ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ผู้คนต้องสังเวยชีวิตและร่างกาย ให้กับการขับรถที่ไม่ระวังการประมาทของผู้ให้บริการการขนส่งรถเมล์ซึ่งทันเหมือนกับปัณหาที่แก้เหมือนจะแก้ง่ายแต่ดูเหมือนรัฐบาลไม่คิดที่จะแก้หรือคิดแต่ไว้ก่อนจนมาถึงรายล่าสุดเมื่อวันที่ ๒ พฤศจิกายนที่ผ่านมา “น้องเอิร์ท”ด.ช.ธนาวิทย์ อิทธิพงศ์ชัย วัย ๑๑ ปี อาจเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่ทำให้ผู้มีอำนาจตัดสินใจพยายามที่จะแก้ไขปัญหาอุบัติเหตุที่เกิดจากรถโดยสาธารณะอย่างจริงจังจนอาจถึงขั้นยกเลิกสัมปทานรถร่วมบางประเภท และอีกไม่นานรถเมล์ร้อนอาจหายไปจากท้องถนนของกรุงเทพมหานคร แต่ท่ามกลางเสียงก่นด่าจากทั่วสารทิศสู่ผู้ที่ทำหน้าที่บนรถโดยสาร รายการหลุมดำจะพาไปพบเบื้องหลัง และปากคำของผู้คนเหล่านี้ว่ามีที่มาที่ไปอย่างไร อะไรคือแรงผลักดันให้การแสดงออกบนท้องถนนของคนเหล่านี้ถูกติเตียนจากเพื่อนร่วมทางตลอดเวลา ตลอดหนึ่งเดือนของการลงพื้นที่ ทีมงานพบว่า “ความอยู่รอด” คือเหตุผลเดียวที่ทำให้พนักงานขับรถและพนักงานเก็บค่าโดยสารรถร่วมสาธารณะต้องแข่งและแย่งผู้โดยสารกันอย่างดุเดือดชนิดเอาเป็นเอาตาย สาเหตุเพราะรายได้หลักในแต่ละวันมาของพวกเขามาจากจำนวนตั๋วที่ขายได้เท่านั้น ไม่มีสวัสดิการอื่นใดนอกเหนือจากนี้ ยิ่งไปกว่านั้นชั่วโมงทำงานที่ยาวนานกว่า ๑๖ ชั่วโมงในแต่ละวันก็บั่นทอนร่างกายให้อ่อนล้าจนเห็นได้ชัด รวมถึงการประหยัดเพื่อลดค่าใช้จ่ายของผู้ประกอบการรถร่วมสาธารณะหรือเถ้าแก่ เพื่อให้อยู่รอดทางธุรกิจเป็นอีกปัจจัยหนึ่งที่ส่งผลให้เกิดการแย่งชิงผู้โดยสารของพนักงานขับรถด้วยเช่นกัน และด้วยสาเหตุดังกล่าวผู้โดยสารคือผู้ได้รับผลกระทบโดยตรงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ บางคนต้องสังเวยด้วยชีวิต บางคนอาจถึงขั้นพิกลพิการ แม้การเสนอให้มีการจ่ายค่าตอบแทนสำหรับพนักงานขับรถร่วมเอกชนสาธารณะจากการได้รับค่าตอบแทนจากเปอร์เซ็นต์การขายตั๋วรายวันมาเป็นการรับค่าตอบแทนเป็นระบบเงินเดือน จะเป็นอีกหนึ่งทางออกของการแก้ปัญหาการแย่งชิงผู้โดยสารของหน่วยงานที่เกี่ยวข้องแล้วก็ตาม นโยบายดังกล่าวสามารถแก้ปัญหาได้ทั้งระบบจริงหรือไม่