๓.สงครามการเมือง

๑.การเมืองเรื่องอะไร... ทำไมต้องทำสงคราม

คนทั้งโลกล้วนประนาม    แล้วคุณทำสงครามไปเพื่ออะไร

๒.มันเริ่มต้นจากตรงไหน   รัฐธรรมนูญไทยสองห้าสี่ศูนย์ใช่ไหม?

บอกว่าเป็นประชาธิปไตย    ของปวงชนชาวไทยสมบูรณ์

๓.ไทยรักไทยฟูเฟื่อง    ประชานิยมรุ่งเรืองเพิ่มพูน

รากหญ้าไม่อาดูร   ประชานิยมสมบูรณ์นิรันดร์

๔.ทักษิณยิ่งใหญ่ได้ใจรากหญ้า    แปลงร่างเป็นเทวดาไม่อาสัญ

หลากเหลืองพันธมิตรคิดทุกวัน   เหมือนไฟไหม้ฝันสวรรคาลัย

๕.ปลุกชั้นชนขึ้นสู้เพื่อป้องฟ้า   เอาอำมาติย์สัตยามาแก้ไข

ต้องไล่ประชานิยมล่มจมไป   และให้ไทยไม่รักไทยตลอดกาล

๖.จนเกิดการรัฐประหาร    ไล่ขุนมารออกไปนอกถิ่นฐาน

ทักษิณและขุนพลอยร้อยอดีดกาล  ปลุกแดงสู้รัฐประหารค้านเผด็จการ

๗.จึงก่อเกิดนปช.ล้อลำเค็ญ   เงินจึงเป็นอาวุธเด่นต้านทหาร

และรัฐบาลเทพประทาน   เพื่อหวังสยบมารผลาญทำลาย

๘.แล้วเพลงศึกก็โหมเข้าโรมรัน   ไทยกับไทยจึงฆ่ากันอย่างง่ายๆ

ระหว่างศึกเหลืองแดงมีคนตาย   ระหว่างคนความหมายมิต่างกัน

๙.ลำนำเพลงศึกยังคึกคัก   ไพร่แดงรุกหนักเมืองสวรรค์

ราชประสงค์,สีลมเซ่นไฟบรรลัยกันต์   ดอนเมืองก็ห้ำหั่นมันเข้าไป

๑๐.ยุทธวิธีบอดใบ้ไฟอารมณ์   เพราะเสพสมตัณหาบ้าเป็นใหญ่

ไพร่ดินต่ำเตี้ยละเหี่ยใจ   ปลุกไปปลุกไปใจน้อยนิด

๑๑.อภิสิทธิ์ผิดบาปอำนาจหอม   สวมหัวโขนจอมปลอมย้อมโลหิต

ยังฝันเฟื่องประเทืองธรรมนฤมิต   ชีวิตเป็นนายกอกช้ำระกำหมอง

๑๒.ยินเสียงเพลงศึกยังยืดเยื้อ   หากเมื่อที่จุฬาฟ้าปกป้อง

ตายทั้งเป็นเซ่นสังเวยน้ำตานอง  แดงเถื่อนถ่อยก็สมปองยุทธวิธี

๑๓.พ่ายศึกครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก    เหวงโหวงพึงตระหนักให้ถ้วนถี่

จะคบโจรคบไพร่ไม่ไยดี   สู้วันนี้เพื่อธิดาบรรลุกรรม

๑๔.รวยเข้าไปรวยเข้าไปสหายรัก   ซ้ายและขวาต่างอกหักและชอกช้ำ

จึงวันนี้คือวันดีให้จดจำ   อย่าพูดถึงความเป็นธรรมเปลืองน้ำลาย

๑๕.ประชาชนเป็นใหญ่ในแผ่นดิน   ไอ้สาก็หมดสิ้นอายุขาย

เมื่อท้องฟ้าสีทองผ่องอำพาย   ทักษิณได้เป็นหญ่ายแล้วอย่าลืมเด้อ

๑๖.สามเกลอหัวขวดดวดกับตุ๊   เมาแล้วยุของขึ้นนึกว่าเผลอ

ตะแล่นแต่ๆแอ้ละเนอ   เพลงแคนฝันเพ้อละเมอครวญ

๑๗.อนาจจิตอนาจใจไทยทั้งผอง  หากว่าแม้วสมปองโหยไห้หวน

ไทยฆ่าไทยนายแม้วหัวเราะรวน   หวังว่าจะทิ้งทวนก่อนจากลา

๑๘.ลำนำเหนือเชิงตะกอน...บทกวีอวยพรจากใจข้า

กวีหนุ่มหุบเขาเศร้าอุรา   ได้แต่มองท้องฟ้าผวาไหว

๑๙.ให้หนาวร้อนอ่อนใจและไห้โหย   ราวถูกโบยด้วยแส้ยุคสมัย

บทสุดท้ายก่อนสิ้นลมหายใจ   หยุด/อย่าก่อเปลวไฟเผาบ้านเมือง.