหลอมโดยระบบที่ว่า

“ต้องทำเงินเพื่อกระเป๋าตัวเอง” ก่อน  ครั้นเมื่อเจอวิกฤติตลาดหุ้นทำให้ตกงาน บ้าน รถ ที่เคยมี (ซึ่งขนาดบ้านก็ใหญ่โตไม่เบา) ก็ต้องขายทอดตลาด

บางมุม ตลาดหุ้นเป็นโลกแห่งความโลภ เพราะนักเก็งกำไรที่เข้ามาในตลาดล้วนแต่อยากรวยไว ได้มากๆ ถ้าพูดแบบนี้คนที่ลงทุนในตลาดหุ้นอาจจะไม่พอใจนัก เพราะไม่ถูกต้องทั้งหมด แต่ถ้าหากใครได้มีโอกาสไปสัมผัสบางบรรยากาศของการลงทุน จะเห็นภาพอย่างที่ผมว่า   บางคนถึงกับบอกว่า  ตลาดหุ้นมันคือ บ่อนที่ถูกกฎหมาย

แต่อีกมุมมองหนึ่ง ตลาดหุ้นคือตลาดที่สร้างโอกาสในการรับผลตอบแทน สำหรับคนที่มีเงินแต่ไม่อยากทำธุรกิจเอง พูดง่ายๆ มีเงินก็เอาเงินไปให้นักลงทุน  เราอยู่เฉยๆ ค่อยรับผลตอบแทน  แต่คำว่า เอาไปให้คนอื่นเขาลงทุนนี่แหละครับ จะไปให้เขาลงทุนอะไร ก็ต้องปรึกษาโบรกเกอร์ว่า หุ้นตัวไหนน่าสนใจ

เบลฟอร์ทเป็นโบรกเกอร์ ทีแรกก็ดูเหมือนจะเป็นที่ปรึกษาธุรกิจทีดี แต่เมื่อตลาดหุ้นพัง เขาตกงาน จึงไปขายหุ้นเพนนี (ก็เหมือนหุ้นต่ำบาท  บ้านเราล่ะครับ) แต่หุ้นเพนนีนั้นไม่ถูกกฎหมาย แต่ใครจะสนใจล่ะครับ ขอให้มันทำเงินไว้ก่อน เชียร์หุ้นดีๆ ค่าคอมมิชชั่น 50%    จอร์แดน เบลฟอร์ท รวยด้วยวิธีนี้ และในที่สุด ก็ปั่นหุ้น  แม้กระทั่ง  สร้างบริษัทเข้าเทรดในตลาด  ผลคือ รวยไม่รู้เรื่องรู้ราว

ความเร้าใจ กระแสความโลภ ของตลาดหุ้นไม่ใช่เฉพาะอยู่ที่ใครทำเงินได้เป็นกอบเป็นกำ หรอกครับ แต่มันสนุก เร้าใจ ตรงที่ จะมีฝูงคนที่อยากได้เงิน อยากรวย เห็นคนอื่นเขารวยก็อยากรวยบ้าง รุมตอมเข้าไป เหมือนแมลงเม่าตื่นไฟ    พ่อมดการเงินต้องสามารถเสกให้เกินร้อยกลายเป็นเงินพันให้ได้ภายในชั่วไม่กี่วัน แล้วเขาก็อาศัยมุขนี้ไป “ขาย” ให้ลูกค้า  ด้วยวิธีการพูดโน้มน้าวใจ และจิตวิทยาในการขาย  จอร์แดน เบลฟอร์ท  ตั้งบริษัทเอง  อบรมพนักงานขายเอง ฟันกำไรจากค่าคอมมิชชั่น อื้อซ่า

เรื่องมันเด็ดตรงที่ว่า การดำรงชีวิตของจอร์แดน และผองเพื่อนร่วมบริษัทฯ นั้น ไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ไม่มีการวิเคราะห์ ไม่มีการดูแนวโน้ม สรุปภาวะตลาด (ถ้าดูตามหนังนะครับ  แต่ในชีวิตจริง ผมไม่รู้นะ เขาอาจจะต้องมีบ้างก็ได้) คนกลุ่มนี้  เชียร์หุ้นเพื่อค่าคอมมิชชั่น ฟอกเงิน  แล้วเงินที่ได้มา ก็หมดไปกับเซ็กส์  ยาเสพติด ชีวิตสุขสำราญสุดๆ แต่ก็สำมะเลเทเมาสุดๆ  ซั่มกันได้ตลอดเวลาแม้แต่ในเวลางาน

หนังเรื่องนี้น่าจะ Rate 18+ เพราะมีว่าหลายฉากที่หมิ่นเหม่ต่อศีลธรรม ทั้งฉากอัพยา ฉากซั่มกัน  

ที่แสบสันต์ก็คือ คนที่ได้ฟังข่าวเกี่ยวกับ จิ้งจอกเบลฟอร์ท แทนที่จะกลัว หรือยำเกรง ก็กลับอยากเข้ามาสัมผัส มาเรียนรู้ วิธีการทำเงินให้ได้มากๆแบบนี้ 

แต่เบลฟอร์ทก็หนีกรรมที่ตัวเองทำไว้ไม่ได้ เพราะเสพติดความหรูหรา-ฟุ้งเฟ้อ ปล่อยตัวตามกิเลส หย่อนศีลธรรม ทำให้ไม่ต้องยึดกับหลักเกณฑ์อะไร  หลอกลวงชาวบ้านไปวันๆ ได้เงินมาก็หมดไปรถหรู บ้านหลังโต เรือยอร์ช สุดท้าย FBI ตามกลิ่นเจอ แต่ก็ไม่ได้ทำให้เบลฟอร์ทกลัว เพราะเขาเชื่อว่า เจ้าหน้าที่รัฐบาล  “ซื้อ” ได้

เป็นหนังที่ยาวถึง 3 ชั่วโมง เต็มไปด้วยฉากโป๊ เปลือย ซั่มกัน , เสพย์ยา ,  แต่เทคนิคการนำเสนอและการตัดต่อ ไม่มีสักนาทีที่น่าเบื่อ  ชีวิตเสพย์ติด “เงิน” ของ เบลฟอร์ท น่าสนใจมากๆ  หนังนำเสนอแง่มุมที่ให้เราคิดเองก็แล้วกัน  คนสร้างเขาไม่ได้วิพากษ์ว่าผิด หรือถูก แต่เสนอฉากที่ลื่นไหล ให้เราตามติดชีวิตของเบลฟอร์ท

แต่สุดท้ายจะเป็นอย่างไร  ผมว่าหลายคนคงเดาได้ แต่ที่ยากจะเดาคือ แล้วเบลฟอร์ทจะกลับตัวได้หรือไม่?

The Wolf of Wall Street ส่งเข้าประกวดออสการ์ด้วย ผมไม่รักหนังเรื่องนี้ แต่ก็เกลียดไม่ลงเหมือนกัน มันให้อะไรเราหลายๆอย่าง ในเรื่องแง่คิด และมุมมอง